Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
w kalejdoskopie barw
każdy by miał swój wymiar
(jak złożoność róży)
płatek po płatku
odrywam
aby dobyć prostoty



zimno dziś przyczaiło się w zaułkach
stare marszczą się mury

powiedz jakie dziś czujemy barwy?
czy jest to czerń
na stól rozlanej kawy?
biel?
świeżo wypranych obrusów

nie z czystej karty rozdaję
odcień
wszak żyjemy
każdy własnym

patrz! Nawet drzewa mają
swoje humory

a deszcz tylko szeleści powietrzem
i groźnie stroszy się mrozem

od wieków niczego nie zmienia
Opublikowano

Utwór ma taki nastrój i operuje taki słowami (chodzi mi o ich brzmienie), że aż się prosi o rymy. No i gdzie one są? A właśnie przez ich brak, koszmarnie rażą w oczy takie oldschoolowe słówka jak 'wszak', albo 'patrz' na początku wersów. Druga strofa jest do luftu, za dużo pytań, poczytaj na głos - ten fragment i powyższe zabiegi dają efekt wierszyka na uroczystość szkolną. Jak dla mnie to można to potraktować co najwyżej jako niedokończony szkic i tyle. Mogło z tego coś być, a tak jest figa.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dziękuję Agatko za ciepłe słówka. Literki poprawiłem ;)
Jeszcze raz dzięki za poprawkę.

Pozdr.
PS



Dziękuję za komentarz. Widać nie potrafię pisać wierszy białych. Choćby nie wiem jakbym się starał, zawsze tworzę wiersze o pokroju rymowanych ... :/ Łatwo mnie wyczuć.
Ale z drugiej strony rymów nie mógłbym dodać, bo te oldschoolowe słówka wyszły by naprawdę kiczowato.
Może kiedyś coś w nim poprawię...

Pozdr.
PS



Bardzo mi miło ;)

Pozdr.
PS
Opublikowano

Piotrze!
Nastrój jest w wierszu, jest również ciekawe (może zbyt kontrowersyjne w zakończeniu) przesłanie. Czy potrzeba więcej? Zapewne Autor uznał, że tak ma być... i to jest prawem Tworzącego. Co do użytych słów, które jeden z Komentujących określił "oldschoolowe", to wolę te stare niż te nowe dziwolągi językowe, których wyraz "oldschoolowe" jest smutnym przykładem.
Serdecznie pozdrawiam
Marek Wieczorny

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Relsom @Berenika97 @Roma Bardzo dziękuję za tak ciepłe komentarze:):)
    • @MIROSŁAW C.Bardzo dziękuję! Wiatr, odwieczny hulaka.  Nie zna drzwi ani zaproszenia, Wpada zawsze bez pozdrowienia Raz poetą, raz psotnikiem, Głośnym jest osobnikiem! @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję!    Wiatr figlarz choć nie ma rąk uwodzi sukienki, pranie rozwiewa i nagle ... zwiewa.   @violettaŚmieszek i urwis jakich mało! Bardzo dziękuję! 
    • @Roma Ależ mnie zaskoczyłaś! :))) Nie spodziewałam się, że taka prosta czynność, jak wspólne czytanie wierszy, dostarczy tak pięknych słów. Mój luby był i jest pierwszym czytelnikiem tego, co napiszę. Już dawno zwolniłam go ze stanowiska recenzenta (był i jest kompletnie nieobiektywny!). Dlatego "męczę go" wierszami innych autorów, tych, których sama cenię.:)) Ale "jego męka" i moja przyjemność z czytania, połączyły się w fajną formę wspólnego spędzania czasu. I to tylko tyle. Natomiast cieszę się, że Ty się cieszysz jako autorka niebanalnego i nieoczywistego utworu, który wywołał tyle fantastycznych emocji. Pozdrawiam ps. To już nie pierwszy Twój wiersz, który wspólnie podziwialiśmy. Mój małżonek najbardziej zapamiętał "a niech mnie" , nawet powtarza teraz "kurde blaszka!" A ja zastanawiam się, czy nadał mi nowe imię - blaszka.
    • I nastała szaruga przyćmiona jak ból głowy dach dudni w deszczu strugach dnia jednakie połowy   Czas godziny przeżuwa skazany na ściskoszczęk kukułka się wykluwa a w głosie słychać obrzęk   To z wiersza: cóż po chlebie kiedy nie smarowany – w jednym wersie pisany ten cytat tam był – niebem  
    • Cisza nie krzyczy — tylko tnie, gdy ból się gnieździ tam, gdzie nikt nie chce. Nie widać krwi na myślach dnia, choć serce pęka raz po raz.   Ostrze to lustro — odbija lęk, ten, co się czai w środku mnie. To nie o śmierć tu chodzi, wiesz — to próba, by poczuć coś jeszcze.   Skóra pamięta, choć rana się zasklepi, a noc, jak matka, tuli do ciemności. Nikt nie rozumie… lecz może ktoś spyta: „Czy boli cię dusza?” — choć raz, choć coś.   Nie chcę cię straszyć, nie chcę cię żegnać, tylko usiąść obok — nie oceniać. Bo nawet w szramach bywa sens, choć prawdziwe ukojenie ma inny kres.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...