Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

szare toczydło życia - to jest oryginalne, plus
szlifując kanciastość - podobnie, plus aliteracja wersowa, plus
nadaje
diamentowego blasku
trędowatej bryle ludzkiej - dobre porównanie
o szczerozłotym sercu - to najmniej mi sie podoba

Reasumując - plusisko sie należy.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Jeśli wyrzucimy szczerozłote serce i trędowatą bryłę, ja - toczydło, ktoś inny powie, że diamentowy blask to przeżytek, a kanciastośc za kanciasta, to - uwaga! Zagadka: co nam zostanie?

Też plus . Pozdro Piast

Opublikowano

nie ma potrzeby podmieniać trendowatej na coś topornego,wszak jak narazie trąd jest uznawany za najbardziej ochydną chorobe,są inne,ale tylko nowotwór i trąd niszczy tak
ludzkie ciało w godzinie śmierci że trudno poznać kto to jest.Serce szczerozłote nic nie pomoże temu kto nie znał tej osoby.Toczydło każdego z nas szlifuje do konca.
Pozdrawiam serdecznie i dziekuje za komentarze.

Opublikowano

Witaj, ja chcę zostawić parę słów o formie. Bo tutaj właśnie ona jest dla mnie naprawdę atutem, dzięki dopasowaniu do treści. Świetnie 'toporna' i właśnie 'kanciasta', wyłaniająca się z twardych, kwadratowych słów, niegładkich. I dobrze w tym kontekście. Oddaje to, co chciałeś przekazać, o ile dobrze zinterpretowałam. Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Burza śnieżna uniosła się biało-czarnym płatowcem ku wysokości kosmosu, uczepiona o smoczy ogon czerwonego płomienia.   Ostatni skok i ostatni akt. Potem wędrowiec wrócił, osiadł i zardzewiał.   Były jeszcze oklaski na pożegnanie, i opustoszały zaraz korytarze, kryte ciemnym drewnem. Wygasły ekrany gwiezdnych marzeń.   Koniec imperium i początek wojen — tak brudnych, tak oczywistych, jak niebo nostalgii, uwięzione w pętli historii.
    • @KOBIETA Twój wiersz ma w sobie coś z klasycznego romansu - zmysłowość podana elegancko. Podoba mi się to budowana napięcie - od kelnerskiego spojrzenia, przez autoobserwację w lustrze, aż do finałowego gestu. Ten pocałunek na serwetce to piękny, staroświecki gest - coś między kokieterią a czułością. Uroczy, kobiecy wiersz - czuję w nim radość z uwodzenia, z gry spojrzeń i gestów. :)))
    • @Annna2   Aniu. Twój komentarz jest pełny i świetny. Dziękuję.   ale ja chciałbym......   bo Ty często sięgasz po A.Camus i V.Hugo. i słusznie bo to wielcy myśliciele byli.   ale ja, literaturę francuską widzę przez innych twórców.   pierwszy to M. Proust i jego "w poszukiwaniu....". czytałem całość trzy albo cztery razy. fragmenty miliard razy. gdyby tak moją głowę wsadzić w imadło i dokręcać szczęki to wypływała by Albertyna, Gilberta, Giesele czy księżna Oriana.   przesiąkłem Proustem jak gąbka.   drugi to H. Balzac. archaiczne myślenie ale wielkie piękno.   trzeci to L. Aragon. "wiesniak paryski", "piękne dzielnice". wiem komunista francuski. ale kim on był z tym swoim komunizmem przy pieprzonych lewakach dzisiejszej europy ? niewinnym dzieckiem. a pisał pięknie.     tak sobie pozwoliłem...... nie jako alternatywa ale bardziej jako poszerzenie, chociaż akurat nie w temacie :)     dzięki Aniu.       @Robert Witold Gorzkowski   Robercie. bo Ania ma wiedzę i pamięć doskonałą. dlatego Ją czasem prowokuję żeby pisała bo pisze bardzo ciekawie.   dzięki.      
    • @Annna2 Mi chodziło bardziej o to, że ktoś ciebie wysłuchiwuje, ale jednocześnie mega przemilcza. To akurat lepsze hasło graffiti mi wyszło, bo dodałem rysunek :)
    • @EwelinaBardzo dziękuję! Zgadzam się, często tak bywa. Pozdrawiam. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...