Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Przez niom (wiersz konkursowy)


Alicja_Wysocka

Rekomendowane odpowiedzi

Najprzód powiem że,
przes szkołę nabawiłam się ,dyslekcji
jak była ta orto cycóś to,
nie byłam na lekcji

dlatego ale to też tylko czasami
pisze wiersze z błendami.

szczerość mego serca najważniejsza a, reszta
mniejsza

po co???
te wisienki jadłeś mi z renki!!!!

teraz z pestek zrobiły się
Ości z zazdrości.
widziałam ją z tobą
ale żmija
złość mi nie mija. Ojeju,
chyba Cię troche zemdliło a,niech ta małpa posprzonta
bo z niom to pewnie miłość.


23.02.2006.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Błond!
Stefanowi należało odpisać: Bo ja tylko czasami robiem błendy!
:D
Doceniam poświęcenie.
[color=red]Q[/color]
dyg
b
PS. Konkurs trwa do końca "miesiąca lutego", jak było zajawione! Stefan - Burczybrzucha - widział kto jak on tu dmucha? ;)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Alu!
wiersz z humorkiem - takie lubię

mówisz, że w szkole na lekcji
nabawiłaś się dyslekcji
a ucząc o ortografii
zaraz dostaniesz dysgrafii

gdy wtłaczanie wiedzy bez efektu
grozi choroba dysintelektu
wtedy nie pomoże Ci żaden sąd
wywali z pracy miejscowy - óżont

pozdrawiam Jacek

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Dared Racja !! 
    • Patrząc przez okno, tym patrzeniem raczej smutnym. Sponad parapetu w typie lastriko, w którym wyłupało się kilka drobnych kawałków w czasach mojego dzieciństwa. Podczas zabaw z młotkiem i śrubokrętem. W wojnę…   Testowane były wybuchy jądrowe na pacyficznych atolach czy na płaskich terenach Kazachstanu… Jeden z okruszków trafił mnie wtedy w oko. Łzawiłem.   Ojciec zezował na mnie gniewnym wzrokiem jak na przegraną walkę Goliata na polu bitwy. Nie było łatwo w czasie próby odzyskania prestiżu.   Ale szedłem w górę z mozołem.   Wspinałem się po obsypujących kamieniach.   Kilka razy obsunąłem się na stoku. Skrwawiłem sobie boleśnie kolano.   Pies wesoło szczekał, merdał ogonem. Ojciec kazał wyjść z nim na spacer.   I szedłem wtedy. I idę nadal w te czasy napełnione szczenięcym śmiechem.   Uciekałem od siebie.   Uciekając w świat pustych otchłani, w których ciszą napełniał się każdy oddech.   I każde ciężkie westchnienie.   I wszystko oddychało w dalekich gongach stojącego zegara.   Kiedy pewnego razu, wyrwany ze snu wołałem, przestępując próg drugiego pokoju… — nikt nie odpowiedział.   Nie było nikogo.   Szukałem długo wśród mżących w powietrzu pikseli znajomej twarzy ojca albo matki…   Lecz tylko wgniecenia na fotelach świadczyły o ich niedawnej obecności.   Podchodziłem ostrożnie do drzwi, próbując się porozumieć ze skulanym za nimi głosem. Pełen nadziei…   Kiedy je otworzyłem, chłód owiał moje skronie tym chłodem idącym ze schodowej klatki, piwnicznej głębi.   Na drewnianej poręczy odłupana drzazga, promień zachodzącego słońca. Falujące na ścianach pajęczyny… W ogromnym przeciągu trzask zamykanych drzwi.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-05-06)    
    • @agfka bywa i tak:)
    • Nie mam ostatnio motywacji do pisania, więcej czytam. Dziękuję za komentarz  :)
    • @Leszczym Po co Tobie ta polityka, nie słuchaj idiotów
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...