Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Bezsenność myśli
Zawieruszonych nocą.

Szeptem pisane wspomnienia
Na pergaminie skóry.

Wzleciały nagle
Skrzydlate refleksje
Wznosząc się ponad
Jaźnią …

Orkany myśli pną się
Pewnie na wyżyny
Intelektu…
…skalanego mną.

Głupi ma zawsze szczęście…
Ja także.

Opublikowano

fajny tekst, ale za dużo tego myślenia ci się wkradło, bo i w pierwszej strofie myślisz później są refleksje i znów w trzecie myślenie, tak jakby tekst stał w miejscu, ale to tylko takie moje marudzenie
ogólnie tekst ciekawy

nisko się kłanaim i pozdrawiam

Opublikowano

lubie frytki:p
poza tym (rozumiem, że sie nie podoba) ale podobno "tutaj" jest msce na tzw. konstruktywną krytyke, której w tym przypaku absolutnie nie widzą:)
Na marginesie :D:D : bedąc 12-latką marzyłam o pracy w owym miejscu...:)
obierac ziemniaków nie lubie...
pozdrawiam ciepło...

Opublikowano

Bezsenność myśli
Zawieruszonych ? nocą. > między zawieruszeniem a nocą brakuje jakiegoś łącznika

Szeptem pisane wspomnienia > szept nie pasuje do pergaminu
Na pergaminie skóry.

Wzleciały nagle
Skrzydlate refleksje
Wznosząc się ponad > jeśli jest W to nie pasuje do jaźnią > powinno być U
Jaźnią … > kropki

Orkany myśli pną się
Pewnie na wyżyny
Intelektu… > kropki
skalanego mną. > mdłe to skalanie i kropki

Głupi ma zawsze szczęście… > kroopki
Ja także. > sałby koniec do tego szczęścia


ogólnie coś tu jest ale jest też za dużo niedopracowań

bywaj

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @violetta O! Romantycznie bardzo.
    • Kiedyś wieczorem od niechcenia, Gdy przeleciałem pilotem po kanałach, Ujrzałem na ekranie plazmowego telewizora, Jak jakiś głupkowaty celebryta, Swoim nowym stylem się przechwalał… A z oczu jego biła pogarda, W pogardliwym uśmieszku wykrzywiły się usta, Gdy tak ochoczo nad ,,plebsem” się wywyższał...   Szpanując drogim ciuchem markowym, Jak to przeważnie celebryci, Także i ten nie stronił od pogardy, Od szaraczków czując się lepszym… Przeto myśląc niewiele, Dla celebryty zaraz ułożyłem ripostę I rymując od niechcenia wersy kolejne, W taki oto zakląłem ją wiersz:   ,,To mój styl jest najlepszy na świecie, Bo samemu takim oto jestem, Na przekór konwenansom wszelakim, Czerpię z życia pełnymi garściami. Dni codziennych przygody, W sny zaklinam prawem księżycowych nocy, By piękna ich zazdrościły mi nawet gwiazdy, Na firmamencie świata uwięzione na wieki...   Mój styl jest najlepszy na świecie, Choć gołym okiem go nie dostrzeżecie, Utkany z bezcennych z całego życia wspomnień Niewidzialny noszę swój sweter… Jednym ruchem znoszonej czapki, Zgarniam z nocnego nieba całe gwiazdozbiory, By niczym cukru kryształkami, Grzane piwo wieczorem nimi posłodzić…   Mój styl jest najlepszy na świecie! A niezaprzeczalnym tego dowodem Że kruczoczarną noszę swą bluzę, Od kuzyna gwiazdkowy prezent… A stare przetarte spodnie, Za wygraną na loterii niegdyś kupione, Miłym dla mnie są przypomnieniem Tamtej bezcennej chwili ulotnej…   To mój styl jest najlepszy na świecie… Bo niby dlaczego nie??? Kto zabroni mi tak myśleć, Tego będę miał gdzieś! Zaraz też wyłączyłem telewizor, A z dumą spojrzawszy w lustro, Sięgnąłem po stare wysłużone pióro, By podzielić się z Wami tą myślą…"
    • Gdy za oknem pada deszcz, piszę wiersze o zapachu jesieni. Życie znów prosi do tańca, a ja wciąż nie umiem tańczyć. W tłumie tamtych ludzi zawsze czułem się jak Stańczyk. Dlatego teraz — ja i goździkowa kawa. Uwielbiam ten klimat goryczy. Nie muszę być miły, siadam spokojnie i spuszczam demony ze smyczy. Zawsze lubiłem ten półmrok. Wiosna rodzi kwiaty, a ja czekam, aż umrą.
    • 10/10/2025 „Tak samo”   Czasami przychodzi znienacka, w zwykły, nużący wieczór. Tak! Zrobię to — odważę się. Idę, jestem, chodzę, mówię, poznaję. Raz czuję zachwyt, częściej przychodzi znużenie. Serce rozpalone lawą fizyczności, ciśnieniem ogromnym, próbującym wydostać się na powierzchnię po latach uśpienia. I nagle przychodzi chwila, która mówi: błędne koło. Przecież tym razem miało być inaczej. Było inaczej, a skończyło się tak samo.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...