Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Ocean
Wyspa pośrodku
Bez wyspy ocean nie jest ważny

Na wyspie
Pośrodku palma kokosowa
Ciężka od orzechów

Na palmie
Ja!
Na samym szczycie

Wyspa podzielona
Na dwie części
Palma w południe ocienia obie części

Jedną część wyspy
Zajmuje kobieta
I jej cień


Drugą część wyspy
Zajmuje mężczyzna
I jego cień

Siedzę na palmie
Na samym jej szczycie
I rzucam orzechami

Raz rzucam w kobietę
Raz rzucam w mężczyznę
Podchodzą oboje do brzegów

Zrzucają odzienie
I wchodzą do wody
Byle dalej od palmy

Chcą pokoju?
Może spokoju?
Natręci precz!

Z dala od lecących orzechów
Okrążają wyspę w wodzie
On jak wskazówki zegara każą

Ona – przeciw nim!
Muszą się spotkać!
Spotykają się!

Zaskoczenie?
Zdziwienie?
Radość wielka?

Razem wychodzą na brzeg
Życie wyszło z wody
Orzechy na palmie się skończyły

Ścinają palmę
Schną korzenie
Wyspa ginie w oceanie

Adam Sosna (2005.07.23)

Opublikowano

Ocean wyspa pośrodku
Bez wyspy ocean nie jest ważny
Na wyspie -pośrodku palma kokosowa
Ciężka od orzechów

Ja na palmie! Na samym szczycie!

Wyspa podzielona -na dwie części.
Palma w południe ocienia obie części.
Jedną część wyspy zajmuje kobieta i jej cień.
Drugą zajmuje mężczyzna i jego cień.

Ja z palmy -z jej szczytu rzucam orzechami!

Raz rzucam w kobietę, raz w mężczyznę
Podchodzą oboje do brzegów, zrzucają odzienie
i wchodzą do wody, byle dalej od palmy
Chcą pokoju? Może spokoju? Natręci precz!

Z dala od lecących orzechów, okrążają wyspę
w wodzie. On - jak każą wskazówki zegara
Ona – przeciw nim! Musi być spotkanie!
Spotykają się! Radość wielka?

Zaskoczenie? Zdziwienie?

Razem wychodzą na brzeg - życie wyszło z wody!
Orzechy na palmie się skończyły.
Ścinają palmę - schną korzenie.
Wyspa ginie w oceanie.


Panie Adamie, to są moje podszepty! Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedyś wieczorem od niechcenia, Gdy przeleciałem pilotem po kanałach, Ujrzałem na ekranie plazmowego telewizora, Jak jakiś głupkowaty celebryta, Swoim nowym stylem się przechwalał… A z oczu jego biła pogarda, W pogardliwym uśmieszku wykrzywiły się usta, Gdy tak ochoczo nad ,,plebsem” się wywyższał...   Szpanując drogim ciuchem markowym, Jak to przeważnie celebryci, Także i ten nie stronił od pogardy, Od szaraczków czując się lepszym… Przeto myśląc niewiele, Dla celebryty zaraz ułożyłem ripostę I rymując od niechcenia wersy kolejne, W taki oto zakląłem ją wiersz:   ,,To mój styl jest najlepszy na świecie, Bo samemu takim oto jestem, Na przekór konwenansom wszelakim, Czerpię z życia pełnymi garściami. Dni codziennych przygody, W sny zaklinam prawem księżycowych nocy, By piękna ich zazdrościły mi nawet gwiazdy, Na firmamencie świata uwięzione na wieki...   Mój styl jest najlepszy na świecie, Choć gołym okiem go nie dostrzeżecie, Utkany z bezcennych z całego życia wspomnień Niewidzialny noszę swój sweter… Jednym ruchem znoszonej czapki, Zgarniam z nocnego nieba całe gwiazdozbiory, By niczym cukru kryształkami, Grzane piwo wieczorem nimi posłodzić…   Mój styl jest najlepszy na świecie! A niezaprzeczalnym tego dowodem Że kruczoczarną noszę swą bluzę, Od kuzyna gwiazdkowy prezent… A stare przetarte spodnie, Za wygraną na loterii niegdyś kupione, Miłym dla mnie są przypomnieniem Tamtej bezcennej chwili ulotnej…   To mój styl jest najlepszy na świecie… Bo niby dlaczego nie??? Kto zabroni mi tak myśleć, Tego będę miał gdzieś! Zaraz też wyłączyłem telewizor, A z dumą spojrzawszy w lustro, Sięgnąłem po stare wysłużone pióro, By podzielić się z Wami tą myślą…"
    • Gdy za oknem pada deszcz, piszę wiersze o zapachu jesieni. Życie znów prosi do tańca, a ja wciąż nie umiem tańczyć. W tłumie tamtych ludzi zawsze czułem się jak Stańczyk. Dlatego teraz — ja i goździkowa kawa. Uwielbiam ten klimat goryczy. Nie muszę być miły, siadam spokojnie i spuszczam demony ze smyczy. Zawsze lubiłem ten półmrok. Wiosna rodzi kwiaty, a ja czekam, aż umrą.
    • 10/10/2025 „Tak samo”   Czasami przychodzi znienacka, w zwykły, nużący wieczór. Tak! Zrobię to — odważę się. Idę, jestem, chodzę, mówię, poznaję. Raz czuję zachwyt, częściej przychodzi znużenie. Serce rozpalone lawą fizyczności, ciśnieniem ogromnym, próbującym wydostać się na powierzchnię po latach uśpienia. I nagle przychodzi chwila, która mówi: błędne koło. Przecież tym razem miało być inaczej. Było inaczej, a skończyło się tak samo.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Kto wie, czy winni                       są, czy niewinni;                      t a m /c i  nadają                      na innej linii...                        Ja zaś odbieram                      na  własnej  fali,                      więc myślą żeśmy                      się nie spotkali.                                   ***                         (Jakąż ma  o w a                       minę zawziętą...                       Nie, ja nie jestem                       owej k l i e n t k ą)            
    • @Berenika97    Jak w rzeczywistym życiu: czasem tym, czego potrzeba, aby "(...).Wszystko poszło świetnie (...), jest <<(...) "Stuprocentowy, najprawdziwszy, autentyczny grzech" (...)>> . Przy założeniu, że przy Osobowym Wszechświecie, mieszczącym w Sobie dobro i zło, grzech jako taki w ogóle istnieje.     Dobrze napisane opowiadanie, które  przeczytałem z zaciekawieniem. Serdeczne pozdrowienia.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...