Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

z czterościennych

Espena_Sway
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Espena_Sway

Espena_Sway

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

pokój. nasennie próbuję odwlekać kolejny regał.
w poszukiwaniu rzeczy niedocenionych czasami
jesteś odpowiedzialny na pytania.

drugie dno. w szufladzie fakty są
oczywiste. pod stertą papierów
ukrywam część siebie. nie zawsze

w piątym rogu opadają troski.

Yasioo Zimiński

Yasioo Zimiński

Opublikowano
Opublikowano

widziesz Espeno, ja kiedy zapoznawałem się z tajnikami forum i obowiązującymi tu prawami nie byłem wielkim zwolennikiem twoich tekstów, ale od jakiegos czasu z całą pewnością robie się nim. twoje wiersze są często krótkie, ale rzeczowe i ładnie posklejane. pasują mi do ciebie trzy solidne wersy:). w tym wierszu najsłabsza druga strofa, może dlatego, że nie ma tam jakichś wydumanych zawiłości, nie wiem. ale reszta podoba się.

p.s badzo ładnie brzmiący tytuł. pozdrawiam.

Espena_Sway

Espena_Sway

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Yasioo, schlebiasz mi takimi słowami :). bardzo
się cieszę, że dorosłeś do moich tekstów.
szczerze mówiąc, to gdy ja się tutaj pojawiłam,
również podziwiałam wiersze innych, niż
obecnie. próbuję różne formy i treści,
ponieważ jestem początkująca i wciąż
się uczę.
dzięki za odwiedziny

pozdrawiam serdecznie Espena Sway :)
Vera_Ikon

Vera_Ikon

Opublikowano
Opublikowano

A do mnie dotarło... już wczoraj, ale chciałam to sobie rzetrawić.
Bardzo odpowiada mi klimat, niedomówienia i dopowiedziane fragmenty. Całość jest spójna i jasna, albo niejasna i pocięta na mniejsze myśli -zależnie od tego jak sie patrzy, co się chce widzieć. Dostzregam obie strony. Trafiłaś w samo sedno. Znam ten stan, niestety.
Oczywiście jak zwykle jestem nieobiektywna :)
Lubię to, co piszesz, bo jest takie trochę moje... wspólnota postrzegania?
pozdr serdecznie
Weronika

Espena_Sway

Espena_Sway

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Vero, cieszę się, że jeszcze do kogoś dotarł ten wiersz,
po komentarzach widzę, że średnio się podoba :].
cóż, widzę, że naprawdę podobnie postrzegamy świat,
dzięki za odwiedziny

pozdrawiam serdecznie Espena Sway :)
Espena_Sway

Espena_Sway

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ewo, schlebiasz mi komentarzem, ponieważ widać, że wiersz
niezbyt się podoba. ale tak jest, jak się napisze na prosty
temat :/
życzę szybkiego powrotu do :D. wiem, co to są ciężkie dni
bo sama w czasie tej zimy już dosyć ich miałam :(

pozdrawiam serdecznie Espena Sway :)
Nechbet

Nechbet

Opublikowano
Opublikowano

hmmm. no tak średnio do mnie trafia, ale i tak mi sie podoba, najbardziej ostatni wers :-) tak paradokslanie bo przeciez skoro "czterościenny" to kąty są 4 a tu piąty, ladnie :-)

pozdrawiam serdecznie ;-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Konrad Koper
      Dwie fraszki o ptakach

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      @Maciek.J

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • UtratabezStraty
      Dwa światy. cz.3 Konferencja

      Przez UtratabezStraty · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • violetta
      Karmazynowe lasy

      Przez violetta · Opublikowano

      Nie ma to jak turkus morza:)
    • Migrena
      Lato mnie pochłania

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Migrena
      Milczenie

      Przez Migrena · Opublikowano

      Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...