Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Własność


Rekomendowane odpowiedzi

mówię, że się duszę,
że niewidzialne więzy,
pętla, ty, podłoga, sufit.
ściana.

jesteśmy oddaleni - tam,
gdzie ślepe pokoje,
a drzwiami można tylko wejść.

z ust wyciągasz zardzewiałe ostrze,
kolejny raz mierzysz się
z niedoskonałością.

ostatnie cięcie, traf, pępowina.

światło

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Ja tylko postraszę ;)

Zakończenie jest słabe. "ja. światło" - jak dla mnie zbyt oczywiste i dosłowne. Banalne - jednym słowem.

W pierwszej strofie:

"mówię, że się duszę,
że niewidzialne więzy,
pętla, ty, podłoga, sufit - tutaj jest pięknie. Bardzo dobra przeplatanka.
i ściany, co nie słyszą." - tu jest słabiutko. Niepotrzebnie zwalniasz i zamyślasz się.

Proponuję mały "remont":

"mówię, że się duszę,
że niewidzialne więzy,
pętla, ty, podłoga, sufit
ściany." - to wystarczy. Kończy strofę i daje element do interpretacji: "ściany".

Dalej kolejne zachwianie w trzeciej strofie:

"z ust wyciągasz zardzewiałe ostrze,
kolejny raz mierzysz się
z własną niedoskonałością." - banalne i przegadane.

Tutaj nic już nie podpowiem ;)

Treść za to oryginalna. Forma może być.


Pozdrawiam serdecznie

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Lady, bardzo dobrze że się ośmielasz, bo czemu tego nie robić :) Miło,że jesteś odważna.
wiersz, zatrzymał. Przede wszystkim znaczeniowo. Wybacz , że nie będę się rozpisywać na ten temat, troszkę pomarudzę technicznie. Otóż, osobiście unikałabym takich "przesunięć" tekstu, może to kwestia gustu, ale wygląda to dla mnie choinkowato. Poza tym coś mi zgrzyta w trzeciej strofie :

z ust wyciągasz zardzewiałe ostrze,
kolejny raz mierzysz się
z własną niedoskonałością.

wszystko inne na wielkie tak

pozdrawiam ciepło/a

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Piotrku, dziękuję za komentarz i już tłumaczę, co następuje:
(wiersz zmieniłam na pierwotną wersję)

Twoja sugestia - ściany. Racja. Przekombinowałam, ale zostawię - ściana.;)

"z własną niedoskonałością. - banalne i przegadane."
Może przegadane, dlatego okroję, ale czy na pewno banalne? Ta "niedoskonałość" (prócz wady własnej), to personifikacja. Kto? Może ja, może Ty, a może nie.

Zakończenie: "ja" mogę zniknąć, ale światło musi zostać. :)

Jeszcze raz dzięki śliczne.
Pozdrawiam serdecznie
Ewa

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaglądałem już tu ostatnio, chciałem chwilę odczekać z opinią, wracam i widzę zmiany (albo tylko mi się zdaje? ;)
Bardzo lubię takie klimaty- szacunek do słowa- czytelnik czuje, że to nie jest wiersz „na raz”, tutaj nie zdania, a ich składowe nadają sens. Za to- brawo.
W dwóch pierwszych strofach jest ten „feeling”, chyba niemożliwy do sprecyzowania, ani do nauczenia. Jest i już ;) Dla mnie to największy walor w poezji

To zardzewiałe ostrze chyba najmniej mi podeszło, dalej jak wyżej (czyt. świetnie, ale bez „feelingu” dwóch pierwszych strof ;)

Pozdrawiam Cię Serdecznie

Fei

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...