Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wieczny prawiczek
niepotrafiący zdradzić żony
Bogu przeznaczonej

zazdroszczący mu

w pamięci pozostały
młodzieńcze lata

i perełka spermy powoli
tężejąca na dłoni
[sub]Tekst był edytowany przez Darek_Pawłowski dnia 09-12-2003 12:45.[/sub]

Opublikowano

To nie miał być erotyk, ani nie miał na celu gorszenia. Tu chodzi zdecydowanie o coś innego. Inne spojrzenie na osobę Józefa, który bądź co bądź był mężczyzną. Na jego A jeżeli słowa których użyłem są gorszace to proszę posłuchać dzisiejszych 14-15 latków. To jest dopiero gorszące...

Opublikowano

Wszystko OK (jestem wielce tolerancyjny:), ale zapomniałeś tu o słowie miłość. Z tego utworu wyłania się obraz Józefa jako zagubionego i niespełnionego faceta, nadomiar tego nie mogącego sobie poradzić ze swoją seksualnością. Za przyczyne podajesz to, że nie mógł (myśle że jeżeli już to nie chciał) przespać się z żoną. A gdzie tu miejsce na wielką miłość i prawdziwa radość z przyjścia na świat Jezusa. Ale rozumiem o co ci chodziło... i myśle że nie powinniśmy uciekać od takich przemyśleń. Reasumująć temat wiersza zmusza do refleksji i to jest dużym plusem tego utworu.

Pozdrawiam
ŁL

Tak na marginesie to w bibli nie ma słowa o tym, że Maryja była dziewicą więc może Józef...;)
[sub]Tekst był edytowany przez Łukasz_Lipiński dnia 08-12-2003 18:57.[/sub]

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Lubię Twoje pisanie. I wiersze i prozę. We wszystkim co piszesz jest pasja. I dobry warsztat. Al. Miliony uśmiechów dla Ciebie :)
    • Sny i wspomnienia  Zostawiają nas    Z niedosytem w sercu   Tak jak marzenia  O lepszym świecie    W którym nie dane Nam było żyć    I zostanie z nas  Tylko proch    A wieczność już czeka...
    • @Berenika97 Bereniko. Wiersz porusza swoją obrazowością i ciszą, która rozbrzmiewa pomiędzy wersami.Jest tu i ból, i pytanie o sens, podane bez patosu. To jego wielka siła. Świetna poezja !
    • Słońce liże mnie językiem złotego żaru, co zna imiona liści i splata je w zaklęcia wiatru. Ciężar minionych dni, wtopiony w skórę, rozpuszcza się w tym oddechu. A ona - o kasztanowych włosach, które wiatr splata z cieniem drzew, warkoczami światła - ta, co kiedyś dotknęła mojej dłoni pod tym samym słońcem, budząc we mnie echo jej ciepła. Niebieskie spojrzenie odbite w strumieniu, co niesie w sobie niebo. Może jest tu, w smaku powietrza, w ciepłej skórze dnia - ta, której brak rani jak cień bez źródła, lecz wypełnia pustkę pieśnią wspomnień. Każdy podmuch pachnie jej jasną twarzą, każdy cień zdaje się jej dłonią. A ja - tylko nutą w tej pieśni, którą ona niesie, nawet jeśli jej nie widzę. Leżę na wznak wśród traw, szepczących o mnie - zbłąkanym owadzie, co zapomniał pieśni życia, lecz teraz uczy się nowej, już nie przeciwko sobie. Chmury, nieba karawana, przeżuwają czas nad moją głową, a ja rozpływam się w zielonej skali lata - ciało staje się nutą, ptaki melodią, wiatr dyrygentem z batutą z brzozowego tchnienia. Strumień, szept mokrych kamieni, obmywa moje kostki, jakby chciał mnie wyryć w pamięci skał - milczących strażników legend, których tylko czapla opowiada, jednym spojrzeniem w głąb świata. Lato nie jest porą roku - to bóg o oddechu zwierzęcia, co wślizguje się pod skórę, zamienia kości w korzenie, myśli w pędy dzikiej mięty, pragnienia w pióra jaskółki. Świt rodzi mnie na nowo, zmierzch tuli fioletową łapą księżyca, zawieszonego między brzozami jak oko snu, czuwające nad rytmem kory i gwiazd. Na wsi czas chodzi boso, stopy ma mokre od rosy koniczyny, patrzy jak wilk - głęboko, bez słów. Pod tym spojrzeniem staję się przezroczysty, jak cień liścia na płótnie nieba, jak sen rośliny o człowieku, który raz w życiu był szczęśliwy i nie szukał powodu, bo szczęście było oddechem lata, a ten oddech niósł obietnicę wiecznych powrotów i głębokiej ciszy.    
    • Piękny i smutny.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...