Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nie ma początku i końca nie widać,
tajemnym splotem zmysłowo pobudza,
powraca śladem, periodem przepływa,
wije się skręca ślad wstęgi Möbiusa.

Tajemnym splotem zmysłowo pobudza,
drżącym szelestem pragnienie podsyca,
wije się skręca ślad wstęgi Möbiusa,
do zatracenia wspina się po szczytach.

Drżącym szelestem pragnienie podsyca,
wiruje ziemia, z nią wszystko dokoła,
do zatracenia wspina się po szczytach,
jęki w rozmowie zastępują słowa.

Czas nie śmie płynąć scalając dwa w jedno,
nie ma początku i końca nie widać,
jedynie chwilę pozwala odetchnąć,
powraca śladem, periodem przepływa.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dwojako mozna odczytać Twoje słowa. Jednakże niezależnie od tego dziękuję, ze wpadłeś. Pozdrawaim Leszek :)

To napiszę jasno, żeby nie było- Pan jest z jednych autorów, których czytam z przyjemnością, praktycznie podziwiając sprawnosc techniczną, podobnie jak i treśc.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dwojako mozna odczytać Twoje słowa. Jednakże niezależnie od tego dziękuję, ze wpadłeś. Pozdrawaim Leszek :)

To napiszę jasno, żeby nie było- Pan jest z jednych autorów, których czytam z przyjemnością, praktycznie podziwiając sprawnosc techniczną, podobnie jak i treśc.

Michale jeśli moge tak mówić, a ja jestem Leszek, dziękuję i nie dziw się mojej niepwności, gdyż doświadczyłem już na innych portalach niejednego. Moja niepewność wynika jeszcze z tego, ze poruszam się po nieznanych sobie wcześniej formach, których znaczenie i składnię mogę rozumieć opacznie. Dziękuję jeszcze raz i pozdrawiam Leszek
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dziękuję Espeno starałem się poprzez nowe wersy nadać tym powtarzającym się nowe zmienione treści. Pozdrawiam serdecznie Leszek. :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Tymek Haczka   to co teraz robisz próbując dyskredytować komentującą mój wiersz violę arvensis jest żenującym spektaklem w którym obsadzasz siebie w roli błazna.   są pewne granice elegancji której człowiek przekraczać nie powinien.   nie powinno się prowadzić rozmów na portalu literackim z poziomu zwykłego lumpa.   zastanów się nad sobą zanim cokolwiek napiszesz.   a już przypisywanie cech ujemnych uznanej poetce, samemu będąc miernotą jest  haniebne.   więc w reakcji na twoje zachowanie powiem ci krótko:   spadaj prostaku.     ps. przeproś i zamkniemy temat .      
    • @tie-break  W ogóle nic nie jest dane na zawsze tak mawiała moja babcia  I to prawda  Człowiek jest istotą nieprzewidywalną  Nigdy nie wiesz ile jeszcze znajdzie w sobie pokladów cierpliwości i miłości aby dźwigać rozterki dnia codziennego 
    • @jeremy dokładnie o tym samym pomyślałam czytając ten tekst  Bardzo ciekawa analiza myślę że nie tylko całej sytuacji ale również wewnetrznych rozterek tej kobiety   
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zgadzam się, aczkolwiek nikogo nie powinno się uszczęśliwiać na siłę. Słowa "na całe życie" czasem mogą wręcz niepokoić. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Kurze będzie dobrze w ciepłym i bezpiecznym kurniku. Jaskółki nie zamkniesz w czterech drewnianych ścianach, bo zginie. Czasem wystarczy za kimś podążać, znaleźć część wspólną dwóch przestrzeni, które nigdy nie będą tożsame, ale mimo dość wyraźnych granic chcą czerpać z siebie nawzajem dobro i życie. Również pozdrawiam i dziękuję :)
    • Niech ten wiersz będzie wrzaskiem na ścianach ciszy, Niech gniew i potępienie w słowach płoną jak pożar, Dzieci nie są własnością, nie cyfrową zdobyczą, Niech świat zobaczy kłamstwo, nim zgaśnie każdy ich dar.   Ciała w klatkach ekranów, dusze jak szkło, Każdy gest prześwietlony, każdy szept oceniony, Bezbronność w cybernetycznym piekle, bez tchu, A ci, co patrzą, milczą, czasem sami uwikłani.   Klik, wysłany strach, rozrywa niewinność, Szantaż i groźby jak dym oplatają serca, Zdjęcia i filmy stają się narzędziem zniewolenia, Każda chwila ucieczki kosztuje młode życie.   Niech te wersy będą biczem na sumienia oprawców, Niech każdy szept w ciemności odbije się echem gniewu, Niech każdy, kto patrzy w ekran, poczuje wstrząs, Że dzieci to nie obiekt, a dusza w płonącym niebie.   Ostatecznie — niech świat nie zamknie oczu, Niech ból, krzyk i wstyd w poezji wybrzmią prawdziwie, Bo każdy niewinny stracony przez cyfrowe mroki, To nasze wspólne wstydliwe, nieprzebaczone życie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...