Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Działa już miały zamilknąć,
Rzeki wypełnić błękitem,
Kwiaty pięknością trysnąć,
I przerwać duszną gonitwę.

Podać rękę sobie mieli,
>
Opłatkiem się dzielić,
I pójść na pasterkę.

Tak sobie obiecali,
Że więcej bić się nie będą,
I oto walczyli idąc,
Nad ostatnią granicą.





[sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 09-12-2003 14:04.[/sub]

Opublikowano

dobre - trochę bym to ustawił do wiersza M. Sprusińskiego - "Oni odeszli ..." ale to tylko moja sugestia - prawdopodobnie oglądał Pan wczoraj film na TVP1 (nie reklamuję go - w końcu był w okolicy obiadu i nioeźle wpływał na co niektóre żołądki - faszyzm i nne takie rzeczy) - wstawiam go do ulubionych
pozdr. W_A_R
ps. mało kto jeszcze wspomina wojnę, mało kto pamięta o tych, którym odeszło się z tego świata w tak fatalna pogodę.....

Opublikowano

już przy pierwszym czytaniu przypomniałam mi się scena ze świąt bożego narodzenia w innym świecie Grudzińskiego, smutny temat poruszyłeś. Nie wiem ale jakoś nie leży mi ten wiersz, głównie ostatnia strofa...i ten dobitny tytuł...mocny, nie wiem czy nie ZA mocny.
Dużym atutem wiersza jest lekkość przy czytaniu i pierwsze wersy, które podobają mi się w nim najbardziej :)

Serdecznie pozdrawiam
Natalia
[sub]Tekst był edytowany przez natalia dnia 09-12-2003 18:27.[/sub]

Opublikowano

a ja dzisiaj mam już dość tematu pt. wojna i gdybym miał o nim mówić na pewno nie uzyłbym tak lekkich słów jak w wierszu... a apropo ost. zwrotki, zdania są podzielone, niektórzy uwazają, że "ludzie są po to żeby mogli walczyć"...
aha i tytuł mi wogóle nie pasuje...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Faktycznie, tytuł jest trochę krzyczący. Miał zapraszać zainteresowanych, do przeczytania i głębszej refleksji.

Zastanawiałem się, czy dać inny tytuł, ale wtedy nikt by nie wiedział o co chodzi z "idąc nad ostatnią granicą" :(.

Dzięki za kom.

s.m.
Opublikowano

Mnie też mignął cały stos wojennych lektur.I jak zwykle zrodziło to w mnie złość-ogromną złość-masy ludzi niewinnych idą spokojnie na śmierć..jak to możliwe?

Opłatkiem sie łamać,podawac rękę by chcieli,a kiedy czas walki-na śmierć ida po kolei..

Hmm...wiele refleksji wzbudza już sam tytuł-uważam,że jest idealny:))

pozdrawiam
ania


Opublikowano

jeśli chodzi o tytuł, miałem na myśli że obozy jako takie nie mają aż tyle wspólnego z wojną a i w wierszu nie ma żadnych do nich nawiązań... ale zgadza się już sam tytuł wywołuje dość silne emocje, więc pod takim kątem patrząc (robienie "atmosfery" do wiersza) można go zaakceptować

Opublikowano

Przypominam laskawie,ze t o zdarzylo sie 60lat temu i wiekszosc z nas np .ja ,nie ma do tych wydarzen zadnego odniesienia.Jednoczesnie prosze zauwazyc,ze w miedzyczasie dzialalo pare innych obozow o ktorych jakos panowie poeci nie wspominacie.Co np z Gulagiem i innymi stalinowsko-komunistycznymi obozami.A oboz w Bialolece generalissimusa Jaruzelskiego? Pare wojen tez mielismy ,jak np na balkanach.Eh...ziewanie mnie lapie po tym wierszu.Pozdrowinski.

Opublikowano

Może się mylę, ale odczytałam ten wiersz jako "historię" którą obecnie obserwujemy (maj-grudzień) 2003. I w tym kontekście, tytuł nie jest wcale zanadto krzyczący...

I dlatego do ulubionych.



Pozdrawiam Kasia

Chociaż nie tylko wojenne interpretacje, tego wiersza mi się nasuwają

:)

Opublikowano

Czula strune poruszyles tym wierszem... boli mnie kwestia pokoju na swiecie od dawna. Wlsciwie jego braku. Dlatego bardzo dziekuje za wiersz, a wszystkim zainteresowanym tematem polecam jedna z piosenek U2 How long must we sing that song? "Bloody Sunaday"... Pozdrawiam goraco!! Majaca wciaz nadzieje Dee.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wydaje mi się, że nie istotą rzeczy jest wyliczenie obozów, a oddanie tragedii tamtych lat. Jeżeli obraz ludzi, którzy będąc w obozie chcieli podzielić się opłatkiem, u Pana wzbudza ziewanie, to ja naprawdę nie mam nic więcej do dodania i tylko dziękuje za komentarz.

s.m.
Opublikowano

Ziewam znudzony trywialnoscia tekstu prosze Pana.
Zaznacze tylko ,ze w obozach o ktorych Pan Szanowny wspomina,gineli w wiekszosci zydzi a trudno mi sobie wyobrazic by wlasnie oni dzielili sie oplatkiem.A moze chcial Pan swoje wspolczucie zawarte w wierszu ograniczyc tylko do jednej grupy religijnej.Koszula blizsza cialu.Gratuluje.
Jesli chodzi o te inne obozy to obawiam sie,ze wielu z publikujacych tutaj moglo by sie obrazic.Wszystko zalezy od tego ,po ktorej stronie obozowego ogrodzenia sie stalo i w jakim mundurze na grzbiecie.
Pozdrawiam serdecznie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie można nic napisać o Katolikach, bo zginęło tam więcej Żydów niż tych pierwszych ? Nawet przez pryzmat?

A jeżeli chodzi o banalność, to zaprawdę powiadam, że nic co wspomni się o tamtych czasach, nigdy nie będzie bynanalne.

s.m.
[sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 11-12-2003 14:34.[/sub]
Opublikowano

sądzę, że mozna pisać bez patosu o tamtych czasach, i nawet winno się tak pisać.Już w samych wydarzeniach jest tyle emocji,bólu,cierpienia,że patos jest zbędny.Poza tym,temat jest już tak obeznany,że nie wnosi nic nowego do poezji.I błędy są dwa.W tytule,oraz w samym już tekscie. I na koniec-po copisać o wojnie sprzed tylu lat,można napisać o wojnie w Iraku (na przykład),sądzę, ze to będzie o wiele bardziej ciekawsze.
pozdrawiam
[sub]Tekst był edytowany przez Joanna_Felicja dnia 11-12-2003 16:05.[/sub]

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a jednak...wojna i bezsensowna śmierć jest ostatnio tak powszechna że aż banalna... ludzie bardziej przejmują się tym że miller lata 20-to letnim helikopterem niż tym, że oficjalnie, "wobec boga i historii" są mordercami: serbskich, afgańskich i irackich dzieci...ale o tym nikt nie chce mówić, ani pisać bo to się dzieje teraz, więc po co sobie sumienie zaśmiecać...lepiej napisać o obozach....bo tam jest jeden winny...
Opublikowano

...jeden winny i w dodatku juz go nie ma.Ale P.Muszkowski!Niech Pan Szanowny sprobuje powiedziec Arbeit Maht Frei wspolczesnej mlodzierzy niemieckiej.Jak Pan mysli co odpowie 18 letni chlopak na Panskie dywagacje?A co powie na inne dywagacje mlodziez z Jedwabnego?Naprawde wojen mamy dosc wokol i naprawde jest sie czym zajac wiec zostaw Pan ten temat.Po prostu zostaw Pan ,bo takie kojarzenie jezyka niemieckiego z tymi czasami napewno nie sluzy zjednoczonej Europie.Napisz Pan cos o komunie i jej pacholkach.Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Somalija siemasz, Aga...
    • Ona: Daj! Dopijaj! I podjadano
    • Iwo, i cukru turkuciowi?   I cukru, Turku, ci?   Ano, Turku, cukru tona
    • @huzarc Cześć, dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @violetta O matko, jakie piękne...
    • Pewnego razu żył pewien drwal.   Miał dom i ogród, na którym rosły różne krzewy, kwiaty oraz warzywa. W zagrodzie były rózne sprzęty, którymi posługiwał się na codzień, starannie wykonując nimi meble, donice, wycinając deski pod dach chroniący go przed deszczem. Codziennie chodził do lasu pozyskując nowy materiał dla potrzeb wytwarzania kolejnych dóbr.   Tak mijał czas, a drwal i jego życie obfitowało.   Pewnego razu na jego posesję padło ziarno by po kilku dniach zakiełkować. Roślina niepostrzeżenie rosła, tworząc łodygę i puszczając liście.   W końcu została dostrzeżona przez właściciela, lecz nie wiedział on jaki jej gatunek.   Czas wciąż płynął, a roślina przybierała coraz to większych rozmiarów. Ze względu na to, że drwal miał wiele obowiązków i nie przywiązywał dużej wagi do wznoszącej się wśród innych - zieleniny - za każdym razem, kiedy odwiedział owe miejsce był bardzo zdziwiony tempem w jakim rosła.   Codziennie słońce rzucało promienie na usytuowane w kącie posesji drzewo, deszcz je podlewał, a noc przynosiła mu wytchnienie.   Było to silne drzewo - wichry i burze nie zrobiły mu krzywdy. Z każdym dniem w drwalu rosła ciekawość - co to za drzewo i czy w zależności od tego wyda jakieś owoce.   Mijały lata - ukazał się pień, wyrosły gałęzie, w cieniu drzewa można było zaznać ochłody. W końcu, jesienią pojawiły się i owoce - małe zielone kulki, jabłoń.   Dojrzały, a drwal z przyjemnością je zerwał i spożył, zadziwiony ich niezwykłą słodyczą.   Czynił tak co roku, rozkoszując się coraz to obfitszymi plonami. W końcu drzewo stało się na tyle duże, że pośród jego gałęzi ptaki uczyniły sobie gniazda, a w jego pniu wydrążyła sobie norkę wiewórka. Życie wokół drzewa obfitowało.   Drwal chętnie zbierał owoce, lecz brakowało mu motwyacji i czasu, by zbierać je wszystkie, dlatego zaprosił do pracy swoje dzieci i znajomych, darując im prawo by również je spożywały.   Gdy drzewo osiągnęło wielkich rozmiarów, zimą opadały z niego usychające gałęzie, którymi drwal palił w piecu w pokoju swojego domu grzejąc swoje ciało oraz oraz swoich najbliższych.   Przyszły jednak lata, kiedy deszcz padał coraz rzadziej i rzadziej. Plony były coraz mniej obfite, a nie podlewane przez nikogoo drzewo w końcu nie dało owoców. Zapuszczało jednak skromnie liście, gdy drwal zastanawiał się co z nim zrobić.   W końcu, po dłuższym namyśle, stwierdził ostatecznie, że drzewo należy ściąć. Decyzję tę podjął dużym trudem - bowiem jego pień był bardzo szeroki i silny, a samo drzewo na tyle wysokie, że ze strachem rozważał, gdzie upaść powinna jego korona, by nie uszkodzić znajdujących się w pobliżu: domu oraz sprzętów, a także ogrodzenia.   Nadszedł sądny dzień.   Drwal, po przyjemnej, kojącej nocy, wypoczęty i w pełni sił, wstał z łózka, spożył obfite śniadanie i z siekierą w ręce dumnie ruszył w kąt ogrodzenia.   Stając przed drzewem przyjrzał się jego pniowi, skrupulatnie oczami szukając miejsca, w które wbić ostrze. Dostrzegając odpowiednie miejsce, zatarł ręce, chwycił narzędzie i podszedł bliżej by zadać pierwszy cios. Aby wziąć zamach odchylił daleko ramiona, biorąc swoim siermiężnym nosem głęboki oddech.   Uderzył raz. Uderzył drugi raz. Uparcie uderzał z całych sił, bez tchu, bez żadnych wątpliwości, będąc zdeterminowanym by drzewo obalić. Błyskawiczna przerwa, szybka szklanka wody, zagrycha - uderza dalej, znów bez tchu i bez namysłu - drzewo musi zostać ścięte.   Walcząc aż do póżnego popołudnia, w końcu został tylko fragment pnia, który pozwalał na jego złamanie. "Teraz wystarczy wziąć linę, zarzucić poniżej korony i lekko pociągnąć, łatwa sprawa" - pomyślał. Szybko pobiegł do stodoły po sznur. Wrócił spokojnym i dostojnym krokiem, po czym rzucił grubą nicią, wydając przy tym odgłos wysiłku.   Lekko już zmęczony podszedł pod drugi koniec liny i zaczął ciągnąć. Pień, lekko już uschnięty łamał sie pod naporem niewielkiej siły. Odlatująca kora i fragmenty drewna wydawały pękający dźwięk. W końcu pękły ostatnie wrzeciona, odsłaniając wieloroczne słoje jabłoni, po czym drzewo ze świstem i hukiem, trzaskiem pękających gałęzi zostało obalone.   Zadowolony drwal tyłem odszedł kilka kroków aby spojrzeć na swoje drzewo. Nie było to dla niego nic szczególnego. Kątem oka jednak zwrócił uwagę na nadlatujące z zachodu chmury, a jego dłoń musnął powiew chłodnego, jesiennego wiatru. Był to okres zbiorów.   Jego twarz, z zadowolenia przemieniła się - nieco spoważniała i posmutniała. Po chwili, z nieba spadły krople deszczu, a drwal stojąc w bezruchu i spoglądając na wystający z ziemi, ściety pień gorzko zapłakał...
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...