Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

tragiczna niemoc połączeń wewnątrzmiastowych...

blady paznokieć
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

blady paznokieć

blady paznokieć

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

...pogrążona w wielkiej mocy

- to brak wizualizacji chęci

długo mi do ucieczki, mnóstwo
godzin i wieczorów
jeszcze nie przepalonych nikotyną
a już zasłoniętych dymem

mimo to nie wiem czy moja skóra
zdoła do ciebie dotrzeć
czy jest nam na co czekać

Don_Kebabbo

Don_Kebabbo

Opublikowano
Opublikowano

Wiesz, nie przepadam za poezją lekkostrawną i przyjemną, poezją którą łatwo się czyta
i równie łatwo zapomina,
polaną zbyt dużą ilością lukru, który zbyt szybko rozpuszcza się w ustach.
Nie wiem dlaczego, ale smak gorzkiej herbaty czuję na języku dłużej niż smak słodkiej gorącej czekolady.
Może to mój masochizm...

Zastanawiasz się pewnie po co to piszę, przejdę więc do końkretów:

Moje wątpliwości budzi konstrukcja: "długo mi do ucieczki".
Wyraz "długo" zastąpiłbym raczej słowem "daleko" i wtedy brzmiałoby to o wiele lepiej.

Jeśli chodzi o pozostałe środki wyrazu to zasłużyłaś na duży plus.
Jestem pod wrażeniem "braku wizualizacji chęci", a wieczory "jeszcze nie przepalone nikotyną
a już zasłonięte dymem" jeszcze długo nie pozwolą mi zasnąć.

I jeszcze ta niepewność zawarta w ostatnich wersach. Niepewność, ale też i nadzieja zarazem.

Jednym słowem, dziękuję ci za prawdziwą, mocną, gorzką herbatę.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Robert Witold Gorzkowski
      Samotność

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Berenika97 tak jak najbardziej będzie szczęśliwa 
    • infelia
      Zerwany krzyk

      Przez infelia · Opublikowano

      @huzarc Mrocznie.
    • Annna2
      Zerwany krzyk

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @huzarc - niepotrzebnie.   śmierć nie jest niema- za nią kryje się nazwisko, imię- ktoś- osoba- ktoś komuś najdroższy, najbliższy, ktoś kto ma tyle do powiedzenia. śmierć dosięgnie wszystkich- ale gdy nadejdzie czas, ludzie nie powinni ginąć od rakiet, dronów i nowoczesnych wynalazków powinni żyć   ps. Ale śmierć zawsze jest niema- Twoje słowa. przypomniałeś mi  klasyka- to:  Iosif Wissarionowicz Dżugaszwili który stwierdził, "że śmierć milionów to statystyka, śmierć jednego człowieka to dramat"   @huzarc Twoje słowa Ale śmierć zawsze jest niema- są dramatem.          
    • Leszczym
      Sowicie

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Annna2 A To widzisz, zdaje się nie połapałem się, miewam tak...
    • Mikołaj_Batkiewicz
      Wypłukany diament

      Przez Mikołaj_Batkiewicz · Opublikowano

      Czym jest człowiek?... Skorupą z gliny ulepioną… Z prochu, z pyłu sypkiego – weń duszą włożoną. Ona w tej miałkiej masie nie więdnie lecz żyje, Czy to nie cud?... W tym dzieło stworzenia się kryje; Owiane tajemnicą – nierozwiązywalną. Być może Boską?... Piękną?... Na pewno astralną.   To co kruche – na nowo – wciąż trzeba budować, Tak też i ciało strawę musi ci przyjmować, A dusza za życia tę chorobę przejęła, Żeby ją wciąż karmić to człowiecza potrzeba.   Ale czym?... Czym też ona, ta dusza się żywi? Wiarą, że jest coś, co na dłużej uszczęśliwi. Przecież nie nagła rozkosz – ot namiętność byle, Uniesienie chwilowe, które zaraz zginie, Lecz pewność, która mówi: „Zobacz sens istnieje. Nie wszystko płonne, proszę, miej jeszcze nadzieję.”   Jednak dla duszy każdy owoc dziś parszywy, Już na drzewie dojrzewa cały robaczywy. Skoro wiesz, że wszystkie te, które dotkniesz – marne; Sięgnąć po któryś trudu żadnego nie warte.   Więc kroczysz bez nadziei i o suchym chlebie, Pustynią nieskończoną, po jałowej glebie Szukając źródła, w którym woda życia płynie. Ponoć tam jeszcze drzewo poznania się wije.   Ale nie ma oazy – jest fatamorgana, Źródło wyparowało i też uschła trawa, Zostały tylko węże w błocie pełzające; Tak jak ty głodne, na żer – Cię – wyczekujące.   Mimo tego, idźże, bo źródło wypłukało Coś takiego, co duszy mocy by dodało I nie zważaj wcale na jadowite żmije; Walcz o to, co u kresu podróży się kryje. Nie popadaj przypadkiem w przeraźliwy lament, Z odwagą wyjmij w błocie zatopiony diament.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...