Arturowi

[Toxyna]

za dnia snuł się cieniem
ulicami miasta
szukając najkrótszej drogi ucieczki

wieczory przecedzał na siłę
przez zaciśnięte powieki
topiąc bezsilność w chmielowych kagankach

jedyna trzeźwa myśl
która przecięła obłąkane neurony
utkwiła w sercu

ostatni papieros
poprzedzony garścią pozornej wolności
krzyk który nie wyszedł poza spierzchnięte strachem usta

chaotyczny taniec caiała na betonowej posadzce
...udan próba

***

wariat
szeptały pod blokiem
bogobojne niewiasty

dwadzieścia osiem lat
zamknięte w zielonym pudełku
dzwięk trąbki rozdzierający ciszę zostawioną w spadku

[Toxyna]

wiem chaotyczne ale nie potrafię dziś poukładać tych myśli

[stanislawa zak]

Toxyno, wzruszający twój wiersz od wczoraj o nim myslę , utkwiło mi to ciało tańczące nad posadzką, brr, smutne, kiedy cię ktoś rozweseli, pozdar!

[Toxyna]

widzisz Stanisławo, tak to już u mnie jest ... było miło i wesoło aż przyszło mi w czwartek pochować rówieśnika z którym się wychowywałam ... mam mętlik w głowie...i ciągle słyszę dzwięk trąbki przecinający ciszę cmentarną, widze małe zielone pudełeczko mieszczące najwyżej 2 garście pyłu ... który kiedyś miał swoje imię ... to dołujące zwłaszcza że święta za pasem...