Początek końca.

[macia miszka]

Służebnik Pana
na krzyżu
zmartwień,
wypaczeń,
zdrady
i kłamstw
dłonie rozciągnięte
niczym dwie sprężyny metalowe,
osikowe kołki promieniują
krwią dobroci najczystszej,
korpus zziajany potem
ledwo pulsuje,
serce pomięte,
głowa opada
nie ma już siły
martwić się dalej,
korona z cierni
drażni włosy,
blask słońca oświetla ;
ogrzewa odartą duszę
i tylko jedno ostatnie
już słowo przebija
cichość :
"cierpię"
lecz po co
tracić się
na liryzm
tak prawdziwy
i piękny
lepiej na
zawsze
zachować
milczenie.

[Arena Solweig]

Dla mnie taki zapis wersyfikacyjny rozbija wiersz, traci on sens, nawet jeśli wiadomo o co chodzi. Próbujesz oddać cierpienie i mówisz na końcu o milczeniu a jednak przegadujesz wiersz.
Poza tym :
„zziajany potem” ? – można ? nie rozumiem
„blask słońca oświetla” ? – to wiadomo
„przebija cichość” jest udziwnieniem
A to już zupełnie nie dociera do mnie – czy to o poecie czy o cierpiącym ?
„lecz po co tracić się na liryzm”

Pozdrawiam serdecznie Arena