Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

W ciemne jaskrawe niebo spojrzałem
Jednej niesamowitej rzeczy zapragnąłem
Skakać susami świetlnymi po gwiazdach
Stąpać po wszystkich wszechświata planetach

Raz na Marsie, to znowu na Jowiszu
Popluskać się w mlecznej drodze zaciszu
Znaleźć wodę gdzie jeszcze nikt jej nie znalazł
Przemierzyć cały kosmos, który zawsze wzrastał

Przywitać się ze słońcem czule
Bo zawsze szczęścia dawało mi wiele
Zatańczyć z księżycem taniec kochanków
W podzięce za to ile dał mi uśmiechów

Cóż może kiedyś to zrobię
Podobno, kiedy czegoś bardzo się pragniesz
W końcu wszystko będzie dane tobie
Jeśli tylko po to sięgniesz

Opublikowano

Moze jak juz tak wszyscy czepiaja sie mojego rymowania to niech mi dadza mały wykladzik na ten temat, nie obraze sie tylko chcialbym dokładnie widziec o co Wam chodzi.Czekam na komentarze i pozdrawiam

Opublikowano

Chodzi o tzw. rymy częstochowskie. Styl rymowania jest właściwie najwidoczniejszą skazą wiersza.
Jeśli opierasz swoje rymy na powtarzaniu 4-3, 2, lub nawet ostatniej głoski wyrazu:

ońce - gońce
rym - rzym
ąd - skąd
źle - nie

Nie możesz liczyć na przychylne komentarze, chyba, że wierszyk na tej podstawie ułożyło dziecko 10 letnie.
Czytając podobne utwory ma się wrażenie "taktowania". Efekty rytmicznego - gdy sylabizuje się słowa - literowania wyrazów, aby w dokładnie przewidzianym momencie złapać oddech.

Rym należy robić niewidocznym. Takim, żeby się go czuło, ale, żeby nie był zauważalny.

złotem - proste, prostsze
głowa - pokaż
słowo - grożą

Technika zwie się - o ile dobrze pamiętam - rymowaniem niedokładnym. Należy odnaleźć akcentowaną głoskę i umiejętnie ją zastąpić w podobnie akcentowaną, w następnym wyrazie.
Tworzenie takich rymów daje nieograniczoną możliwość recytatorską. Można we wszelaki sposób zmieniać tempo, stosować w dowolnym momencie pauzy.


Mam nadzieję, że wyjaśniełem troszeczkę.

Pozdrawiam serdecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Oh, ziemio moja, piękna, a tak bezczelna, Czemuś tak dzika, choć byłaś tak wierna? Czemu, planeto, tworzysz nam piekło, Gdzie dobro ginie, a zło się rozśmiekło?   Lęk w sercach drzemie, brak już miłości, Coraz mniej ludzi, co mają cnoty i prostość. Wszędzie ploteczki, śmiech i zwrot akcji, A w duszach pustka, bez gracji, bez reakcji.   Gdzie spojrzeć — ludzi braknie w człowieku, Bawią się wszyscy w zgubnym biegu wieku. Znikła kultura, etyka, szacunek, Został jedynie hałas i smutek.   Czemu, o ziemio, nie zareagujesz? Czemu tym światem się nie zaopiekujesz? Pokaż, że w tobie jest jeszcze raj, Niech wróci pokój, niech kwitnie gaj.   Pomóż, by rajem stał się nasz świat, Dla tych, co odeszli, i tych, co wśród strat. Bo człowiek sięga po trucizn cień, By zabić marzenia, pogrzebać sen.
    • @Berenika97 Cudowne poruszające rozważanie.  Pięknie ujęłaś, że świadomość nie jest kryształem, lecz płomieniem. A  poszukiwanie własnej prawdy w "skurczach ciszy" jest jedyną prawdziwą geometrią istnienia. Wątpliwość staje się tu najwyższą formą wiary.   Wspaniały tytuł. Imperatyw egzystencjalny. Przez ten tytuł wiersz nabiera specjalnego znaczenia.   Bereniko. Twoje wiersze coraz głębsze. Coraz śmielsze. Jest już bardzo wysoko :)  
    • @andrew To mała perła poezji codziennej – wiersz spokojny, przejrzysty, a jednak głęboko filozoficzny.
    • @Katarzyna Anna Koziorowska To dojrzały, piękny liryk o smutku, który nie niszczy, lecz oczyszcza. Zapis ostatniego etapu miłości: kiedy już nic nie boli, ale wszystko jeszcze trwa w pamięci.
    • @Simon Tracy Utwór jest współczesną parabolą o śmierci, samotności i egzystencjalnym zmęczeniu. Sceneria – ostatni autobus, noc, cmentarz – tworzy symboliczną przestrzeń przejścia, granicę między światem żywych i umarłych, między pozorem życia a ostatecznym spokojem.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...