francuskie węzły

[marcin krüger]

ciemność nadchodzi wyrafinowana,
przysłania jasność i szeleści pewnym krokiem
ku tej Dziewce a od tego Pana,
co zielonym w oczach deprawuje obłokiem,

międzynarodowo pachną języki
podniet zawartych na krawędzi chodników,
a na ulicach rodzą się bez metryki
uduchowione lecz martwo zerkające śmietniki,

na bulwarze słońca witryny niosą
inne zabarwienie ksenonowego gwiazd blasku,
zaś na przeciwległym krańcu gasną
uprzejmości zatopione siłą w rozwartym wrzasku,

mówią alternatywą: świat cię kocha,
kochasz rozpaczą bez światła cielesny tunel
grzebiący kolejne zawstydzenie jak pycha
krępujący w gordyjski burdel,

dopiję szkocką z ust twych rozmazem
nieskrępowanym, może ochrzczę cię kochaniem,
ssąc, pieszcząc, biorąc zarazem
świat który uczyniłem twym wyuzdaniem.

[Anna Maria K.]

Hmmm intryguje, aczkolwiek nie jest łatwy w odbiorze. Na pewno nie nalezy do takich wierszy, które można przeczytac tylko raz, dlatego niewątpliwie jeszcze tutaj zajrzę.
Jeśli chodzi o pierwsze skojarzenia, to mi utwór zalatuje Rimbaudem (dodatkowo potęguje to tytuł), a to raczej na +
pzdr.

[marcin krüger]

dzięki za porównanie do wielkiego tego świata. Z grzechem sumienia przyznam się iż nie znam jego twórczości.
pozdrawiam
marcin