Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

nie piszę

Arkadiusz Nieśmiertelny
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Ania D.

Ania D.

Opublikowano
Opublikowano

Jako prowokacja poetycka to naprawdę niezły utwór, ale wolę Twoje utwory z dekady nieśmiertelności:) A może skoro w poezji wszystko już było, warto się przerzucić na prozę:)?

Mea Liberta

Mea Liberta

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


może i lepiej, że już nie życzy (irytowało).
generalnie takim utworom mówie glośno "NIE", ale tu już nie mam siły:/ jeszcze jak sie spojrzy na tą melancholijną aurę - wszystkiego się odechciewa:]
a poza tym, to się zastanawiałam, dlaczego tu jest tyle komentarzy, kiedy przeczytałam utwór. Teraz już wiem - niemal na każdy komentarz Arek odpisuje:P
pozdr;)
Arkadiusz Nieśmiertelny

Arkadiusz Nieśmiertelny

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


może i lepiej, że już nie życzy (irytowało).
generalnie takim utworom mówie glośno "NIE", ale tu już nie mam siły:/ jeszcze jak sie spojrzy na tą melancholijną aurę - wszystkiego się odechciewa:]
a poza tym, to się zastanawiałam, dlaczego tu jest tyle komentarzy, kiedy przeczytałam utwór. Teraz już wiem - niemal na każdy komentarz Arek odpisuje:P
pozdr;)

Nom, odpisuję, bo tak jest ładnie. A zresztą chyba ilość komentarzy nie świadczy o niczym... jeśli wszystkiego się odechciewa to dobrze, bo ja nie mam siły na nic, a szczególnie na życie. Właśnie - "nieśmiertelności" irytowało... zresztą to moja zmora, mogę przyznać otwarcie, że głupio zrobiłem wybierając taki nick.
złota lenka

złota lenka

Opublikowano
Opublikowano

No jestem... :)

Ja uważam,ze się jeszcze nie wypaliłeś...
bardzo podobała mi się ostatnia "posiłkowa" seria, a przecież nie każdy czas jest poezją tak jak i nie kazdy wiersz musi być powalający...

ten jest poprawny, nie szokuje i zachwyca, ale jest dobry.
a co do drobnych poprawek to wydaję mi się,że
druga zwotkę można troszkę dopieścić :)

nie kochasz
a jesteś człowiekiem ---> inwersja wydaję mi się niepotrzebna i troche przekombinowana
(wszystko co ludzkie jest ci obce)

albo mam jeszcze inną propozyję:

być robakiem
nie kochać

nie kochasz
jesteś człowiekiem?

wszystko co ludzkie jest ci obce

ale to chyba już tak bardziej z nudów kombinuję bo spać nie mogę :P

jest dobrez i się mną nie przejmuj
kończę wywody

pozdrawiam
lena

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Konrad Koper
      Dwie fraszki o ptakach

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      @Maciek.J

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • UtratabezStraty
      Dwa światy. cz.3 Konferencja

      Przez UtratabezStraty · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • violetta
      Karmazynowe lasy

      Przez violetta · Opublikowano

      Nie ma to jak turkus morza:)
    • Migrena
      Lato mnie pochłania

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Migrena
      Milczenie

      Przez Migrena · Opublikowano

      Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...