Zagubiony

[Tomasz Macierejski]

Jak spadający płatek śniegu,
Moje ja - ciągle znajduje się w biegu.
Ciągle dąży do osiągnięcia swojego pojęcia wolności.
Lecz czy prześcignie goniące poczucie bezsilności?

Uchwycić nieuchwytne... nie można,
Jak się może czuć niewierząca osoba pobożna?
Czy wierzy ze pomoże mu miłość Boża?
Wie, że zostanie sam na pustych bezdrożach?

Wiruje lotem nieprzewidywalności,
wypełnionym brakiem analogii do przeszłości.

Osobista utopia - jako osiągnięcie ze światem jedności.

Czy upadnie ów płatek na wyspę mityczną?
Czy znajdę szczęście nieograniczone?
Czy siłą umysłu wzlecę nad górę antyczną?
Czy bez osiągniecia nirwany całe życie stracone?
I płatek, i ja, i moje idee - wszystko - wydaje się już zbyt przemęczone.

[Julia Valentine]

częstochowie mówię nie!
te rymy na prawdę dobijają; do tego, wg mnie, całość bardzo banalna; napisana w sposób kiepski - tak więc i treśc i wykonanie tutaj, moim zdaniem, szwankują;
całość to taki koszmarek; bardzo słabo;


pozdrawiam serdecznie

[Tomasz Macierejski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Niech pani opowie swoja interpretacje, to bedzie ciekawe ;)

dziekuje ze komentarze

hint : dokladna powtorka z mlodej polski itp.