-
Ostatnio w Warsztacie
-
Waldemar_Talar_Talar 16 927
Mi jest dobrze tu gdzie jestem
gdzie witam kolejny dzień
który coś tam przyniesie
może uśmiech może łzy
Dla mnie to ważne miejsce
tu znajomy dotyka wiatr
krzywo patrzy wróg
przyjaciel podaje dłoń
Tu jest mi bardzo dobrze
ale czasem pragnę być
tam gdzie mnie nie było
doświadczyć tego co tam
Poczuć bliskość gwiazd
móc dotknąć kolorów tęczy
a potem powrócić na ziemię
napisać wiersz o tym gdzie
Tak naprawdę najpiękniej
czy tam skąd wróciłem
czy tu gdzie na co dzień
przechadza się mój cień1
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 24 odpowiedzi
- 323 wyświetleń
-
- 22 odpowiedzi
- 373 wyświetleń
-
- 21 odpowiedzi
- 427 wyświetleń
-
- 20 odpowiedzi
- 368 wyświetleń
-
- 20 odpowiedzi
- 411 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Prawda. Jaśniej się zrobiło i jakoś tak złociście :) -
-
Przez Pan Ropuch · Opublikowano
@wierszyki Zgadzam się, jestem łasuchem dobrych snów, ale te świadomie skrócone są dobre, jak bywają szybkie i intensywne. :D -
Przez Pan Ropuch · Opublikowano
@Migrena Bardzo dużo wiersza w wierszu, osobiście ropuchowi takiemu jak ja za dużo jest tu wszystkiego. Mniejsza o inszość, że powtarzają się zapachy: pachną krwią, potem, kurzem i strachem, by później zapachu leków, krwi, metalicznej wody i betonu, tudzież bodźce: zimno metalu; chłodzi się jak stara stal oraz dwukrotnie pikujący monitor. O krwi już nawet nie będę wspominał – wszystko jest krwawe, zakrwawione. Nawet sala z tytułowej 117 zamienia się w 17, ale to już szczególik. Sprobuj to napisac w tytulowych 117 slowach, mysle ze przekaz moze byc nawet duzo mocniejszy.. przykladowo: Sala sto siedemnaście pachnie chemią i gnijącym życiem. Twoje ciało jest jak spalony list, a kości skrzypią pod palcami. Trzymam Twoją dłoń, która pachnie krwią i strachem, ale wiem, że to już tylko ciepło, które odpłynie. Aparatura mruga, monitor pikając ogłasza koniec. Pielęgniarka nie patrzy, bo słowa już nie wystarczą. Moje serce staje jak pies pod zamkniętymi drzwiami. Chciałbym Cię nakarmić dniami, których nie było, ale życie odchodzi cicho. Kiedy aparatura milknie, gaśnie światło. Zostaje cisza – ciężka, jak mokre poduszki. Ale ta cisza to Ty. Już nie w bólu. Oddychasz we mnie, twarda i brutalna, jak nieoswojone życie. -
Przez andrew · Opublikowano
@Waldemar_Talar_Talar ... nie zapomnij zabrać jej będzie udany dzień ... Pozdrawiam serdecznie Miłego wieczoru
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się