Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wiersz beznadziejny

Sebastian_Pietrzak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Sebastian_Pietrzak

Sebastian_Pietrzak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Na początku byłaś ubrana
wziąłem cię na oko
ostrożność w takich przypadkach jest niczym przeczytanie etykiety na leku
więc wysunąłem powoli rękę jakbym badał tylko brzegi słoika z miodem

później mimowolne wyznawanie co się lubi i jak
i dlaczego miało się takie dzieciństwo a nie inne
zanim się człowiek obejrzy już jest na tej samej tratwie
szczęśliwy ze go odnaleziono, bo jakie były szanse że mi pozwolisz
wsłuchiwać w symfonie oddechu kiedy usypiamy dzikie zwierzę naszego świata

zasypiasz czasami jeszcze na moim mostku
kiedy światła nieznanych ulic gubią w tym co właściwe

w tej jednej z wielu sekundzie czekasz aż przyłożę palec do warg
abyś w końcu dała usnąć
lecz nie ma oczekiwanego poirytowania, tak bardzo chcesz słyszeć
tak bardzo chcę powiedzieć

nie odchodź
jesteś matką wszystkiego co stworzyłem

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Cisza

      Przez Migrena · Opublikowano

      Wieczór. Jezioro zapina horyzont ostatnim promieniem światła. Słońce – spóźniony kochanek – tonie w jedwabnej, szepczącej trzcinie. Cisza. Nie pusta. To język pragnienia natury. W niej każde ich tchnienie. Woda milczy Ale to milczenie drży – jak skóra świata przed pieszczotą dłoni. Oni. Bez imion. Miłość nie potrzebuje dźwięku. Spleceni, jakby czas tkany był z ich oddechów, jakby każdy gest, każda ścieżka - prowadziła do tej chwili, czekał zapisany w niebie. A jednak – w ich spojrzeniach cień. Dotyk losu. Świat szepcze kruchą pieśń przemijania. Ich pocałunki – ciepło ciał i drżenie warg, symfonia żywiołów: ogień i wilgoć, wieczny alfabet istnienia. Nie całują się. Oni się stwarzają. Jezioro patrzy: nieme. Wierne. Rozświetlone – bez końca Brzeg milczy, lecz to milczenie kłania się Przedwieczności – ciszą bezmierną.    
    • Roma
      a niech mnie

      Przez Roma · Opublikowano

      @Berenika97 dziękuję, to dla mnie ważne, że tak uważasz :) piękne masz imię - już od jakiegoś czasu chciałam to napisać,.ale mi wypadało z głowy :) @Robert Witold Gorzkowski zrobiłeś mi dzień tym komentarzem, dziękuję :) muszę iść dzisiaj na spacer, może jaki wpatrzony w obłoki się potknie i wpadnie wprost w moje ramiona. To brzmi jak dobry patent na podryw :) @Łukasz Jasiński oj Łukaszu, zawsze się trochę boję tego Twojego "oj" :) @Gosława oj ja też - albo wulgarna, albo za smutna, albo nie taka. Posłuchać możemy i tyle, a potem pójść po swoje, bo nam się należy :) Dziękuję Ci bardzo za komentarz (to, że je lubię i, że są dla mnie ważne, to wiesz) i życzę dobrego czasu :)
    • Dagna
      kilka słów

      Przez Dagna · Opublikowano

      @Gosława ładnie, wzruszająco. Twoje puenty jednak nie raz osłabiają tekst, tutaj tak dla mnie jest, pozdr.
    • FaLcorN
      ***

      Przez FaLcorN · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz Czy zamruczy?   Zamiast gapić się w czerń kliszy, spójrz jak lubisz w piwne oczy. By zabrakło sił wśród nocy, gdy obejmie i zamroczy.
    • wierszyki
      Narodziny bajki

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Bajka się rodzi, A baśnie wyśnione? Jak dobrze. Bo bajki Dobrze zakończone.   Pzdr ,

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...