ślubne zdjęcie

[stanislawa zak]

łzy wstrzymywane
oddechem żłobią wzruszenie

Ave Maria pozwala ulecieć
nad pękiem związanych rąk

automatycznie uśmiechnięci
nie widzą nic
-poza

gdy będzie na spocznij
rozdzwonią klaksony
w sam raz do nastroju

na granicy równowagi
z welonem i muchą
odlecą

***
wysuszona nitka rozciągniętej łzy
drga na fleszu
życie toczy korale serc

[stanislawa zak]

dziękuję za konstruktywne rady Tomkowi, Cooltowi, Annie M.z pozdrowieniami, S.

[ot i anka]

no, czuje się to ślubne djęcie, ale czytałam Twoje bardziej poruszające wiersze...może dlatego, że zdjęcia są mimo wszystko martwe...?
pozdrówki

[stanislawa zak]

tak Aniu, masz rację! wesele tyle radości- a potem ślubne zdjęcia, utrwalone migawki z radości martwe i błyszczące.

[stanislawa zak]

łzy- zawiesina słonych wzruszeń
jeziorem się stają w pieśni Ave Maria

kostki zlodowaciałych palców
ciasnym ubraniem dla kwiatów

automatyczny uśmiech
zaobrączkował - na zawsze

i prośba- Boże dopomóż
tak realna jak życie- już we dwoje

[Anna Maria K.]

Nie wiem, czemu najbardziej urzekaja mnie te klaksony ;-)
Smutne, żenajważniejsze chwile, które kiedys byly tak żywe pozostają ślad jedynie na martwym papierze fotograficznym. Najlepiej, by pozostały na zawsze w sercu i pamięci - wtedy będzie NON OMNIS MORIAR.
Pozdrawiam melancholią dzisiejszego wieczoru.

[stanislawa zak]

Anno, pamięć jest zawodna, zdjęcie nie

[Arkadiusz Nieśmiertelny]

hmm. podoba mi się. czy to na podstawie własnych doświadczeń?

pozdrawiam /Arek

[stanislawa zak]

tak Arku

[Arkadiusz Nieśmiertelny]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

:)

[stanislawa zak]

bez słów