Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

lustra to prawda wadliwa
kiedyś je namalowano
by wierność i proste usta
mogły się wybarwić
spoglądając dumnie
więc tylko patrząc

ja widziałem inną sztukę
gdzieś poza zwierciadłem
w tle gorzkiej kawy
mojej strony parapetu

starca przy wózku
i małą pociechę
z żelazną odwagą
czy prawdą ze stali

bez pomocy didaskaliów
brnął spacerowicz
ku idei pewnego mędrca
że w Ziemi jak w lustrze
odbija się raj

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ale ptaszki szczęsliwie już w Afryce :)
    • @Jacek_Suchowiczrozumiem, nie wszystko. trudno pojąć to przywłaszczanie. rozpatrując, moim zdaniem; ciekawe czy nie pomogło jakoś w promocji tekstów, -; może poczekać i zobaczyć co z tekstem się dzieje, gdy osiągnie wartość to interweniować. miło jest wymieniać się między sobą takimi informacjami Dziękuję. Pozdrawiam.  
    • @Berenika97 Bereniki. pracuję nad częścią drugą ale idzie mi.....byle jak mi idzie :) bardzo dziękuję.  
    • @Berenika97 Bereniki. dziękuje najpiękniej :)
    • Wrześniowy dzień, azyl siatką ogrodzony, Światło poranne na liściach się rodzi. Rosa jeszcze płaczliwa do butów przywiera, Działkowiec żwawy w słomianym kapeluszu   Z chwastami namolnymi toczy boje. Przeklina pod nosem, w sidła szkodniki łapie. Szpadlem szaleje, aż ziemia się kurzy, I oddycha głośno, sapie, pot się leje.   Kosi trawę, tnie żywopłotów ogony. Przycina róże, nadaje kształt światu Precyzyjnymi ruchami sekatora, By zimę przetrwały w idealnym stylu.   W tym szaleństwie szuka rytmu i harmonii. Na wadze mierzy pomidorów krocie. To jest miara jego zwycięstwa. Fotografuje swoje plony w skrzynie zebrane.   Chwali się altaną, drewnianym sercem działki, Dokarmia koty, zbiera jabłka, śliwki robaczywki. Pali zielsko, dym wzbija się leniwie Aż pod niebiosa – taki widok zwyczajny.   A radio na full pęka od disco-polo... Do domu iść? ach, niechętnie bardzo. Noga w gumofilcu ociąga się, jak uwięziona, Bo tam żona zrzędzi, jazgocze, marudzi.   Tu ptaszek śpiewa, pszczoła brzęczy w ogrodzie, Osa użądli; z komarem można powalczyć. Wypuszcza z klatki gołębie rasowe, Obserwuje, jak rozcinają szare niebo.   I na moment sam jest tam, z nimi wysoko. Tu jest panem na włościach, tu się czuje silny. I choć zmęczony, z bolącym grzbietem, Stoi i patrzy, jak zapada zmierzch.   Jego królestwo, ciche, już gotowe Na zimowy sen a w sercu czuje dreszcz. Już nasiona i sadzonki w myślach dobiera, Wiosna mu w głowie, choć mróz i śnieg tuż-tuż…    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...