Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

małpka

Nikołaj Siergiej Ilicz
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Nikołaj Siergiej Ilicz

Nikołaj Siergiej Ilicz

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

na bezdechu nikotyny
duszę oczyma w głąb przepalonych neuronów

wigilijny konar
oblepiony niedobitkami dziurawych błyskotek
radośnie krztusi się ciężarem własnego kurzu

jednopasmówka wspomnień

jak można ujrzeć „za”
z wybitym luterekiem wstecznym?

ocerować pluszaka dzieciństwa
z zanikającym guzikodołem

maskota oderwana od piersi
do której nawykła całym wacianym sercem
zapomniała

nie znalazłaś jej pod choinką
drzewo pożarł strych
Ciebie ucałował czas

małpiszon o guzikowym oku
po prostu zapomniał drogi
i wpadł pod samochód


dopiero sie napisalo i:
- nie wiem czy to ma jakikolwiem sens - samo w sobie - bo szczerze to z duzym trudem przychodzi mi przypomnienie sobie wlasnego imienia nie mowiac juz o pisaniu sensowym etc.
- o co do cholery w tym chodzi ?

p.s
ale nadal uwazam ze pisanie na skraju wyczerpania umyslowego ma najwiecej w sobie z poezji czlowieka :P

Vera_Ikon

Vera_Ikon

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie wiem o co chodzi. Jeszcze nie dotarłam do sensu swojego istnienia :)
Ale szukam, szukam i u Ciebie i u siebie.
I też jestem za pisaniem na wyczerpaniu. Strumień padającej świadomości :)
Fajna ta jednopasmówka.
pozdr
Nikołaj Siergiej Ilicz

Nikołaj Siergiej Ilicz

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Panie Stanisławie - tesknic to tesknie za kobieta ;)
a pluszak istotnie jest z dziecinstwa, choc tutaj to tylko metaforka jest :)

Vera:

"Nie wiem o co chodzi. Jeszcze nie dotarłam do sensu swojego istnienia :)
Ale szukam, szukam i u Ciebie i u siebie."

hehe nie szukaj bo i nie ma czego :)
sens istnienia jest w nim samym, ono same jest sesnem dla siebie :)
kto szuka wiecej nic nie znajdzie. rownie dobrze mozna szukc stokrotki na lace pelnej tych kwiatow z oczyma otkwionymi gdzies za horyzontem.

"I też jestem za pisaniem na wyczerpaniu. Strumień padającej świadomości :)"
zaiste :)
i nie wiem co ciekawsze sam fakt ze cos sie wowczas tworzy czy stan upojenia jakie daje chwilowe wyniszczenie swiadomosci ;)


dzieki za komentarze :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Migrena Nie jest, tylko mało spałam. Wiesz, moje myśli na noc ubierają szpilki, takie z metalowymi końcówkami i ganiają się. Nigdy nie zakładają kapci, zegar też nie - ale zegar jest do wytrzymania. Teraz piję kawę, dam radę, a jak nie, to zasnę na klawiaturze :)
    • Migrena
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka niech Ci nie będzie smutno :) Proszę.
    • Alicja_Wysocka
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Migrena Ależ nie gniewam się, Czasem jest mi smutno i przykro, ale gniewać się nie potrafię, no może godzinę, dwie... Dobrego dnia :)
    • Konrad Koper
      Do bogatych

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Migrena
      Psalm dla rżniętych

      Przez Migrena · Opublikowano

      Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...