Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wiesz, z wiatrem. Odwracają liście brzuchami do góry.
Opalizują w słońcu, głównie srebrzyście, choć czasem
dodadzą mleczną nutkę. Wtedy wydają się miękkie, jak
martwe ryby grające z powietrzem w nadymanie
brzuchów.

Wzdęte ryby liści, kierują się wiatrem i brzuchami
ku górze. A tam, na podchmurzu siedzi wierny kibic,
łowi ryby i patroszy liście wzrokiem.

Mówi się, nie patrz, oślepi cię jego blask.

Liście mają to za nic, falują podmuchami. Podają sobie
powietrze z brzucha do brzucha aż gałęzie
i całe topole podnoszą do nieba.

Opublikowano

no proszę...Pani ostatnio opowiada (tak, czy nie tak?),a opowiadanie jest smaczne jak się umie dodawać przyprawy- ty umiesz...chociaż generalnie ja wolę na ostro, ale co tam moje smaki...(a tak nawiasem- zauważyłam, że topole to bardzo przez poetów lubiane drzewa).
ostatnio też odkryłam (boże jaka ja bystra jestem), trochę dzięki tobie, a trochę nie;), że interpunkcja wcale nie ogranicza, może nawet przeciwnie...nadaje wyrazistości i od razu wydaje mi się, że autor dokładnie wie co chce powiedzieć..
następnie 'ryby liści'... zastanawiam się czy to miało być tak: ryby liści=ryby chwil, ale to już moje bajanie. całość czytam mrucząc (ciekawy rytm- to tak przy okazji) bez 'oślepi cię jego blask', bo burzy mi to całą interpretację. serdeczności

Opublikowano

a opowiadam sobie, opowiadam ;]
blask jest częścią "nibyludowego" przesądu, potrzebny mi tutaj
możesz zawsze czytając omijać, polecam ;]

dziękuję za komentarz
(inni chyba nie mają odwagi)

pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • gdy gra muzyka i wszystko się zapieka organy chcą wyrzucić z siebie grząską toń płaszcz z swetrem się ciągle biadą zwleka dopływa do szerokich ulicznych pustynnych dłoń ta era znienacka się zapiera piszczy dnem z własnego musu co to przez ego cholera już mnie wielce tak poniewiera do serca złote liście się tną co to jest w lewo wydają góry purpurowe brzmienie i ołowianym losem tną swe wyżyny waleczność się ze sobą rwie po niczyim lesie stukając jak armata w te ciągłe miny ukrywa się szturmem los sponiewieranych chwalebna cisza napaja smutkiem swój gniew bożyszczem jest już ten typ rozeznany promieni gdy głuchy skamieniały niczyi latarni śpiew pokrywa bałwochwalna zamienia się w rytm dociera do granic swych pustych możliwości pantera zabiera swoją jasną zgubę w tonącą myśl uwiera skąpymi baletami z uścisłości gdzie grzmi struktura i pada się w woń Chimera obumiera w swej litej naturze a serce dotyka swą miłą do zera skroń wszystko zakrywa płaszcz w swej dzikiej chmurze dlatego walcz mieczem o stół i o gwóźdź aby radosnym to słonko powlekało za bardzo się burzy ten mocny ruszt co spocznie jedynie stęchliźnie zabrało i wiara nadzieja i miłość chce dotykać anielskiego roztropnego człowieka bo rozkosz za bardzo się budzi tłem zaczyna powoli dotykać się nocna powieka
    • @KOBIETA Jestem optymistą, dlatego wybaczam. ;) PS. Wierzę, że pokonasz sceptycyzm i zaufasz — w scalenie wagonów. Wesołych Świąt!  
    • @FaLcorN   ;) och przepraszam…może to wrodzony sceptycyzm;) ? może świąteczne przytłoczenie czerwienią ;) a może zwyczajne zwątpienie w przejrzystość …połączeń …kolejowych;)    wybacz mi :))))       
    • @Sylwester_Lasota To fakt. Dwie strony medalu.    Pozdrawiam, wszystkiego dobrego. 
    • Zielony kolor nieba a na nim  niebiskie świecące słońce człowiek tonie w czerni mieszając się z kolorem ziemi.   Zupełnie nowy świat widziany  przez szkła kolorowych okularów  ktoś postanowił urzeczywistnić    Zakrzywiam czas żeby iść na skróty  pomijam parę zbędnych lat  które chcę puści w nie pamięć.   Utopiony w dziwnej rzeczywistości  tęsknię za czymś innym niech zmienią barwy i wszystko będzie jak kiedyś.   Po krótkim śnie poczuje się lepiej stare buty zniosę do szewca żeby zrobił z nich nowe.   Odnowię wszystko i odnowię siebie  w nowym ubraniu i w nowych butach idę  szkoda że ze starymi dziurami.   Obok mnie tłum ludzi zmierza  wszyscy zupełnie nowi i nie czuli po krótkim śnie obudzili się kimś innym.   Kto ich odmienił i kto dał im życie  wczoraj byli sobą  dzisiaj zupełnie inni wpatrzeni w skały.   Nowi ludzie ze starymi zwyczajami  w nowych butach idą ze starymi dziurami  dumnie idąc sądzą że są idealni.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...