Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
🎄 Wesołych świąt życzy poezja.org 🎄

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nie będzie znowu tego całego zakręcenia,
i wielkich bolączek i romantyzmu,
który minął
i wciskania się w sukienki przeszłości!.
Nie będzie znowu wódki nad ranem,
w knajpach,
gdzie napici barmani bełkoczą,
a świat po drugiej stronie stołu, staje się nagle jasny i pełny.
Nie będzie ponownego się zastanawiania jak dojechać do domu,
jakie słowa wypowiadać i jakim tonem.
Nie będzie znowu blubrów sądzenia ludzkości
i wierszem spowiedzi kładzionych na karb taksówkarza.
I tego i tamtego i owego, śmego.
Dobranoc.


[sub]Tekst był edytowany przez Joanna_Felicja dnia 22-11-2003 09:12.[/sub]

Opublikowano

...czyżby blubry?

niestety nie wiem w czym rzecz bo jestem na wschodniej stronie...

w sumie nie gustuję w takich utworach - dosłownych i dość obszernych ale przeczytałem z zainteresowaniem i muszę przyznać, że widziałbym w tym raczej dramatyczną piosenkę ...w wykonaniu np. Pani Kasi Groniec albo Edyty Geppert...

i co to są blubry???

pozdrawiam
Piotr Mogri

Opublikowano

No właśnie, czy to aby na pewno jest wiersz? :-))).I chciałabym też zaznaczyć,że ów wspomniany romantyzm,nie bierze się z miłości.Blubry(rzeczywiście poznańskie); ja bym to okresliła,jako "nocne Polaków gadanie":).Pisane wczoraj w nocy,no takimż nocnym "czuwaniu"...coż więcej.Dzięki za komentarze i pozdrawiam serdecznie.
Poznanianka :-)

p.s.tzn.jakiego wersyfik. "się zastanawiania"?
[sub]Tekst był edytowany przez Joanna_Felicja dnia 22-11-2003 09:13.[/sub]

Opublikowano

hehs...
..dopiero teraz ..zwrocilam uwage na tytul...
..jest...fenomenalny...:]....
..hehs... uwielbiam to : bo nie !!!....
...jak mam focha(a mam czesto)
...wlasnie taka odpowiedz najczesciej w moich ustach :)...
...np. :..dlaczego nie chcesz rozmawiac?
..bo nie !...
...
..ech.. pozdrawiam ...:)...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • nie szukałem cię bo zawsze myślałem że takie rzeczy trafiają się innym albo w książkach które kłamią lepiej niż ludzie a potem przyszłaś bez fanfar bez obietnic po prostu usiadłaś obok jakbyś znała to miejsce od zawsze i nagle świat ten stary sku*wiel przestał mnie bić codziennie zostawił tylko lekkie siniaki żebym pamiętał jak było wcześniej kocham cię w ten brudny, ludzki sposób kiedy myślę o tobie przy pustym kubku o trzeciej nad ranem i wiem że nawet cisza z tobą ma sens tęsknota? jest jak niedopałek w kieszeni ciągle o sobie przypomina ale nie boli bo wiem że istniejesz że gdzieś oddychasz śmiejesz się może właśnie patrzysz w sufit tak jak ja i to wystarczy żeby jutro znów wstać nie wierzę w bajki ale wierzę w ciebie a to więcej niż kiedykolwiek odważyłem się mieć bo po raz pierwszy nie boję się stracić tylko cieszę się że w końcu znalazłem dom w drugim człowieku
    • Błądząc po pustynnych piaskach, w miejscach, w których dosięgniemy przykrytego mgłą nieba, każdy pozostawiony na ziemi ślad zamienimy w oazy. Tym tropem będą mogły podążać karawany spragnionych. Kropla po kropli zaczną spływać strumienie wody, wypłukując piach z zaschniętych ust. Już wiesz, wiesz więcej, więcej na pewno, na pewno, gdzie trzeba, gdzie trzeba wież. Wiesz, gdzie mgła spłynie z nieba.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Andrzej_Wojnowski Może właśnie tak pozytywny odbiór. Dlatego, że pisane z serca, z autentyczności. Zdrowych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Już pierwsza gwiazda wzeszła – zimna i szklana, Jak oko Boga, co patrzy z nicości na pana. Śnieg otulił ten dworek całunem milczenia, Zgasły dawne hałasy, zgasły uniesienia. Stół stoi biały, wielki – jak lodowa kra, A na nim drży płomykiem samotna łza. Obrus lśni krochmalem, sztywny jak sumienie, Pod nim siano nie pachnie – lecz kłuje jak ciernie. Jest talerz dodatkowy... dla wędrowca, mówią? Lecz dzisiaj cienie zmarłych w nim usta swe lubią Zanurzać bezszelestnie. Nikt nie puka w drzwi. Tylko wiatr w kominie swą kolędę brzmi. Biorę w dłoń ten opłatek, kruchy chleb anioła, Lecz komu go połamać? Gdy pustka dookoła! Wyciągam rękę w przestrzeń – dłoń w powietrzu wiśnie, I czuję, jak ten mróz mi serce w kleszcze ściśnie. „Wesołych...” – szepczą usta do ściany, do cienia, I kruszy się ten chleb w pył... w proch zapomnienia. Choinka w kącie stoi, strojna jak na bal, Lecz bombki w niej odbijają tylko wielki żal. Patrzę w nie jak w zwierciadła – widzę twarz starca, Co przegrał życie swoje w te karty u szulera, u marca. Gdzie gwar dziecięcy? Gdzie matki krzątanie? Jest tylko „Bóg się rodzi” – i moje konanie. O, Panie, co tej nocy zstępujesz na ziemię, Czemuś mi włożył na barki to samotne brzmię? W stajence było zimno, lecz byli pasterze, A ja tu, w ciepłej izbie, w swą pustkę nie wierzę. Więc siedzę i czekam, aż świeca dopali, Aż noc mnie tym czarnym płaszczem, jak kir, przywali.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...