Porażka- dziecko Poisoniera

[chimer-A-nielska]

Dom rozbrzmiewał Porażką. Porażka była wszędzie. Dokądkolwiek tata poszedł- Porażka. Gdziekolwiek mama usiadła-tam była ona. Zrezygnowani już dawno zdecydowali, że będą puszczać uwagi swej córki mimo uszu.
Ale to nie było łatwe.

- Jak było w szkole?
Spojrzenie spode łba
- Porażka. Jak zwykle.
Uradowane twarze rodziców. Odezwała się!!!
I spokojny przemarsz ich córki do otoczonego ostrokołem pokoju, pardon, bunkra. Głośny trzask drzwi. Koniec- na dziś audiencja skończona. Zresztą Porażka była wyjątkowo łaskawa. Zwykle kończy się na 7- literowej odzywce, dzisiaj padły zaś trzy słowa. Czyżby Porażka zaczynała wykazywać chęć do komunikacji? Coś podobnego...

Kiedyś dom był inny. Rozbrzmiewał Klarą. To Klara była wszędzie. Nie było kąta, gdzie można by się było ukryć przed jej ożywczym śmiechem czy spojrzeniem, wcale nie spode łba, modrych ocząt. Nikt nawet nie myślał, by nazywać to rozanielone dzieciątko Porażką. To, co ostatnio stało się faktem, było wcześniej nie do pomyślenia.

Ale Klara, jak łatwo się domyśleć, zmieniła się. W mgnieniu oka przestała być promienną dziewczynką, a stała się mrocznym wampem, z wszędzie widocznym piętnem porażki.
- Jak mogłaś się tak zmienić! Moje kochane dziecko wyrosło na coś takiego. Czy to nie jest...
- Porażka? Tak, mamo, to jest porażka. Miłej nocy.
Ale matka spać nie mogła wcale. Zbyt bolała ją ta nagła metamorfoza. Odkąd Klara „zachorowała”( „A jak inaczej nazwać takie zachowanie? Mówię ci, to choroba! Lekarza jej trzeba!”), jej matka nie zmrużyła oka. Pytacie co z ojcem? Ten natomiast spał jak kamień- prawdopodobnie by uchronić się przed depresją, której niezawodnie by się nabawił, myśląc o nie do końca normalnej córce. Gdy on chrapał, matka myślała. Cóż kiedy nie zdołała nic wymyślić? Jednym słowem... porażka. I to na wszystkich frontach.
Klara chodziła kiedyś do zwykłej szkoły. Do swego ośrodka nauki miała zaledwie 5 minut. Nawet lubiła tam chodzić. Dzieci przyjemne, nauczyciele mili, no i blisko. Ale potem nastąpił przełom- porażka. I wszyscy się od niej odwrócili. Skrzynkę zaczęły napełniać listy ze skargami, aż w końcu rodzice nie wytrzymali. Dyrekcja zresztą też. Porażka została przeniesiona.

W nowym gimnazjum było niewiele lepiej. Owszem na początku Porażka próbowała się hamować, ale potem już nie bardzo umiała i ... „cudowna atmosfera szkoły” prysła. Wlokąca się po korytarzach czarna dama z jednym tylko słowem na ustach nie mogła być zbyt dobrym przykładem dla reszty uczniów tej elitarnej placówki. Wkrótce okazało się też, że w jej rodzinnym miasteczku są same elitarne szkoły i „odmieńców” nie przyjmują.

Rodzice już tracili nadzieję, gdy odezwał się telefon. Drugi raz i trzeci. Nie było wyjścia, trzeba było odebrać. Na drugiej linii wcale nie było kolejnej urażonej pani dyrektor. Kobieta miała miły, uspokajający głos. Powoli, ze wszystkimi szczegółami tłumaczyła rodzicom, o co jej chodzi. A oni kiwali tylko głową, coraz bardziej uśmiechnięci.
- Ona ją uratuje!!! Nasza Porażka wyzdrowieje!
Nie wiedzieli, że przed nimi mówiło tak już dziesiątki rodzin. I niestety musieli się rozczarować.

Porażka pojechała do stolicy w nowym ubraniu, specjalnie na tą okazję kupionym. Nie bardzo wiedziała, o co tyle zamieszania, ale przyjęła swą zwyczajną postawę obojętności i o nic nie pytała. Rodzice zresztą i tak nic by nie powiedzieli. Chcieli jej zrobić niespodziankę.

Około południa zajechali przed studio filmowe, gdzie roiło się od ekskluzywnych samochodów. Na widok szyldu nad wejściem Klara podniosła brwi- „PORAŻKA”. Zawierciła się niespokojnie na siedzeniu.

Przywitała ich bogato odziana kobieta w średnim wieku. Do twarzy miała przyklejony szeroki uśmiech.
- Jak podróż, kochanie?
- Porażka
Wypacykowana pani zwróciła się do rodziców
- Nie pomyliłam się. To prawdziwe złoto.

Pod wodzą kilku garderobianych Porażka została zaprowadzona do szatni. Nie była tam sama. Dzieci podobnych do niej było tam około piętnastu, wśród nich dziesięciu chłopców. Klara nie miała jednak ochoty z nimi rozmawiać. Pozostawało jej cierpliwie czekać.

Po dwudziestu minutach do małego pomieszczenia weszły jeszcze 3 dziewczynki. Pochód zamknęła wcześniej już spotkana elegancka pani.
- Co, kochani? Za pięć minut wchodzimy na wizję. Kasiu, Izko- przypudrujcie naszym małym gwiazdkom noski.

Klara miała złe przeczucia.

Nie myliła się.

Dzieci wprowadzano na scenę kolejno. Bez względu na wiek każde z nich przyprowadzane było za rękę. Wpierw jedno, potem drugie. Klara zadrżała. Miała numer 10. Już wiedziała, co ją czeka i ta wizja wcale jej się nie uśmiechała. Szereg pytań, łkające dziecko odprowadzane do drzwi, tam czekają rodzice, którzy w następnej chwili są w szoku- stan ich latorośli jeszcze pogorszył się!

Lekko zdenerwowana Porażka zaczęła przechadzać się po korytarzu. Była stremowana. Wcale nie dlatego, że przed telewizorami siedziały być może jej byłe koleżanki, koledzy z podwórka czy nawet egzaltowane panie dyrektorki. Nie. Klara bała się pytań.

Bo pytania, co tu mówić, były wredne.

Spacerek niewiele pomagał, wolała to jednak niż siedzenie wśród jeszcze bardziej spanikowanej trzódki małolat, które niczym zaklęcie powtarzały wciąż „porażka”. Noga za nogą, krok za krokiem próbowała oddalić się od tego, co ją niechybnie czekało. Przemierzała niespiesznie korytarze, gdy wtem jej uwagę zwróciły dobiegające z garderoby głosy. Stanęła na paluszkach, starając się nie oddychać i nasłuchiwała
- To ostatnie dziecko mi się udało, nie? Inne to są jeszcze trochę skażone...no wiesz, czasem wymsknie im się coś poza „porażką”. A ono jest genialnie zaprogramowane! Przeze mnie!
- Jak tyś to zrobił? Ja też próbowałem, ale jedyne, co mi się udało, to te skażone egzemplarze.
- Bo, chłopie, ty się do tego źle zabierasz! Kto to widział, by porządny Poisonier, chcąc zatruć umysł dzieciaka, zabijał królika- Klara usłyszałaby rubaszny śmiech. Usłyszałaby, gdyby nie zemdlała.- haha, królika!!!

Jej właśnie zabito królika. Najlepszego przyjaciela.

Był wczesny czwartek, przed lekcją biologii. Przyszła specjalnie rano, by móc nakarmić swego ulubieńca. Tego dnia nie była jednak sama.
Przed klatką stał postawny mężczyzna w czarnym płaszczu. Mierzył królika bacznym wzrokiem. Gdy Klara zbliżyła się, on wykonał gwałtowny obrót. Pan, który się do niej uśmiechał, był bardzo przystojny i sympatyczny.
- Jak tam samopoczucie, gwiazdko?
- Bardzo dobrze. Jak zawsze, gdy mogę zobaczyć Buksa- uśmiechając się wskazała królika.
- To zwierzątko ma dla ciebie dużą wartość, co?
- Oczywiście! Kocham je jak nikogo!
Mężczyzna poklepał ją po ramieniu
- Też taki kiedyś byłem. Jak ty. I wiesz co? Zraniono mnie. Nie chciało mi się żyć. To była porażka. Nie chciałbym, aby to samo spotkało ciebie- sięgnął swą wielką łapą do klatki- Gdy jesteś zbyt uśmiechnięta, gdy wszystko cię cieszy, jesteś dużo bardziej narażona na ataki wrogich ci ludzi. Optymizm szkodzi. To, co cię może uratować to „porażka”... Ja cię mogę uratować.- złapał królika za kark- Chcę cię uchronić przed złem tego świata. Dlatego nie piszcz, nie krzycz, bądź dojrzała. Tak będzie lepiej.- w pustej klasie rozległ się trzask. Zwierzątko upadło na podłogę- Nie! Nie klękaj przed nim! On już i tak nie żyje.
Po policzkach Klary zaczęły spływać łzy.
- Spokojnie, mała. To była twoja pierwsza porażka. Z biegiem czasu uodpornisz się na nie. I będziesz silna. Tak, silna! Jak ja!
- Nie chcę, nie chcę. Mój Buks...
- Nie płacz, mała. Gdy będziesz silna będziesz mogła bronić tego, co kochasz. Już nikt ci więcej nie zabije królika. Chcesz być silna?
Klara odwróciła gwałtownie głowę. Łzy lały się strumieniami.
- Widzę, że chcesz. Dlatego zawsze, absolutnie zawsze odpowiadaj na pytania „porażka”. Oni chcą cię zranić, ale nie wiedzą jak. Więc pytają. „Porażka” to rodzaj skorupy, ochrony, która nie dopuści do ciebie nikogo. Już nikt cię nie zrani.

Co najdziwniejsze, Klara mu uwierzyła.
Stosowała się do jego rad. Wypełniała każdą jego wskazówkę.

A dziś spotkała go. Nie miała, co do tego najmniejszych wątpliwości.
Chwiejnym krokiem ruszyła w stronę sceny.
„To wcale nie prawda, że to mi pomogło. Miało mnie uratować, a tylko pogrążyło. Cierpiałam dużo bardziej niż wcześniej. Nikt nie chciał ze mną rozmawiać, patrzyli jak na świruskę.
Dziś jednak koniec tego. Trzeba przerwać ten łańcuch”
Nie czekała długo na okazję- w chwilę potem przez głośniki rozległo się „numer 10”. Była gotowa.

- A teraz proszę państwa kolejna ofiara tej dziwnej epidemii- 15letnia dziewczynka z Wielkopolski. Od trzech lat cierpi na „syndrom porażki”, wielokrotnie zmieniała szkołę, jej codziennością stały się częste wizyty u psychologów. Nic nie pomogło. Witamy w naszym studio Klarę.
W sali rozległy się oklaski. Wszyscy czekali z niecierpliwością.
Wyszła, dumnie patrząc na elegancką prowadzącą.
Zacisnęła pięści, zęby, policzyła do dziesięciu i...ciach. Zadała cios.
Uśmiechnęła się.
A więc jeszcze nie zapomniała, jak to się robi!
Mina kobiety dobrze świadczyła o tym, że nie spodziewała się.
Szybko się opanowała. Taka jej praca.
- Bardzo miło nam cię poznać, Klaro. Czy tak właśnie mówią do ciebie w domu?
Skłamać, nie skłamać, skłamać....?
Nie.
- Tak, dokładnie tak. Klara to po przyjaciółce mojej babci. Przyjaciel mego dziadka miał na imię Gustaw, więc w sumie cieszę się, że urodziłam się dziewczynką.
Publiczność nie bardzo wiedziała, co ma robić. Oni też nie spodziewali się. Przyszli na program o dzieciach z problemami, a ten przypadek jakoś nie pasował do reszty.
Co po niektóre osoby parsknęły śmiechem. Zaraźliwym.
Wytworna kobieta na scenie zawrzała
- Czy rzeczywiście tyle razy zmieniałaś szkołę? Podobno –założyła okulary i wyjęła jakieś dokumenty- cytuję z akt naszego małego gościa, podobno „miałaś zły wpływ na uczniów i swoim zachowaniem uniemożliwiałaś im cieszenie się swoim dzieciństwem i młodością”. To prawda?
Klara wybuchła śmiechem. Miała wrażenie jakby z jej ust wyrywał się nieprzyjemny zgrzyt. Nie śmiała się od wieków i aż dziw brał, że jeszcze pamiętała jak to się robi. Nikt chyba jednak nie zauważył tego braku naturalności. Chora dziewczynka śmiała się. Sala była zdumiona.
- Nic nikomu nie zabraniałam, nie uniemożliwiałam. Zachowywałam się całkiem normalnie- przy tym kłamstwie nie zadrżała jej nawet powieka- A to, że niektórym moje zachowanie nie odpowiadało? No cóż, zdarza się- posłała widowni najpiękniejszy uśmiech, na jaki było ja stać.
Pani z programu nie chciała dać za wygraną.
- Oczywiście, moja gwiazdeczko, oczywiście. Liczba szkół, z których cię wyrzucono, jak podali w ankiecie twoi rodzice, jest rekordowa. Przypomnij mi ile to w końcu było?
- W ciągu dwóch lat zmieniałam szkołę 12 razy.- na scenie rozległo się głośne „ach”- I teraz chyba mam dość dobre rozeznanie we wszystkich szkołach w okolicy. Gdyby ktoś nie mógł się zdecydować- służę radą.
Prowadząca zacisnęła zęby. Mięśnie żuchwy zaczęły mocno drgać.
- A pamiętasz może moment, gdy to wszystko się zaczęło? Jakieś mocne przeżycie? Może śmierć kogoś dla ciebie ważnego?
Klara przełknęła głośno ślinę. Teraz zaczynały się tortury.
- Na pewno miałaś swoje ulubione zwierzątko. To był piesek, kotek, rybki...a może króliczek?- zobaczyła w oczach bezdusznej kobiety błysk triumfu
Klara cała drżała. Postanowiła jednak zerwać z przeszłością. Odciąć się od ciągłej „porażki”.
- Tak, miałam kiedyś króliczka. Kochane stworzonko...
- Co się z nim stało? Czy miało to jakiś wpływ na zmianę w twoim zachowaniu?
Klara zamknęła oczy. Odczekała chwilkę.
- Dziwne, że pani wie o mnie aż tyle...
- To wszystko z ankiety, kochanie. Twoi rodzice...
- Moi rodzice nic nie wiedzą o króliczku, o tym jaki miał on wpływ na wszystko inne. Nie mają pojęcia o incydencie w klasie. Za to widzę, że pani ma.
Tłum na siedzeniach zafalował. Atmosfera robiła się gorąca. Niektóre zgorszone konserwatystki parskały pogardliwie- chciały zobaczyć biedne, zmaltretowane chorobą dzieciątko, a miały przed sobą młodą pannę, która robiła wyrzuty prowadzącej. Katastrofa! Co też się z tym światem porobiło!
Osoba, na którą Klara przypuściła atak stała nieporuszona. Szukała wyjścia z sytuacji.
Znalazła
- Ależ gwiazdeczko. Nawet początkujący psycholog zauważy, że takie coś miało miejsce. Te wszystkie emocje bardzo łatwo wyczytać z twojej twarzy.
- Skoro pani tak mówi...- Klara uśmiechnęła się ironicznie- Zastanawiam się jednak, dlaczego wmawiacie nam chorobę. Ja wcale nie jestem chora. Inne dzieci też nie. To tylko wy zatruliście nasze umysły. Jak oni się nazywali? Poisonierzy? Tak, każdy z nas widział takiego. Przyszedł, wmówił, że należy mówić „porażka”. Po kilku latach wezwanie do programu. Bo mają pomóc.
Klara krzyczała. Prowadząca siłą woli powstrzymywała się od rękoczynów. Trzęsła się. Przez mały mikrofon na bluzce wzywała ochronę.
- Wcale nie pomagają. Pogrążają. A wy na pewno coś za to dostajecie. Za tą waszą udawaną pomoc. Może od służby zdrowia? Może jakiś litościwy prywatny sponsor? Staruszek- miliarder, który przejął się losem dzieci z „syndromem porażki”? No powiedzcie, bo...
Nie dokończyła. Została wywleczona ze sceny przez dwóch drabów w czarnych uniformach.
Nie byli oni zbyt delikatni.
Ich głupawe zabawy i złośliwe przytyki przerwał ktoś, kogo już wcześniej widziała.
Wtedy, trzy lata temu.
Facet w czarnym płaszczu.
Mężczyzna, który zabił jej królika.
Poisonier.
Zamknęła oczy, oddech stał się płytszy.
- Przestań. Na scenie taka odważna, a tu sra w gacie?
Popchnął ją do przodu. Zmusił, by wstała.
- Cruella porządnie się wkurzyła. Bierz rodziców i zmykaj. Powinniście zmienić adres, najlepiej jeszcze województwo. Skompromitowałaś ją, a ona łatwo nie popuszcza. Biegnij już
Klara stała jak wryta. Nie rozumiała. Nikt by nie zrozumiał.
- Czemu to robisz?
Spojrzał na nią groźnie.
- Biegnij, nie marudź.
Posłuchała.
Biegła szybko. Nie mogła usłyszeć ostatnich słów Poisoniera.
- Czemu? Bo zabicie królika było największą porażką mego życia. A ja w sumie nie lubię porażek.
Była daleko. Nie mogła usłyszeć słów człowieka, który ją skrzywdził.
A szkoda.



Jego radę wzięła sobie do serca. Chciała pomóc innym „skażonym” dzieciakom, ale brakowało jej odwagi. Panicznie bała się konfrontacji z Cruellą. Więc czekała. Dwadzieścia lat później Klara postanowiła odkupić swoje winy- lata milczenia i biernego przyglądania się. Postanowiła bronić tego, co kochała. Została panią senator. Na służbie społeczeństwa.
Nikt nie słyszał, by kiedykolwiek powiedziała o czymś „porażka”.
Wszystko kwitowała uśmiechem.
I często powtarzała „Biegnij, nie marudź”

Bo mimo upływu czasu, Klara nie zapomniała.
O niczym.

[Leszek_Dentman]

Prawdziwe. Takich trucicieli nie brakuje- mogą nimi być rodzice, nauczyciele, starsze rodzeństwo, koledzy, koleżanki...
Moim zdaniem dalsze losy Klary (senatora) są zbędne. Wolę suspens.

[aksja]

ładnie przedstawiłaś Porażkę i jej chęć odmiany swojego losu.
młodzieńczy bunt przeciw autorytetom to jest to co mi sie spodobało w tym opowiadaniu.
uciec przed pesymizmem - biegnij nie marudź - każdemu taka rada sie przyda.

[chimer-A-nielska]

Leszku, Aksjo! Dzieki wielkie za komentarze!
Na szczęście sama nie mam takich "porażkowych" doświadczeń, dlatego moje teksty są takie naiwnie optymistyczne...
ciesze się, że to opowiadanko nie zostało zakwalfikowane jako totalna porażka:)
Pozdrawiam