Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

dywagacje

Tali Maciej
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Tali Maciej

Tali Maciej

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

.


a gdyby choć tak przez chwilę
zatopić się w sensie istnienia
i spojrzeć daleko na milę
co jeszcze jest do zrobienia

czy szukać nadziei w modlitwie
a może uciec od wiary
w szczurzej życia gonitwie
odnależć tą cząstkę do pary

a może słodycz czułości
bo chyba tego szukamy
odwzajemnionej bliskości
gdy myśli wnet postradamy

i cóż nam w życiu zostanie
młodości sekund kilka
pór roku przemijanie
istnienia krótka chwilka

Tali Maciej

Tali Maciej

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

oj dzięki za miłe słowa, boję się umieszczać wiersze rymowane bo zawsze używam w budowie rymu podobne końcówki fleksyjne (pierwsze skojarzenia) nie szukam rymów niedokładnych, a wiem, zę taka droga daleko w pisaniu nie zaprowadzi, więc unikam takiej poezji
wiersz powstał w momencie, błysnęło natchnienie pod sklepieniem i powstało coś takiego

dzięki za wizytę
nisko się kłaniam i pozdrawiam

Tali Maciej

Tali Maciej

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

co do śpiewania to wszedłem kiedyś do finału w karaoke, ale nie przez talent wokalny a przez szoł które razem z kumplem odstawiliśmy tańcząc na barze
dzięki za odwiedzinki i miłe słowa

nisko się kłaniam i pozdrawiam

Tali Maciej

Tali Maciej

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


być może masz rację, na początku było tych "i" zbyt wiele, i jak zacząłem ciąć to obciołem wszystkie, jeszcze soie pośpiewam ten tekst i może coś się uda wymyśleć
dzięki zza wizytę nisko się kłaniam i pozdrawiam
Tali Maciej

Tali Maciej

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie rozumiem, tego "poniżania", przepraszam ale co chciałeś przez to powiedzieć bo jestem troszkę zagubiony i nie wiem jak się do teg komentarza odnieść

nisko się kłaniam i pozdrawiam
Pawel Bodytko

Pawel Bodytko

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie rozumiem, tego "poniżania", przepraszam ale co chciałeś przez to powiedzieć bo jestem troszkę zagubiony i nie wiem jak się do teg komentarza odnieść

nisko się kłaniam i pozdrawiam


Co miałem na myśli, to negatywne zabarwienie słowa "dywagacje" -- Dywagacje to coś co można lekceważyć, coś jałowego, głupiego i marnowanie czasu... Tutuł ma w sobie coś cynicznego, a wiersz mimo lekkości jest poważny.

Plusem tego tytułu, jest jego "wartość reklamowa" - przyciąga uwagę.
Tali Maciej

Tali Maciej

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

w moim zamyślę sowo dywagacje miało odzwierciedlać przemyślenia, zastanawianie się nad życiem
co do reklamy to niezdawałem sobie z tego sprawy, ale nie wydaje mi się aby to był jawny cynizm, tytuł powstał tak samo spontanicznie, ajk cały wiersz
dzięki za wytłumaczenie, bo nie zabardzo wiedziałem o co ci chodzi

jeszcze raz dziękuję nisko się kłaniam i pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Robert Witold Gorzkowski
      riffy tuż przed świtem

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Sylwester_Lasota ten tekst to jak wszystko w tamtym czasie jest o gandzi 
    • Leszczym
      Zmartwienie

      Przez Leszczym · Opublikowano

      Martwi mnie czasem, że pisanie, również moje, jest tylko przekonywaniem przekonanych. Przekonywaniem przekonanych, a zatem czymś w pewien sposób niekoniecznym, a nawet zupełnie zbędnym. A może spójrzmy nieco bardziej optymistycznie, również na niniejsze, jest kolejnym utwierdzaniem w przekonaniu? No a potem przepełniony pesymizmem lub optymizmem piszę nowy tekst, licząc nawet, że znów będzie w czytaniu. Znów piszę znów mając dziwną nadzieję, gdzieś może nawet z pogranicza choroby, że mój tekst cokolwiek zmieni w tej nieustannej batalii ładnych kilku armii, które już same nie wiedzą do czego je zaprzęgnięto i o co im tak naprawdę każą walczyć.   Warszawa – Stegny, 13.05.2025r.    
    • Corleone 11
      Dzisiaj (25)

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      @Kwiatuszek    Miło mi; zarówno wskutek faktu, że podoba Ci się powyższy fragment, z powodu Twojej czytelniczej ciekawości, jak również uważności. Dłonie bohaterów w tym rozdziale są bardzo istotne, prawdaż?     Ponieważ napisanie "Dzisiaj (26)" zostało zaplanowane na określoną przestrzeń i czas, potrzebujesz nań jeszcze poczekać.     Dzięki wielkie za odwiedziny i komentarz. Pozdrawiam Cię serdecznie.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

           
    • Domysły Monika
      riffy tuż przed świtem

      Przez Domysły Monika · Opublikowano

      @Naram-sin Na ten moment czekałam. Muszę przyznać – pokazałeś mi, że emocje potrafią jednak wziąć górę nad rozsądkiem. Mialam przecież szczerą ochotę wytknąć ci luki w tym wierszu. (nie tylko ty poruszasz się po artystycznym gruncie). Ostatecznie jednak wybrałam pokorę.  Pozwolę sobie jednak na jedną drobną, acz kąśliwą uwagę. Twoje krytyczne uwagi kierowane do innych autorów... tu też by pasowały.  
    • Arsis
      Dotknij

      Przez Arsis · Opublikowano

      Albowiem dotykając…   Wiesz, piszę w świetle idącym od gwiazd. W drżących rozpryskach iskier. W powietrzu piszę słowa spokojne jak niebo, jak noc. W zapachu jaśminów. W woni słodkawej i tkliwej. W przestworze ogromnej melancholii.   W tej otchłannej zmysłowości, co mnie okrywa szalem utkanym na drutach matki będącej w niebie. Jakby to był jej prezydent i błogosławieństwo na pierwszy krok naszej wspólnej drogi.     To od księżyca. To wszystko płynące od niego. Albowiem omiata srebrnymi brwiami pustkę ogrodu, ścieżki niknące w dali. I przemyka chyłkiem, rozsuwając gałęzie cichym szmerem wiatru.   To od księżyca. To od niego miłość się niesie jak echo.   Wszystko zbyt długo dławiłem w gardle, nie mogąc z siebie wykrztusić słowa. I szedłem od drzewa do drzewa. Od krzewu jaśminu do róż nabiegłych krwią, czerwonych jak spragnione usta.   Twoje? Moje? … nasze…   … choć na razie w tej samotni niczyje…   I widzę twoje włosy. Rozfalowane. I czuję na skroniach twoje dłonie…   Na jawie? We śnie?   Nie wiem.   Ale wiem, że tęsknię, kochanie.   Omiatasz mnie w noc każdą tym spojrzeniem, wzrokiem zastygłych oczu. I omiatasz mnie podwójnie, potrójnie snem skrzydlatym jak nigdy dotąd.   I bardziej. I jeszcze..   I kiedy ulatujemy w przestwór, złączeni, mijamy wierzby kulejące, co się podpierają na zgrubiałych sękach.   I topole strzeliste, i dęby, kasztany…   Dużo tego. Tak bardzo wiele…   I pamiętam, że w dłoń moją weszłaś ciepło jak lato.   To było wtedy. A teraz?   Zamykam cię w sobie tak jak zamyka się kwiat drżący w powiewie. I byłaś we mnie.   I jesteś...   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-05-13)    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...