Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Skalany interieur


Rekomendowane odpowiedzi

Odwiedzając gmaszyska patyną omszałe,
na kunsztownych obrazach wyczuwając dłonie
średniowiecznych artystów, to nietaktu kontekst
jawi się we współczesnych bohomazach raczej.

Pełen wewnętrznej pychy przerost dumy własnej
widzę uwięzły w ramach, w treści nieudolnej.
Naigrywanie tylko, miast oświaty płomień
słyszę w tandetnych dźwiękach obłudnych przyklaśnięć.

Jak inaczej oglądam Picassa obrazy,
który zdziwić potrafił wiernością przekazu,
nim z nowymi trendami ścierać się odważył.

Pomimo posiadania przychylności rastrów,
nie wyczuwam artyzmu w twórcach nowej daty.
Nie obronią się wnętrza przed naporem czasu.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

`w imie czego ta inwersja bo jakiegos pomysłu na jej wykorzystanie nie widze, to samo z patosem...
jedyne co widzę to nieporadne próby zlepiania tekstu w wersy kóre w dziale POEZJ WPÓŁCZESNA nie powinny sie znajdować.
już chyba Panu radziłem zaczęcie od działu dla początkujących, nie wiem może warsztat pomoże.
gdyby miał Pan jakiekolwiek pytania prosze śmiało pisać.
Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Masz rację Sokratex'ie co do wielu kwestii. W wierszu raczej chodziło mi o obrazy, rzeźby nowoczesne, których sporo ostatnio widziałem, nawet tych najbardziej uznanych współczesnych artystów polskich. Niestety nie mieściły się w moim postrzeganiu piękna. W pierwszej zwrotce uściśliłem, że chodzi o obrazy i zlikwidowałem jedno powtórzenie. Co do budowli to masz rację i będąc pilotem szybowcowym i samolotowym bardzo często wyłuskuję wzrokiem perły architektury również współczesnej. Co do artystycznych tworów typu: parę kropek na białym tle, czy innych maźnięć do których dorabia się ideologię, bo o nich piszę, to zdania przynajmniej ja nie zmienię i dla mnie bedą to bohomazy. Co do poezji, to nie mam nic przeciwko nowym trendom, ale mam sporo przeciw zdaniu, że tylko biała poezja jest tym co dobre i piękne a reszta to nic nie warty chłam. Niestety takie wypowiedzi na różnych forach się przewijają i z politowaniem wypowiadane są słowa nawracajace na nową wiarę. Można i nawet trzeba poszukiwać nowego, ale nie można szerzyć pogladów, że tylko nowe ma rację. Niech dzieła bronią się same, niech czas nałoży im aureolę, lub jeśli została tam nałożona przez twórcę samowolnie, a nie wytrzymała presji czasu, to niech z hukiem zleci, albo co lepsze, to niech odejdzie w zapomnienie. Pozdrawiam Leszek
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie po raz pierwszy wchodząc pod moje wiersze, jak ta kura na grzędzie gdaczesz, że to mój kurnik płosząc wszystkich innych niemerytorycznymi niewybrednymi uwagami. Jak zdążyłem zauważyć taką manierę przybrałeś nie tylko wobec mnie. Może Twoją inwersyjną fobię da się leczyć, bo ja nie znalazłem zakazu stosowania tego środka wyrazu. Już kiedyś prosiłem Ciebie, o przepraszam PANA, boś PAN wrażliwy na punkcie kwestii tykania. Jest to też dziwaczne bo bedąc w wielu gremiach ogarniętych jedną pasją, jest mówienie sobie po imieniu raczej naturalne, a manifestowanie tego, że chcemy być z całym światem na PAN PANI wydaje mi się cokolwiek dziwaczne.

Co do Nieporadnych prób zlepienia tekstu w wersy, to może powie PAN co miał na myśli. Czy może struktury sonetu tu nie ma, może rymy nie takie, może średniówka nie w tym miejscu, czy sylabiczność szwankuje? Może nie zachowałem podziału na część opisową i refleksyjną. Jeśli nie, to o co chodzi PANie geniuszu polskiej poezji? Mimo wszystko pozdrawiam Leszek
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie po raz pierwszy wchodząc pod moje wiersze, jak ta kura na grzędzie gdaczesz, że to mój kurnik płosząc wszystkich innych niemerytorycznymi niewybrednymi uwagami. Jak zdążyłem zauważyć taką manierę przybrałeś nie tylko wobec mnie. Może Twoją inwersyjną fobię da się leczyć, bo ja nie znalazłem zakazu stosowania tego środka wyrazu. Już kiedyś prosiłem Ciebie, o przepraszam PANA, boś PAN wrażliwy na punkcie kwestii tykania. Jest to też dziwaczne bo bedąc w wielu gremiach ogarniętych jedną pasją, jest mówienie sobie po imieniu raczej naturalne, a manifestowanie tego, że chcemy być z całym światem na PAN PANI wydaje mi się cokolwiek dziwaczne.

Co do Nieporadnych prób zlepienia tekstu w wersy, to może powie PAN co miał na myśli. Czy może struktury sonetu tu nie ma, może rymy nie takie, może średniówka nie w tym miejscu, czy sylabiczność szwankuje? Może nie zachowałem podziału na część opisową i refleksyjną. Jeśli nie, to o co chodzi PANie geniuszu polskiej poezji? Mimo wszystko pozdrawiam Leszek


Daniel spytał : " w imię czego?",
Umbra pyta : " dlaczego?"
Daniel osądził (jak umiał), bo Leszek chciał osądu- więc umbra pyta: "dlaczego Leszek dzibie Daniela miast tekstu "wiersza" bronić?
A temat textu- wart zatrzymania na na synapsach, jak w każdym okresie przejściowym, ale żeby od łożyska od razu poezją go lżyć.

ps.
a o malarstwo jeszcze trącę, będąc oblatywaczem pędzla, umbra pyta: " kiedy Pikaso namalował coś pięknego, bo umbra nie widziała )"w moim postrzeganiu piękna"(wszak nie o ładność chyba mu szło)
ps.2
a skąd wyśta te barykady wzieli, ci - co stajecie po czyjejś stronie, przeciw komu stajecie. na nie- przeciw sobie?( umbra pyta?)


Umbra zasadne są Twoje pytania. Podam Tobie odrobinę historii. Daniel Piaszczyk wpadając co jakiś czas pod moje wiersze, nakazuje mi wynieść się z "Z-tki". Ocenia moje wiersze bardzo często niemerytorycznie i w niewybredny sposób, a pytany o szczegóły nie odpowiada, stąd moja irytacja.
Co do Picassa, to historia malarstwa zna jego bardziej realistyczne prace np: Portret Gertrudy Stein, Stary żyd czy inne jego autoportrety.

Co do barykad to jeśli dobrze rozumiem przedmówców, to albo zgadzają się ze mną, że we współczesnym malarstwie niewiele jest artyzmu, albo znając się na malarstwie, doceniają jego awangardowość, albo nie znając się przytakują, że jest piękne nie chcąc ujść za ignorantów.

Pozdrawiam Leszek :)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



i po co?- jeśli daje Ci on niebywałą sposobność weryfikacji punktu odniesienia, raczej podziękować mu trzeba niż


umbra dalej pyta,(bo nie zna się na malarstwie Pawła.P) : - co w nich pięknego? (prócz ceny)



[quote=]Pozdrawiam :)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



i po co?- jeśli daje Ci on niebywałą sposobność weryfikacji punktu odniesienia, raczej podziękować mu trzeba niż


umbra dalej pyta,(bo nie zna się na malarstwie Pawła.P) : - co w nich pięknego? (prócz ceny)



[quote=]Pozdrawiam :)


Nie sugeruje a nakazuje, natomiast co do podziękowań, to mogłyby być, gdyby uwagi były merytoryczne. Co do Picassa to kwestia gustu a nie ceny, mi akurat jego wcześniejsze dzieła podobają się i wcale nie dlatego, że są drogie. Pozdrawiam Leszek :)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Rozdział piąty       Ta noc trwała tyle, ile trwała. Czyli - określę to wprost - zdecydowanie dłużej. Działo się zaś tak dlatego, że Gabr'I'ela z Milem skorzystali z Mocy, aby móc dłużej, o tyle właśnie dłużej - cieszyć się sobą. Pominę natomiast opis, zarówno ogólny jak i jego szczegóły, ufając Twojej, drogi Czytelniku, wyobraźni. Bowiem cel tego opowiadania jest inny.                      *       *       *      Wykorzystawszy okazję i włożywszy w ten cios odpowiednio więcej siły - odpowiednio i precyzyjnie - Zawisza wytrącił miecz Ulrykowi. Po czym szybkim ruchem, nie dając mu czasu na reakcję, przystawił własne ostrze do odsłoniętej szyi przeciwnika. Wielki mistrz bowiem w swojej pysze uznał za zbędne założenie chroniącego gardło kołnierza, który to jednak fakt w obecnej sytuacji był bez znaczenia. Ponieważ Zawisza - jak wiesz, mój Czytelniku - nie miał najmniejszej chęci, aby go zabić. Co bezpośrednio wynikało z ustaleń, poczynionych przezeń z królem Władysławem.    - Koniec walki. Poddaj się - wycedził zimno Zawisza, uśmiechając się do siebie w duchu. Na myśl o wiecznej chwale, która nań właśnie spłynęła. I na myśl o tej jeszcze większej, która mu przypadnie za korzyści, które w następstwie owego starcia przyjdą na Królestwo Polskie i Wielkie Księstwo Litewskie oraz dla zamieszkujących ich ludzi.    Ulryk w odpowiedzi spojrzał z nienawiścią.     - Na Boga i mój rycerski honor, nigdy! - wykrzyknął zajadle. - Daj mi miecz!     - Nie - wycedził Zawisza ponownie, równie zimno jak przedtem. - Nie dam. To koniec walki. Koniec twojego zakonu. Waszego panowania i waszego ucisku: na moim ludzie i na Litwinach. Tych oto tu - wskazał zbliżających się polskich rycerzy z jednej strony, a z drugiej litewskich wojowników. Wielkiemu mistrzowi wydało się to bardzo dziwne.     - Co się dzieje? - rozejrzał się zaskoczony. - Dziwne to, przecież przed chwilą bitwa wciąż trwała...    - Ale już nie trwa - dobiegł go z prawej strony głos. Męski i chłodny, pełen zdecydowania. Ulrykowi wydał się on uderzająco znajomy. Równie uderzający jak cisza, która zapadła kilka dobrych chwil temu. W jego odczuciu nienaturalna, chociaż przerywana chrzęstem zbroi podchodzących rycerzy, dźwiękiem chowanych do pochew mieczy - odruchowo zidentyfikował ten odgłos - oraz rżeniem koni. Spojrzał zdziwiony, nie dostrzegł jednak nikogo.    - Co się dzieje? - tym razem wyrzekł na głos pytanie.     - Ano to właśnie, co powiedział ci Zawisza - znów ten sam głos dobiegł jego uszu. - Koniec. Z woli króla Władysława i z ręki Zawiszy Czarnego. Za moimi przyzwoleniem i zgodą - Jezus uobecnił się kilka kroków od wielkiego mistrza. Ten rozpoznał Go natychmiast mimo bardzo dziwnych - jego zdaniem - szat, na co od razu zwrócił uwagę. I pomimo sytuacji, w której się znajdował.     - Jakże to, Panie? - powiedział po łacinie. - Ty z nimi, a przeciwko nam? Jakże to? - powtórzył pytanie, zdziwiony do głębi. Nagle przestał być pewien czegokolwiek z tego, co do tej pory wydawało mu się oczywiste. Nie wiedział nawet, czy wierzyć oczom i uszom. Może to pogańskie czary?     - Tak, to prawdziwy Ja - odrzekł swobodnie Jezus. -  Nie przeciw wam jednak, a przeciw temu, co myślicie i przeciw temu, co czynicie.     Zdziwienie Ulryka sięgneło niebios. Minęła naprawdę długa chwila, nim zdołał odpowiedzieć.    - Ale przecież - wyjąkał - służyliśmy tobie... i twojemu Ojcu...    - Służyliście sobie - uciął szorstko Jezus. Tonem, który Ulryk rozumiał najlepiej: nie znoszącym jakiegokolwiek sprzeciwu. Po czym prawie natychmiast skinął na ZawIszę.     - Nałóż mu więzy.      Voorhout, 2. Listopada 2024 
    • @Domysły Monika Dziękuję, nie znałem tego :) @Hiala + / -
    • Zatankujmy do pełna pojemne zdanie i nareszcie pojedźmy dalej niż za horyzont pisarskich lub przemowatych ewentualnie przekonujących marzeń nad zamarzeniami!!   Warszawa – Stegny, 02.11.2024r.    
    • Sonia, ino kilo brawa? War boli konia i nos.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...