Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

spowiadam się tobie
za to co zrobiłem
i za to jeszcze zrobić zamierzam
za każde słowo
i za brak słów

nie klęcząc a stojąc
patrząc ci w oczy
zrzucam swój ciężar na ciebie
jak stare buty
czekając aż podasz mi nowe

spowiadam się tobie
choć nie chcę rozgrzeszenia
zbyt wcześnie na to
jeszcze ciosu ostatecznego nie zadałem

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



bardzo przepraszam,ale gdzie jest napisane,ze ktos na kogos buty zrzuca :).Cięzar i owszem :).Nie ma interpunkcji,celowo naturalnie i czytający musi wiedzieć jak podzielić wiersz.Prosze wskazać mi "niedoróbki",występujące w tym wierszu :).pozdrawiam :) felicja
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Panie Adamie...osoba precyzowana to osoba, na którą się zrzuca ciężar, tzw."zrzucanie swojego krzyża na kogoś".Jedna osoba zrzuca swoje przewinienia na innego i idzie dalej w nowych butach (bo stare zrzuciła, czyli zrzuciła te stare grzechy), czyniąc to samo, bo ma milczące przyzwolenie drugiej osoby na to.Czy to aż takie niezrozumiałe?.Jeśli sa jeszcze jakieś niejasności, to prosze napisac :-))). Pozdrawiam serdecznie :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tylko staruszka, która się garbi albo na laskach mocno się trzyma, wypatrzy ciebie — głodny gołąbku, który przyszłości większej już nie masz. Natrętne stadko rozrzuci kwestę, w garnuszku przecież zabrakło wody... Gdy się podziała gdzieś atencjuszka w ludzkim skupisku, dawnej ślebody.          
    • liryczniejemy pomiędzy sklepowymi alejkami promieniami słońca a kroplami ulewnego deszczu   liryczniejemy przedwiośniem w ogrodach Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej   przed zimą pod kocem w mimozy liryczniejemy   bo nasze dni to wersy do poskładania w poemat epicki jak Mahabharata i bezczelnie czuły         strofami mija nam czas gdy tak sobie liryczniejemy   bo słowa są wszystkim co mamy (to przecież wiersz)   gdy słowa są wszystkim co mamy (to przecież wiesz)        
    • Interpunkcyjnie także pięknie. Pzdr :-)
    • Noszę koronę niewidzialną, przeźroczystą I własnymi drogami chodzę miłościwie, Odkąd w swym sercu mnie koronowałeś tkliwie Swoją miłością pół płomienną i pół czystą; I jak blisko może przejść przebrana królowa, Przez targowisko między nędzarzy tłumem, Płacząc ze współczucia, lecz skrywając dumę, Ja swoją chwałę wśród lęku zazdrości chowam. Ma korona ukrytą słodyczą zostanie Ranek i wieczór modlitwą chronioną wiernie, A kiedy przyjdziesz, by mi koronę odebrać, Nie będę płakać, prosić słowami ni żebrać, Lecz uklęknę przed tobą, mój królu i panie I na zawsze przebiję moje czoło cierniem.   I Sara: I wear a crown invisible and clear, And go my lifted royal way apart Since you have crowned me softly in your heart With love that is half ardent, half austere; And as a queen disguised might pass anear The bitter crowd that barters in a mart, Veiling her pride while tears of pity start, I hide my glory thru a jealous fear. My crown shall stay a sweet and secret thing Kept pure with prayer at evensong and morn, And when you come to take it from my head, I shall not weep, nor will a word be said, But I shall kneel before you, oh my king, And bind my brow forever with a thorn.
    • @Annna2Muzyka jak balsam, pasuje do wiersza, a wiersz do niej :) Nawet skowronka w trelach słyszę.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...