Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ósmy dzień wolności


Rekomendowane odpowiedzi

Czasami powinno być coś na kształt wyjaśnienia, coś, z czego można wnioskować, jakiś wzór. Ja zacznę prosto, wiedziałem po prostu że tam jest. Garść monet w kieszeniach niepokojąco drażniła. Tylko ten jeden raz. Jest piękna i wyzywająca. Gilotyna.
Czasem kładli coś na torach, siadali na skarpie i czekali. Niejeden raz to coś ruszało się i zsuwało z torów, musieli to układać ponownie, te żałosne i przed czasem konwulsyjne ruchy, drgające nerwy, w sumie już niepotrzebnie, bo po co ? Tutaj natomiast jest Olimp, a tam w dole majaczy się już ciemne i pędzące po szynach przeznaczenie. Ono.
Gdy pies przybrał postać człowieka, nastawiłem się dosyć sceptycznie. Na ogół nie wierzę w takie rzeczy, szczególnie dzisiaj, a jeszcze pada za oknami, a ja osobiście dość lubię Staffa, żeby to docenić. A on wyglądał dość przyjemnie, nawet pasował do tej chwili.
- pomożesz mi zostać tutaj – powiedział. On.
W zasadzie akcja powinna mieć jakiś ciąg, coś, za co można złapać, by iść tym śladem, niczym Tezeusz, tyle, że raczej chodzi o literaturę. Załóżmy, że twoja matka robi takie rzeczy po obiedzie, to coś z życia, a ono przynajmniej w tej chwili jest dość ważne, chociaż kto tak naprawdę to może wiedzieć ? Wtedy on krzyczał, a ktoś szeptał na ucho:
- on krzyczy.
Ja mu na to, że to taka forma wypowiedzi, dość głośna zresztą, ale słyszalna. On mi na to:
- a czy słyszałeś żeby magik krzyczał ? Ktoś krzyczał, szepcze do niej, że ktoś krzyczy. Ale kto, tak ona się mnie pyta, ja jej na to, że ktoś, ale nie interesuj się tym teraz. Bo wiesz, to był krzyk tuż pod naszymi oknami. Idzie się do nas parkiem, potem przechodzi przez ulicę, potem taką ścieżynką obok rzeczki, tuż obok wiaduktu. Podobno są tam diabły, które chwytają człowieka, wsadzają w worek i kładą na szynach.
- e, to raczej niemożliwe – przekonuję go, ale tylko dla jego dobra, bo osobiście znam diabła i mam pewność, że do worka jeszcze nikogo nie wsadził.
- ale ona się bała, a strach dekoncentruje, w to już mi chyba uwierzysz. ale że to już się nie powtórzyło wmówiłem w nią sen, a sen to podróż w tak głęboko, w stronę jaźni...
- tego w to nie mieszaj – musiałem mu przerwać – a magów pogrzebali na księżycu, widziałem jak ładowali czarne worki do rakiety i mieli łopaty.
Ona.
Upadłem na kolana i czekałem, ona to jedyna zbawicielka, szybka i nieuchronna. Gdzie biegniesz, pozbierać nuty z podłogi ? Przeklęta kokaina. to przez nią przebiegasz park, ulicę, wbiegasz na ścieżynkę koło rzeczki, obok wiaduktu i już cię nie ma. Otwieram drzwi. zimne powietrze nie zachęca do wyjścia dalej, zresztą boję się zbiegów okoliczności. Jak ona mogła zaistnieć w tekście ? Przecież była daleko. Na świecie nie ma Demonów i od tego powinienem zacząć. To, że stał przede mną z tym wypisanym „nie” na twarzy, zupełnie nic nie znaczy. Te parę tysięcy lat wstecz. Przecież mogłem ją kupić, w tej zaczarowanej porze, ale to książę odnalazł tą jedyną. Telefon dzwonił i dzwonił, a ja zapisywałem jakieś brednie, ale musiałem coś czuć. Nie zasiewa się ziaren na cmentarzu. To wtedy mógł wbiec ten pies, prosto z czeluści ziemi, z Tartaru. Ja byłem w tym jedynym miejscu istnienia, zresztą mogłabyś pomóc tu zostać, żebym uwierzył, dał się jakoś przekonać, bo nigdy nie wierzyłem ani w ciebie, ani w diabły, a to co on wtedy mówił o krzyku, to jakaś patologia, pewnie nie chciało mu się ściągać skórzanej obroży z szyi, ale to ciągle przypomina tego psa, coś w tym musi być, on coś wtedy wyczuł. Ale został tam dalej, pewnie jest tam do teraz, chociaż może zdążył już zmienić skórę. On.
W gruncie rzeczy nic nie zostało postawione jasno. Ambitni ubodzy duszą ze szczytów zeszli na ziemię, a ja zostałem wpisany w trójkąt: on, on i ona, i ta ona zapewne stanowi jakieś centrum. Musiałem mu wtedy pomóc, gdy ładował jej ciało do worka, ale już nieruchome, akurat padał deszcz, było zimno i późna noc, mnie majaczyła się w dali gilotyna, a może to była szubienica, stały pod nią jakieś cienie i kiwały się dość monotonnie: przód – tył, przód – tył. To był ciężki wieczór, cięższy niż inne. To był ósmy dzień wolności.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Trudny tekst, moze bardziej pasuje słowo "Ciężki". ALe z tego co widzialam troszke wczesniej, Pan Michal lubi wlansie takie teksty... i to sobie ceni:)
Moj profesor powiedzial kiedys, Nie sztuka jest napisac ksiazke, ktora samemu sie rozumie. Sztuka jest napisac cos, co zromieja inni. Czy tak wlasnie to podobnie brzmialo. Wiec mysli choc ciezkie, powiny byc precyzyjne i zrozumiale... Co nie znaczy ze proste i lekkie... Ciezkosc... nie musi byc prosta/nieskomplikowana... :)
Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Michale, sprawdź proszę termin przydatności do spożycia kawy, którą się raczysz ;)
Pomimo tego, że mierniki hermetyczności zaczęły wariować, coś zaczynałem rozumieć. Powróce tu jeszcze. Czytanie tego tekstu uznam jednak za katorgę :) Ciężkie wizualnie relacje z sejmu.
... może gdybym zapalił kadzidełko ;)
Pozdrawiam. JaM

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...