Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wezmę trochę błękitu i ujawnię w tobie
jasność nocy. Faktury zapożyczę z plamy
Egona. Zmierzwię tobie włosy, ruchem pędzla
chcę osiągnąć wibracje świateł - pozwól, ale
dotknę tylko na płótnie. Rozchylę ci nogi,
zostawię je w manierze ekspresjonistycznej,
bez pończoch - kresce, w szkicu bardziej się ujawni
chwilowość sytuacji. Drżysz cała? Już możesz
się ruszać, to ci dobrze zrobi. Płótno musi
mieć płynną lekkość gestu - rys niedokończenia.
Jak chcesz, zamienię tytuł na: "Mała kobieta
bez zielonych pończoch"? Nikt cię nie rozpozna
i nigdy nie skojarzy, że cokolwiek czasem
ze mną robisz. Nie jesteś moją Moą, ani
ja Egonem. Czy znajdę swego Roessler'a?

Opublikowano

muszę powtórzyc zdanie szanownych poprzedników - treści nie łapię, a to już dla mnie niedobrze - cała puenta, a przy okazji sens wiersza ucieka. Obawiam się, że wiersz przerasta opiniodawce, a to przecież plus :)
Świetnie napisany.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie trzeba się znać w tym przypadku. Jest to hipotetyczna sytuacja: malarz- modelka i ewentualne "zależności" między nimi ??? a odniesienia, jak wczesniej napisałem do malarstwa niemieckiego ekspresjonisty: Egona Schiele.
Opublikowano

sztampa ?
bez przesady, co w tym jest sztampowego ? Obok odmalowania kobiety przez pędzel na wzór malarstwa, wbity został motyw ruchu - drżenie płótna odniesiony do niej. Ruch pędzla w formie grzebienia: "zmierzwie ci włosy". Mam wrażenie, że to jedna z perełek...
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

"Sztampa" -odnosiła się do słów "tandeta" użytych przez Dzikiego na okoliczność użycia przeze mnie:" Nie bój się", które już zastąpiłem" "pozwól mi" .Dziękuję ci Michale!!!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Espeno dziękuję za pozytywny komentarz. Wpisz Egon Schiele w internecie - i wyskoczy dużo! Pozdrawiam.


heh, już zobaczyłam. artysta czerpał wiele natchnienia z ludzkiego ciała i erotyki. jeden obraz nawet kojarzyłam, tylko nie wiedziałam że jest jego autorstwa.
Opublikowano

obrazowo napewno jest :)
jesli chodzi o strone merytoryczną: za dużo ruchu, archaizmów i kolorystyki słów.
oczywiście doskonale rozumiem przekaz ale sama forma juz od niego wiele wymaga.
to co sprawiło mi największą radość to owe mierzwienie włosów i dotykanie ud (hehe).
nie mówię , że miałam orgazm ale cos w tym stylu :)

pozdrawiam
lucy

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Jacek_Suchowicz Jacek, rozumiem Twój nastrój i to, jak bardzo wiadomości potrafią przygnębić… U mnie dziś poezja gra inną melodię - taką, która pozwala na chwilę zapomnieć i odnaleźć oddech, nawet jeśli świat za oknem bywa trudny. Może to właśnie w takich chwilach warto sięgnąć po słowa, które nie ważą, nie dzielą, tylko łączą. Dziękuję, że jesteś - nawet gdy mamy różne perspektywy.
    • "Panna Jaskółka z miastka Lulkowo,                 zamierza dobić targu na nowo. Ptaszka pragnie zatrzymać", by ród ptasi podtrzymać. Konsensus - robią jaja hurtowo.     @Nata_Kruk Podoba mi się Twój ptasi cykl, ale dlaczego, no dlaczego, nie AABBA? Pozdrawiam.
    • @Alicja_Wysocka Alicjio -- rezygnujesz z rozumu na rzecz serca. Świat wokół się rozmywa, zostaje tylko ty i ja -- i to wystarcza, by żyć w pełni. Czułe, bezwstydnie zakochane. Świetne.
    • Ona miała włosy jak ogień, a on śmiał się jak benzyna. Skradli motor z dachu motelu i pojechali tam, gdzie kończy się mapa. W ustach mieli sól, a między nogami -- lato. Lizał jej serce jak lody waniliowe, ona wgryzała się w jego sny jak dzika winorośl. Brat i siostra krwi, kochankowie bez metryki, bez prawa jazdy, bez przyszłości -- tylko dzikie oczy i skóra jak napięty żagiel. Zamiast walizek -- oddechy. Zamiast celu -- język świata. Plaża nie miała granic -- oni też nie. Śmiali się w twarz księżycowi, rozbierali się z rozsądku jak z ciuchów. Słońce pieściło ich językiem, a potem spali w cieniu wydm, jak dzikie psy, syci miłością, głodni jutra. Aż we śnie czyjś cień musnął stacyjkę, i przez mgnienie zniknęli – bez siebie, bez tchnienia, tylko z echem, co w pustce się kruszyło. Lecz zaraz, gdy świt dotknął rzęs, mówili sobie „na zawsze” z winem na ustach i piaskiem w zębach. Nikt ich  nie rozumiał -- i dobrze. Miłość była dzika. A dzikie nie musi się troszczyć o jutro. Na mapie zostali jak cień bez ciała -- piach we włosach, płonące serce, błękit wolności, który nie zna granic, i słońce, które nigdy nie gaśnie.      
    • @Leszczym Widać, że tekst jest tu naprawdę gęsty - pełen słów, skojarzeń, rytmów i idei. Taka słowna lawina może poruszyć, zwłaszcza tych, którzy lubią intensywność i przekaz z rozmachem. Przyznam, że momentami gubiłam oddech - ale to chyba świadczy o energii, jaka tu płynie.   Michale, widzę i słyszę to Twoje narwanie!  :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...