Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

gdy w smutku serce tonie, czyli kłopoty burka

stanislawa zak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

stanislawa zak

stanislawa zak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

czeka
z zadartym ku górze sercem
cierpliwie i czujnie
- kto zjawi się pierwszy

pan który obrzuci mięsem
strzępek bajki o biedzie i kości
sroka wystrychnięta
czy wiatr przeszywający

przez szparę pożera
sikorki wzrokiem
trochę śniegu spadło
do miski

jedynie łańcuch mruczy z daleka:
poszcze-kaj
posz-czekaj
po-szczekaj
zaszcze-kaj

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Cassiel

Cassiel

Opublikowano
Opublikowano

Dla mnie za mało w samej istocie - za dużo natomiast w samej treści, przeładowałeś; mało pola manewru.
Chociaż bardzo bym chciał to nie mogę powiedzieć, że mi się podoba - jest sympatycznie,
a dla mnie to nie wystarczy, co by powiedzieć, że wiersz jest dobry; myślę, że warto go jeszcze pod pióro wziąć;
co nieco wyrzucić, inaczej ująć, dać więcej manewru w słowie.

Pozdrówka ;)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
stanislawa zak

stanislawa zak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Tomku, coś ostatnio skąpy jesteś w słowa, nie obrażę się jak powiesz że nie podoba się albo dasz swoją wersję, robi sie mało ciekawie.
pozdrawiam ciepło!!!!
Weroniko,smutne jest pieskie życie, a dzisiaj "dzień kota", chyba wszyscy będziemy go obchodzić , he he, dzięki - pa!
Miłko, miłoże i tu zajrzałaś, połączyłam wersy,buźżźźź.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Czarne Słońce
      Z sukienką do trumny 👗

      Przez Czarne Słońce · Opublikowano

      @Dagmara Gądek dziękuję za odwiedziny 
    • agfka
      co jest piękniejsze?

      Przez agfka · Opublikowano

      Oczywiście wiele można w temacie róż   Róża, lasy i świat "Nie czas żałować róży, kiedy płoną lasy - Nie czas lasów żałować, kiedy płonie świat, Gdy obszar ziemski jedną staje się Saharą... Nie czas żałować świata, gdy wznowił się chaos, Gdy dnia i godziny nikt nie wie, Kiedy Bóg, kulą ziemską w pierś trafiony, padł I powstał jak lew w swym gniewie! - Gdy noc każda najgłębszą czerni się żałobą... - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - Jednak żałuję róży i płaczę nad sobą." MPJ    
    • Wewnętrzny Odgłos
      Ta płynąca łza

      Przez Wewnętrzny Odgłos · Opublikowano

      @hania kluseczka śmierci nie ma, to iluzja :)
    • Wewnętrzny Odgłos
      Światło Wewnętrznej Drogi

      Przez Wewnętrzny Odgłos · Opublikowano

      Leżę w mym łóżku, myśląc nad życiem, I myślę nad swoim małym odkryciem, Przed oczami mrok, widzę pustki, ciemność, Me uszy pięści tej muzyki senność.   Leżę, słucham, papieros w mym ręku, Każdy żyje w tym ogromnym lęku, Nie mają pojęcia o życiu, sensie, Żyją bezwiednie w wielkim procesie.   Sensem jest nauka, rozwój duchowy, Reinkarnacja, dobroć, uczuciowy, Życie to przygoda, a nie problemy, Walcz z nimi, nie damy się systemy.   Brak zgiełku i państw, jedna ów planeta, Brak wojen, konfliktów, oto jest skrzeta, Wszyscy szczęśliwi, żyjący symbiozą Kochający się swoją wspólną wizją.   Zakończmy ten chaos, bądźmy dobrymi, Stańmy się w końcu ludźmi mądrymi, Karma i Wszechświat, to mocno doceni, Finalnie z pewnością coś się zmieni.   Bądź lepszy i lepszy dnia kolejnego, Wyjdziesz tym na człowieka szczęśliwego, Kochaj ludzi, zwierząt urok wspaniały,  Doceniaj piękno, a nie świat nędzniały.   Na końcu dowiesz się, że było warto, Idąc do światła, dumnie, nieodparto, Poczujesz błogość, piękno wzruszające, Ujrzysz blask, miłość, szczęście chwytające.        
    • Dekaos Dondi
      Nie za daleko, nie za blisko

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      dlaczego tak szybko więdną kwiaty szarością popiołu w źrenicach zbłąkanych   każde spojrzenie kłuje i rani   w zaułkach co łzami zroszone jak bańki mydlane pęka nadzieja   gdy trudno życie do kupy pozbierać   a jednak   dopóki na łące kwiatów zostało a śpiew skowronka słychać pod niebem jakoś tam drepce los człowieczy z sensem bez sensu sam czasem nie wie   kiedyś znowu pobiegniesz na łąkę nie za daleko nie za blisko wtedy w blasku świtu lśnienia   nigdy nie zwiędną tobą zakwitną

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...