Wstaję do boju

[Krzysztof]

Wchodzę na most w szumnych Naujanach
Ulicą słynnych lotników litewskich.
Serce i umysł mam w grubych kajdanach,
Jak więźnie w obozach tureckich.

Idę i czuję, jak siła nadchodzi,
Gorące serce rozkruszy łańcuchy,
Niech czują siłę tę młodzi,
Którym tak bardzo potrzeba otuchy,

W walce o miłość i szczęście swoje,
O marzenia z dzieciństwa zniszczone przez świat,
Więc na moście starym staję do boju,
Gdzie ruch i marzenia, gdzie słońce i ja!

[stanislawa zak]

może lepiej- gorące serce kruszy łańcuchy-
taki ojczyźniany, jakby tęskny i jednocześnie buntowniczy.
jestem za!
pozdrawiam

[Piast]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja bym to tak zrobił, aby wierszowi nadać rytm, a co za tym idzie lekkość czytania. Tylko trzeba jeszcze te "czuję..., czują" w 2 zwrotce - coś wyrzucić, coś zastąpić... (tak jak "marzenia" w 3zwr).
To "wychodzę" to jakby stanowczy krok, odważny, dokonany...
Ale to twój, buntowniczy manifest młodych gniewnych, a ja już mniej młody, ale wciąż gniewny...
Ale jestem na - owszem, owszem...
Pozdro Piast

[Krzysztof]

Dziękuję, przemyślę jeszcze.