" Epoka "

[Iris_IK]

pozbieraj rozrzucone wkoło głosy
słowa ciśnięte gdzieś w niepamięć
myśli zapodziane przez atrament
wyćwiczone sztuczne gesty

porównaj pióro gęsie
złotą stalówkę Parkera
i czcionkę Arial
bukiet stokrotek rwanych z rosą o świcie
i kartkę przesłaną internetem

nieśmiało stokrotki
okryj bladym rumieńcem
zanurz dłonie w rosę
dotyk odczuwany sercem


posłuchaj



miłość pod drzwi podchodzi
o grosz prosi,o kawałek chleba
szuka ciepła i dymu w kominie
a ty jej tego nie dasz?

smaku wina nie zmieni nam epoka
sensu zdań nie odmieni czas
gniewni zawsze zostaniemy młodzi
żądni słońca po burzy
po tęczy sięgający do gwiazd






[sub]Tekst był edytowany przez Iris_IK dnia 04-11-2003 00:28.[/sub]

[Iris_IK]

...wiersz dedykuję moim dzieciom: D.A i R.

[Kamila_Ilska]

Mhm... chciałabym żeby moja mama była taka sama,
żeby tak myslała i żeby mnie kochała.
Ona miłości mi nie dawała,
nauczyłam się jej od kota.
gdyby ludzie byli odrobinę wrażliwsi, a nie pędzili za nadchodzącymi czasami...
Całuję w oba policzki wrażliwą i mądrą mamę swoich dzieci:*
Kama

[Iris_IK]

Ten wiersz długo sobie leżał w zakamarku.
Miło mi się zrobiło, że tak ciepło mnie odebrałaś , Kamilo...i smutno mi się zrobiło na Twoje słowa.
Sciskam Cię mocno
Irena.