Anioły

[eselu]

Uzbrojona po zęby w cierpliwość
Cofam się do przodu
Spadam w górę
Rozpad – synteza – rozpad
Atomy niepewności rozsadzają galaktykę
Na horyzoncie
Anioły strachu

[M._Krzywak]

Po pierwsze - występuje typowy pleonazm, po drugie - czuje pewien niedosyt. Trzy ostatnie wersy na tak. Za krótko.
pozdrawiam.

[Dariusz Sokołowski]

I to tyle na temat aniołów? Spróbuj chociaż się pobawić, jak ołowianymi żołnierzykami. Poustawiać białe zastępy. Przegrupować niebieską chierarchię. Wywołać świętą wojnę. Cokolwiek. Chociaż maleńki krwotok z nosa na białym upierzeniu...

[eselu]

Tak więc dobrze. Pobawię się aniołami. Przerwa świąteczna, więc troche więcej czasu będzie. I być może podzielę się potem z wami efektem zabaw ;>

[Włodzimierz Nabkowski]

anielska cierpliwość

taaa

[Eugen De]

"Cofam się do przodu"- czy to rzeczywiście pleonazm jak napisał Krzywak. Cofanie się do tyłu byłoby pleonazmem, ale tutaj, w wersji autora wiersza, chyba nie zachodzi taka przypadłość?! Tak mi się wydaje. Nie mam stosunku do wiersz, jest obojętny i za krótki.

[eselu]

Co do tych pleonazmów. Pleonazmami faktycznie wg mnie nie są, bo pleonazmem byłoby cofanie się do tyłu i spadanie w dół. Zastosowałam jednak 'cofanie się do przodu', by pokazać pewną absurdalność, miotanie się i szamotanie. Pozdrawiam

[Dariusz Sokołowski]

Z całym szacunkiem do najczęściej udanych i głębokich interpretacji M.Krzywaka, tu się pomylił. To nie "pleonazm". A najgorsze, że nie "typowy". Rozumiem, poniosło, jak każdego komentatora. Ale dzięki mu składam za wrażliwość. Wiersz jest pobieżny, jak muśnięcie szablą. Jak wiadomo, to tylko rana powierzchowna. Od takich czytelnik nie umiera. A temat aniołów tego wymaga. Tak przynajmniej mi się wydaje.