Wisła i cisza

[Andrzej_Kosinski]

Znam Wisłę nie tylko z widzenia
To stara ma koleżanka
Od lat dwudziestu mi mówi:
„cześć, stary!”- Każdego ranka.
A nocą pojawia się Księżyc
I baje o swych podróżach;
Rozlewa blask swój maślany
Po oknach i po kałużach.

Tuż za nim już drżą gwiazdozbiory
( Co zrobić - takie wrażliwe…),
Klepię wiec w ramię Oriona
I wtulam się we Lwią grzywę.

Gdy czasem pojawia się burza,
By spokój rozbić taranem,
Ja zbieram jej błyskawice
W swe serce rozkołatane.

Ale najlepiej znam ciszę-
Z nią nie ma poufałości
Więc milczę cały w pokorze,
Gdy tylko w sercu zagości.