Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

tylko w tańcu stać cię na więcej
melodia rozluźnia sztywną etykietę

wirujemy zbliżeni eterycznie
powietrze zaczyna drżeć

nie chcesz czy boisz się w pełni mnie dostrzec
stoję tuż obok niejako cień

insynuuję barwne iluzje
śmiejesz się przeoczywszy ich cel

w ciszy potrafisz(!) mówić mi czule
czy w gwarze dnia to jest tak trudne?

Opublikowano

mądre; podoba mi się szczególnie ostatnia zwrotka:

w ciszy potrafisz(!) mówić mi czule
czy w gwarze dnia to jest tak trudne?


myślę, że to bardzo ważna stwierdzenie; mam tylko mieszane uczucia co do tytułu i tego wykrzyknika w nawiasie w ostatniej strofie; pozdrawiam;

Opublikowano

Natali ;)
no cieszę się, że Cię czytam znów.
I to w całkiem niezłej próbie dystychowej.
Ładny pomysł (czy to z życia wzięte? :))))
Kilka fragmentów, które można poprawiać (moim zdaniem).
Etykieta - z natury jest sztywna (skodyfikowana), dodatkowo zestawienie "rozluźnia sztywną".
"wirujemy" - już był 'taniec' - wirowanie w tańcu jest dość zużyte.
"dostrzec" w zestawieniu z "w pełni" wnosi niepotrzebny patos.
"tuż" i "obok" - nie to samo?
"niejako"? nie jako? jako? jak? ;)
Bo gdyby zostawić "niejako cień / insynuujE..." (zmiana osoby czasownika z 1 os. na 3), to byłaby kontynuacja z przerzutnią. Fajnie by było :)
'przeoczywszy' - te imiesłowy zawsze fatalnie brzmią (wszy! ;)
(!) - to jest czytelne i bez wykrzyknika.
"czy w krzyku dnia jest tak trudne" (gwarze - ładny kontrast do ciszy, ale wyraz rzadko używany, a powinno być wszystko potocznie - to rozmowa), ("to" można opuścić?).
Jeszcze myślę nad uproszczeniem wątpliwości (nie chcesz - boisz) do jednej, ale - nie wiem.
I jeszcze najśmielszy pomysł: z wersów 2, 3, 4 - zrobić jeden :)))
pzdr. b

Opublikowano

no dobra.... wykombinowałam coś takiego, ale wszystko jeszcze może ulec modyfikacji :)


"chcę być tęczą! ale mi nie wychodzi..."

z melodią stać cię na więcej
eteryczne zbliżenia gubią etykietę

nie dostrzegasz mnie boisz się?
stoję obok niby cień

insynuuję barwne iluzje
śmiejesz się omijając ich cel

w ciszy potrafisz mówić mi czule
czy w zgiełku dnia jest to tak trudne?

Opublikowano

No, no ;)

Moim zdaniem lepiej.
Ale... ;D
zgubiłaś taniec, szkoda go (może zamast eterycznych?).
"insynuuje" - bardzo trudne słowo! ;) - może coś łatwiejszego do artykulacji?
Nie wiem co z tytulem: jest radosny, zabawny i taki nataliowaty ;) a niech mu tam.
pzdr. b

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...