List do E

[jakub pietrzykowski]

Pamiętasz październik?
Liście czerwone
Leśne ścieżki pokryły,
A drzewa stały się sine
Jak usta nieboszczyka.
Szukam w lesie Ciebie,
Lecz nie znajduje.
Zmierzch zapada.
Liście niegdyś czerwone
Czernieją jak spalony proch.
Szukam w lesie Ciebie,
Lecz nie znajduje.
Ranek nastaje.
Drzewa powoli wypuszczają
Uwięzione w nich dusze.
Docieram do polany,
Na środku której Anioł
Niczym wieczny drogowskaz
Dwie drogi pokazuje:
Zbawienie i Śmierć.
Już wiem, że nigdy Ciebie
Nie spotkam,
A przynajmniej nie tu
I nie teraz.
Wybrałaś Zbawienie,
Wśród pląsów złotych lir.
Mnie pozostał dzwon,
Który żałośnie me kroki
Do piekła wybija.

[vacker_flickan]

nieudany sentymentalizm
gdzie twórcze podejście?

[Karol_Cioł]

Nudne to i juz, ale pozatym forma również niezbyt udana, wywaliłbym znaki przystankowe i zmienił wersyfikację

Oto moja propozycja:

pamiętasz październik
liście czerwone leśne ścieżki pokryły
a drzewa stały się sine jak usta nieboszczyka
szukam w lesie Ciebie lecz nie znajduje

zmierzch zapada
liście niegdyś czerwone czernieją jak spalony proch
szukam w lesie Ciebie lecz nie znajduje

ranek nastaje
drzewa powoli wypuszczają uwięzione w nich dusze
Docieram do polany na środku której Anioł
niczym wieczny drogowskaz pokazuje:

zbawienie i śmierć
już wiem że nigdy Ciebie nie spotkam
A przynajmniej nie tu I nie teraz

wybrałaś zbawienie
wśród pląsów złotych lir
mnie pozostał dzwon Który
żałośnie wybija me kroki do piekła