moja Babcia

[Ewa Emmerich]

pada deszcz
nieznany złodziej snu
idąc własną drogą
mylę drogowskazy
nie poznaję twarzy
czuję się tu obca
– miałam jej towarzyszyć
być dla niej Jej szczęściem
– zatraciłam w Niej siebie
i już mnie nie będzie

widziałam Jej miłość
– piękny stary człowiek
umarły na wieki
w myśli moich grobie

pogrzebany w piaskowcu
zasypanym śniegiem
ubieram kolczyki
i gdzie pędzę – nie wiem

Ona nie wiedziała
i ja jestem bez myśli –
zapłakała nade mną
– może mi się przyśni?

niegodzę rzeczywistości
z mojej duszy stanem
wypatruję purpury
zasypiam nad ranem

i znów pada deszcz
i znów oczy płaczą
z dylematu nad faktem
czy Ją kiedyś zobaczą?

[Noe-Gd]

nie najgorszy...a zobaczą - dzieje apostolskie 24:15

[teraa]

do okrojenia. nic wiecej mi nie wiadomo

[Zielony promyczek]

Rzeczywiście, troszke za długi ten wiersz, ale całkiem niezły. Dość osobisty i fajny ma klimat.