Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

od kilku miesięcy nie dajesz sygnału
dopadła cię choroba wściekłych telefonów
czy wibracje nastawiasz na inną dziewczynę
chętnych szabloników nie brakuje

czasy sprzyjają modelom takim jak ty
masz poli i mono-foniczne gadanie
o najmodniejszych w sezonie butach
wyświetlacz ozdobiłeś nową tapetą - myślisz
pomarańczowy dobrze oddziałuje na psychikę

lepiej zmień baterię bo szybko siadasz

Opublikowano

podoba mi sie choć ja bym podzieliła na jakieś zwrotki by ułatwic czytanie...

np. między szablonikami a modelami enter,
butami i wyświetlaczem no i ostatni wers sam.

ale to tylko takie moje ogólnie na plus.

Dziękuję za życzenia tobie tez :P

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dzięki za komenta i życzonka.
co do formy, to też o tym myślałam, ale ostatni wiersz o odkurzaczu był również takim eksperymentem i zapis był podobny. więc narazie zostawię

pozdrawiam serdecznie śnieżnie Espena Sway :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ewo dziękuję za życzonka i ciepły komentarz.
ja Tobie również życzę wszystkiego naj a
przedewszystkim zdrówka bo jak to jest
to wszystko się jakoś układa. ach no i dużo
natchnienia. u nas w R. na szczęście już nie pada
ale jest - 7 stopni

pozdrawiam serdecznie Espena Sway :)
Opublikowano

Lubie Twoje wiersze i z wielka niecierpliwością czekam na kolejne. Doczekałem się. Oto i jest kolejny z Twojej serii. Nie wiem dlaczego, ale owy wiersz wywołal u mnie całkiem inne emocje niż wszystkie inne dotychczas przez Ciebie tworzone. Poczułem sie po przeczytaniu go jak bym dostał mokra szmatą w pysk. Czyżby on był o mnie? Jeśli zaprzeczysz i tak nie uwierze. Przykro mi jeżeli tak postrzegasz moją skromną osobe. Pozdrawiam i czekam na kolejne Twoje dzieło???

  • 3 tygodnie później...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Majkelu, bardzo mnie zdziwiła Twoja opinia na temat mojego wiersza. cieszę się, że lubisz mnie czytać, ale pozostaje jedna kwestia do wyjaśnienia; powyższy utwór ma adresata, ale nie jesteś nim Ty. jeśli bardzo Ci zależy to mogę powiedzieć, iż chłopak ten ma imicjały S.W., więc wiesz już, że nie postrzegam tak Twojej osoby.

pozdrawiam serdecznie Espena Sway :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Nie jest, tylko mało spałam. Wiesz, moje myśli na noc ubierają szpilki, takie z metalowymi końcówkami i ganiają się. Nigdy nie zakładają kapci, zegar też nie - ale zegar jest do wytrzymania. Teraz piję kawę, dam radę, a jak nie, to zasnę na klawiaturze :)
    • @Alicja_Wysocka niech Ci nie będzie smutno :) Proszę.
    • @Migrena Ależ nie gniewam się, Czasem jest mi smutno i przykro, ale gniewać się nie potrafię, no może godzinę, dwie... Dobrego dnia :)
    • Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...