Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

trasa 3005. film science-fiction

51fu

Przez 51fu
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

51fu

51fu

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

od początku nadawaliśmy ten sam sygnał
którego w przygalaktycznych stacjach
żaden podróżnik nie był w stanie zdekodować

na emitowane strumieniem pytania i dane
radary odpowiadały ciszą zaległą w mgławicach
wyblakłe mapy same rozpadały się w rękach

pocieszał nas że wystarczy być jak kosmos
i tylko wytrwale poszerzać swoje horyzonty
ale one wraz z paliwem znikały coraz szybciej

jakimś cudem przemycił na pokład nożyk
uparł się że chce nim przeorać całą drogę
mleczną żeby zostawić innym ślady wyprawy

mówił że potrafi tym nożem obrać każdy szlak
ze złudzeń i że otworzy nam oczy na czas
przyszły lecz już zatrzymywały się zegarki

i silniki więc zaproponował lot bez słów
żeby nie zużyć powietrza lub energii na darmo
każdy bał się zapytać o powrót — do siebie

mawiał stamtąd blisko i spokój

Pan_Fei

Pan_Fei

Opublikowano
Opublikowano

Pozdrowię tylko, bo czuję się zbędny ;)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ta strofa to mistrzostwo świata. Całość na b. wysokim poziomie, ale ten fragment…
no zatkało mnie po prostu ;)


Fei

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Echo

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena Twój tekst z brutalną szczerością i niezwykłą wrażliwością dotyka tematu niewidzialnych ran, jakie wojna pozostawia w człowieku. Już pierwsze zdanie – "Nie wrócił. Tylko jego ciało przyleciało samolotem" – kwintesencja doświadczenia wielu weteranów. Ciało jest obecne, ale człowiek, którym był, zginął gdzieś na polu walki. Ta myśl przewija się przez cały utwór. Obrazy, które fizycznie wręcz pozwalają poczuć stan bohatera. Scena mycia rąk jest absolutnie wstrząsająca - to obraz traumy i winy, której nie da się zmyć, bo nie jest na skórze, lecz "pod sercem". "Wewnętrzny, nierozbrojony ładunek" - to genialne podsumowanie stanu ciągłego napięcia, zagrożenia i poczucia bycia niebezpiecznym dla innych. Strach przed bliskością, by "nie przebić skóry". A "Cisza jako krzyk bez ust" - to jak PTSD – niemożności wyrażenia horroru, który nosi się w sobie. Znajoma moich rodziców przeszła koszmar PTSD u swojego męża, który wrócił z Iraku. On też nie wrócił. Wojna niszczy duszę, spokój człowieka. Ekran komputera jest idealnym symbolem bariery, której nie da się przekroczyć. On na nią patrzy "jak na cudowne światło, które nigdy nie dotrze do dna jego nocy" - zdanie pełne piękna i rozpaczy. Twój wiersz buduje empatię znacznie skuteczniej niż setki reportaży. Zmusza do myślenia o cenie, jaką płacą ci, których wysyła się na wojnę, a potem oczekuje się, że po prostu "wrócą". Niezwykły tekst, bardzo potrzebny, a zarazem piękny. Pozdrawiam. 
    • Berenika97
      Słownikowe prelekcje

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarcFajny Twój wiersz, inspirujący. :)   "Gdy otwieram słownik To najczęściej robię A - psik" Pomyślał czytelnik Kichając na kurz wieków   "To most między nami" - Pomyślał słownik "Między moją mądrością A twoim kichnięciem Więc spotykamy się W pół drogi, Bo słowa to ... Pyłek unoszący się Między kartkami"
    • Berenika97
      U schyłku lata

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @tie-break A ja odebrałam Twój tekst inaczej. Pierwsza strofa jest świetna – "umyślnie było takie" brzmi jak oskarżenie rzucone w stronę rzeczywistości, jakby lato celowo nas wykluczało. "Chaszcze ani razu nie zagadały po ludzku" – piękny obraz przepaści między nami a światem natury, który nie chce (albo nie może) nam nic wyjaśnić. A my szarpiemy w desperacji aby jakiś sens wydobyć siłą, ale jesteśmy zamknięci w swoim języku, który nie sięga przyrody. Jest bardzo refleksyjny. Super!
    • Roma
      Echo

      Przez Roma · Opublikowano

      chyba za dużo widzę w tym wierszu miłości, a mniej wojny... Ostatnio spodobało mi się słowo "doszczętnie" - tak piszesz według mnie. Pięknie.
    • Waldemar_Talar_Talar
      Nie uczą opluwać cieni zmęczonych drzew

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Berenika97 - dzięki - 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...