Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zapis chwili między 18 a 20. wpis 298

Tomasz Pietrzak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Tomasz Pietrzak

Tomasz Pietrzak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

W niedzielne popołudnie
usiadłem jak zwykle na werandzie,
na stoliku leżał Ulisses Joyca z zaznaczonym fragmentem
Trzymaj się teraźniejszości, tego tu, przez które cała przyszłość
przelewa się do przeszłości. Kubek kawy tworzył senną mgłę
wokół mojej twarzy. Powietrze było przesiąknięte
zapachem dorszy, kutry wypływały w ostatni dziś rejs.

Pani zza płotu (ta co nigdy nie odpowiada
dzień dobry) skończyła właśnie pracę w ogrodzie.
Powiązała cztery pory roku w stogi, w obawie przed chłodem,
wysprzątała dom z obcych kurzów. Jej wysiłek już spoczął.
Sąsiad z domu, z niebieskim kogutem na dachu
usiadł przed domem z tarczą słonecznika i gazetą w ręku,
próbując nazwać świat normalnym.

Na ulicy jakiś grajek wygrywał Kształt mojego serca, kiedy słońce
chyliło się już w pokłonie innej części świata.
Spokojne fale wygładzały brzeg, w oddali
odezwały się dzwony wzywając na mszę. Nastał zmierzch,
a razem z nim przez moje palce przelała się teraźniejszość,
czy można chcieć więcej?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      książka kucharska

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Sylwester_LasotaA ja tu doszukuję sie traumatycznych przeżyć, a tu dyskurs o czymś tak podstawowym jak jedzenie.  Ech, mężczyźni! Pozdrawiam. :)
    • Migrena
      Miłość w błękicie

      Przez Migrena · Opublikowano

      Wieczór. Morze oddycha nami. Każda fala – jakby znała rytm naszych serc, jakby słuchała ich szeptu pod skórą świata. Ona – w świetle zachodu, z włosami rozsypanymi jak płomień na wodzie. Jej oczy, dwa brzegi ciszy, gdzie wracam. W nich odnajduję dom, i sens, i wszystkie zapomniane imiona miłości. Dotykam jej dłoni – i nagle wiem, że czas nie istnieje. Tylko ciepło. Tylko ten drżący błękit, w którym wszystko, co było i będzie, tańczy jak światło w jej źrenicach. Jej oddech – sól i obietnica. Jej uśmiech – miękki przypływ, który rozbija się o moje milczenie. Nie mówimy nic. Bo słowa są zbyt kruche, żeby udźwignąć to, co płonie między nami. Morze przytula nas swoim bezkresem, jakby chciało nas zachować w sobie – w kropli, w fali, w szumie, w każdej cząstce swojego bezsennego istnienia. A kiedy jej wargi dotykają moich, świat przestaje być światem. Jest tylko ciepło. Jest tylko ona. I ta niewidzialna nić, która łączy nasze dusze w jedno tchnienie, jak dwa płomienie, które nie gasną, bo nie wiedzą, gdzie kończy się jedno, a zaczyna drugie. Morze słucha – cicho, wiernie, z rozświetloną głębią. A my trwamy w jego oddechu, choć wiemy, że każdy szum to ostrze, które czeka, by to ciepło odciąć od nas, i zostawić tylko sól, i tylko pianę. A my trwamy, stworzeni na nowo, jakby Bóg przypomniał sobie o miłości i nazwał ją nami. Ale morze, co nas słyszy, zapomina z każdym przypływem – a gdy odpływa, odtwarza nas w szumie i fali, w tym, co jest początkiem i końcem, w soli miłości, co smakuje jak łzy Boga.
    • Berenika97
      lavabo

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Roma Stworzyłaś tekst niezwykle poruszający i intymny. To wiersz, który pulsuje szczerością i głębokim uczuciem. Tekst ma formę bardzo osobistej modlitwy. Powtarzasz wezwania – „zmiłuj się”, „zlituj”, „przyjmij”, „wyzwól” , które podkreślają stan wielkiego emocjonalnego napięcia, oddania i jednocześnie bezbronności. Wers „gdy mam ciebie zaprawdę , a za prawdę tylko ciebie” jest absolutnie genialny, sugeruje relację ostateczną, w której nie ma już nic innego. Wyrażenia takie jak „ofiaruję ci ciałem i krwią” oraz „bo inaczej niż całą sobą , kochać cię nie umiem” świadczą o miłości totalnej, która angażuje całego człowieka – jego cielesność, duchowość, pamięć i wolność. Pięknie łączysz w sobie pozornie sprzeczne stany. Jesteś osobą, która prosi o litość, jest naznaczona winą („winnością naznaczona”), ale jednocześnie niezwykle silną i zdeterminowaną, która nie ucieka od trudności i odpowiedzialności („gdy z ruin dla cudów , rąk nie umywam”). To portret kogoś, kto jest świadomy swojej kruchości, ale właśnie w niej odnajduje siłę do trwania i wiary w cud. Pokazujesz swoją niezwykłą wrażliwość i umiejętność ubierania skomplikowanych stanów duchowych w słowa. Piękny tekst. Pozdrawiam - y
    • Somalija
      ***

      Przez Somalija · Opublikowano

      @Arsis Nie przeszkadzasz

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Migrena
      Októłber

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Annna2 Aniu. czytam Twój wiersz z Twoją muzyką w tle.   jest piękny nastrój. wiersz niezwykły w sferze treści i emocji, stanowiąc wzruszającą, intymną modlitwę. Jego wartość podnosi świadome osadzenie w warmińskim pejzażu kulturowym i językowym. Jego potężna konkluzja zamyka się w formule, która jest  manifestem wiary. Twój wiersz mówi do mnie to czego lubię słuchać !  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...