Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kropla
z Oka
chcąC
nie cHcąc
wypływA...
Moje

Cierpienie
znIknęło,
niE
Boli
już nIc.
koniEc

Rozpaczy!
Odpłynęła
Barką
w Agonii.
i żaL,
Który
Uporczywie

zaZdrość

Całował
A
Łzy
ciErpkie,
Gorzkie
pOlewały

Smutkiem
sercE...
teRaz
Dosyć!
rUszaj
Serce!
zaZdrość
sKazana!
żAr

rozkoSzą
ogrzeWa
wnętrzE
teGo
jedynegO!

Opublikowano

wyobraź sobie, że wieziesz jajka po wyboistej drodze. trudne, co? a teraz wyobraź sobie, że ta droga nie jest pozioma, tylko pionowa. niemożliwe. koncentracja czytelnika ma pewne granice, podobnie jak skorupki jajek - wytrzymałość. skopiowałem do Worda, wyedytowałem, ale nic dla siebie nie znalazłem.

m.

Opublikowano

no, pomysł jest. i nie jest tu smutno. tylko, że to jest fajne jednorazowo. najpierw przeczytałam (z trudnością) ten tekst z góry na dół- nic ciekawego. potem poskładałam te wielkie litery- dwója bęc! znów bez niespodzianki. tylko frajda, że w tym wieku mogłam poskładać sobie literki:) ale nie mam ochoty czytać go więcej razy i wracać do niego.
jedyne, co mi jeszcze przychodzi do głowy- przypomina mi "Namuzowywanie" -i bardziej mi się podoba, bo się nie musze głowić nad tym, co autor miał na myśli.

pozdrawiam serdecznie!
ER

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • widzę cię triumfujesz zdobywasz duma spływa złotem miażdży pożądanie i zagłusza gniew świętość i grzech płoną na twojej skórze rozpacz i honor krzyczą w oczach.   mściwa niepokorna niezależna uwięziona w ramie męskiej wyobraźni? nie – ty rozrywasz ją na strzępy, nie błyszczysz ty spalasz.   Obraz G. Klimta, "judyta z głową Holofernesa". 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @infelia W Twoim wierszu wyczytać można tęsknotę, ból po stracie, ale i piękne wspomnienia, które nadają mu głębi. Zestawiłeś obraz dawnego, pełnego życia ojca z jego późniejszą słabością. No i mocna puenta – pożegnanie i poczucie niedopowiedzenia.
    • @Starzec Skromni w słowach, bez blasku, bez wrzawy, jak cichy strumień wśród pól i trawy. Lecz w czynach wielcy, w mocy zaklęci, prości w mowie, w działaniu — niepojęci.  
    • @wierszyki W Twoim wierszu ujął mnie moment przejścia od konkretów do metafizyki - od zeszytów do refleksji o życiu i stracie. "Rude włosy" i "jarzębinowy uśmiech" tworzą tak żywy, ciepły portret, że niemal można poczuć obecność tej osoby. A potem ten kontrast - "tak szybko zeszłaś usnąć" - brzmi tak delikatnie. A obraz dzieci niosących "uśpionej mamie" kasztany-serca jest przepiękny i rozdzierający jednocześnie. Wzruszający tekst!
    • @andrew Mam ogród z kwiatami, najwięcej róż i lubię na nie patrzeć - jak żyją i przekwitają zgodnie z cyklem natury. I rodzą się nowe. Napisałeś piękny wiersz o niezależności i harmonii w naturze. Ciekawy obraz kwiatów jako indywidualistów, które mimo że "nie przepadają za towarzystwem", tworzą razem coś wyjątkowego. Ta metafora klocków lego jest bardzo ładna - każdy element ma swoją przestrzeń, ale wszystkie razem składają się na zachwycający obraz.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...