Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Krzycząca niesłyszalnym niemalże płaczem wsłuchuję się w kapiące krople deszczu. Zimny, głośny, nieczuły, odpychający, potem słaby, milknie coraz bardziej. Już nie puka o szyby, nie dudni o parapet. Ty już też nie masz na to siły...

Pamiętam każdą awanturę, każdą chwilę napiętego oczekiwania na to, co się zdarzy. Po głowie krążą mi kolejne sceny zachowań, składające się na dramatyczną akcję.

Wchodzi, zrzuca na środku przedpokoju ociekające błotem kozaki.
- Monika! - słyszę schrypnięty głos i po sekundzie jestem już w przedpokoju, cała roztrzęsiona.
- Tak, tato? - mówię cicho, potulnie.
- Co tak długo lazłaś? Wołałem cię chyba, co? - zaczyna.
- Tak, tato...
- Zrób mi herbatę! - warczy wściekle.
- Dobrze, tato...
Idę do kuchni, nastawiam wodę, spoglądam do szafki. Herbaty nie ma. Mam ochotę się roztopić, zamienić we łzę, jedną z tych, które płyną mi po policzkach.
- Rusz się, do cholery! Musisz być taka beznadziejna i powolna jak twoja matka?! Ona też niczego nie potrafi zrobić dobrze! - wrzeszczy.
Nie odzywam się. Nie widzę sensu. Czekam jeszcze kilka sekund, aż wpada zdyszany, wściekły, cuchnący alkoholem do kuchni. Odzyskuję przytomność leżąca na podłodze, z głowy sączy się krew... Słyszę trzask zamykanych drzwi. Znowu spokój, cisza, porządek...

Wchodzi, rzuca płaszcz na środek pokoju.
- Monika! - dolatuje mnie wrzask. - Rób mi jajecznicę! Natychmiast!
Wiem, że nie ma jajek, nie ma margaryny. Lodówka jest pusta, nie mam skąd wziąć pieniędzy, by coś kupić. Produkty kupione za wyżebrane pieniądze skończyły się już dawno.
- Słyszysz, do cholery!
- Tak, tato. Muszę tylko iść do sklepu, żeby kupić jajka...
- To idź, na co czekasz - słyszę krzyk i odgłos dłoni, uderzającej silnie o moją twarz. Wychodzę, idę przed siebie, bez celu, bez domu, bez oparcia w nikim. Nie wracam dzień, dwa, trzy, cztery... W końcu przestaję już liczyć. Któregoś dnia postanawiam zobaczyć, czy cokolwiek się zmieniło. Zaglądam do mieszkania, ojciec staje w drzwiach, pijany jak zawsze:
- Kupiłaś, kurwa, te jajka? Ile mam czekać?! - ryczy.
- Nie kupiłam! - wrzeszczę, pierwszy raz głośno i zajadle, z wrogością, bez cienia poddawania się. - I nie będę ci więcej nic kupować! Idź do pracy i zarób pieniądze!
Jest zszokowany. Mijam go, wchodzę do pokoju. On za mną. Wymachuje łapami, krzyczy, w końcu uderza o ścianę. Ale nie mnie! Jasia... Małe, trzyletnie dziecko, wiecznie głodne, zapłakane, cichutkie, nie mające nawet jednej zabawki...
Dobiegam do ojca, dostaję furii. Zaczynam kopać i gryźć, chcę mu wydrapać oczy. Teraz jak zwykle to ja jestem ofiarą, której nikt nie udzieli pomocy.
- Zabiję cię, dziwko! - czuję odór alkoholu i silny uścisk łapsk na swojej szyi. Gryzę go w rękę, kopę w krocze, w końcu udaje mi się wyrwać. Biorę na ręce małego braciszka, sprawdzam mu puls, jest bardzo słabiutki... Próbuję zrobić masaż serca, wzywam pogotowie...

- Tu jesteś... - chrypi zadowolony, znajdując mnie w kuchni. - Teraz cię zapierdolę, szmato! Nie uciekniesz mi! - grzmi jak burza, podchodzi coraz bliżej. Odsuwam Jasia jak najdalej, żeby nie mógł go dosięgnąć. Gdy ponownie zaczyna mnie dusić, wyciągam dłoń, schowaną za plecami i mocnym, zdecydowanym ruchem wbijam mu nóż w klatkę piersiową. Potem następny raz, i następny, i następny...

Przyjeżdża pogotowie, potem policja. Dzień, godzina, kwadrans. W jednym mieszkaniu, po jednym, niekończącym się dramacie umierają w cierpieniach dwie osoby...

Krzycząca niesłyszalnym niemalże płaczem wsłuchuję się w kapiące krople deszczu. Już nie ma Ciebie, Jasiu... Nie ma Twej cichutkiej, niemal niedostrzegalnej obecności, małych, chudziutkich rączek...

Deszcz pada dalej. Najpierw zimny, głośny, nieczuły, odpychający, potem słaby, milknie coraz bardziej. Już nie puka o szyby, nie dudni o parapet. Ty też już nie masz na to siły, draniu!

Opublikowano

dramatycznie to zabrzmiało...realistycznie
ciekawie napisane i to niedomówienie...

krople łez spadając uderzają o siebie, niczym szklane kule różańca. Tylko ja słyszę ten dźwięk. Jedna po drugiej, znikają prawie bez śladu.
tak kiedys opisałam płacz...to taka moja refleksja
pozdrawiam

Opublikowano

Może to zabrzmi banalnie, ale temat jest mi bardzo znany (zajrzyj do moich tekstów iprzeczytaj dzień Ojca, mój bohater nie ma tyle sił by się przeciwstawić i jest też biernamatka u Ciebie jej nie ma.), można się czepiać, że to oklepane, nawet już po "Gnoju" komercyjne...Ojciec alkoholik, kat córka mści się trochę z bezsilności ale nie można zaprzeczyć, że to jest straszny dramat. Bardzo realistycznie przedstawione...

To nie jest pierwsze Twoje opowiadanie, które przeczytałem...wiem, że coś czytałem

masz w sobie wrażliwość...wiem o tym, bo czytając czuję to. Oby tak dalej.

Życzę wszystkiego dobrego. Plusik ode mnie, jakkolwiek to znaczy.

Opublikowano

Trup pada gęsto jak w sztukach Szekspirach- po cóż tak dramatycznie. Fajnie się czyta, choć tytuł już zdradza zakończenie.
W tak krótkim fragmencie ciekawie zbudowałaś napięcię. Dwa razy mi ciarki przeszły po plecach. I na koncu jeszcz jak opisujesz Jasia aż się cisną łzy do oczu. Ale chyba tak miało być....
Pozdrawiam w ten lipcowy wieczór(-:

Opublikowano

Dziękuję za koment aksjo :) widać deszcz (nawet ten wyobrażony) obu nam daje natchnienie do pisania :)

Piotrze, na pewno zajrzę do Twojego opowiadanka. Tak jak napisałeś - temat bardzo "oklepany", ale ważny, trudno o nim nie mówić... Dzięki za plusika i miłe słowa! :)

Tali, cieszę się, że udało mi się wywołać w Tobie wiele emocji. A po cóż tak dramatycznie? .. hmm... widocznie taki nastrój odezwał się we mnie, nie zawsze wszystko musi być piękne i zabawne...

Oczywiście, Asher, że to literfikcja. Wszyscy jednak wiemy o tym, że takie sceny istnieją, że zarówno przemoc jak i samosądy zdarzają się...

Bardzo Was wszystkich pozdrawiam i serdecznie dziękuję, że znaleźliście czas na przeczytanie tekstu i poświęciliście chwilkę, by podzielić się swoimi emocjami
Kasia

  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Agnieszka Charzyńska ...Te brudne dworce gdzie spotykam ją, Te tłumy, które cicho klną,...                                   Grzegorz Ciechowski   Tak mi się przypomniało. Dziękuję, pięknie to napisałaś. 
    • @Jacek_Suchowicz Ulala cóż za smakowita ta Viola.. Piękna, miła, słodka... A jaka zmysłowa    .. "wszelkie podobieństwo osób do sytuacji jak i sytuacji do osób jest zupełnie przypadkowe"... 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Panie Jacku sztosik że tak powiem  
    • @Mitylene ta odpowiedź jest tak czasami, przytłaczająco - istotna. Dziękuję za podzielenie się myślą

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

          @violetta  jakiś mi tak wleciało do głowy... Ale co śmieszniejsze widzę te kokardy Pozdrawiam miło Cię pod tematem widzieć     @Stracony I powiem Ci rozbiłeś "bank" o ten świadomy smak mi się rozeszło... Dlatego zaczęłam od; nałogowego posypywania kontur ust solą - sól podkreśla smak. Miło że podzieliłeś się myślą  Pozdrawiam serdecznie      
    • Och, radości naszej kwiatowej daj nam dziś; I nie pozwól by w dal wybiegła nasza myśl  Gdzieś do niepewnych żniw; tutaj zatrzymaj nas Wszystkich, po prostu w ten wiosenny czas.   Och, w białym sadzie tej radości daj nam moc, Jakiej nic nie miewa w dzień, jak u duchów w noc; I uszczęśliw nas szczęśliwymi pszczołami, Wśród doskonałych drzew rój brzęczy kołami.   I uszczęśliw nas nagłym ptaka przelotem, Co brzęczenie zagłusza skrzydeł trzepotem, Meteor z dziobem jak igła śmigający, Nektary z kwiatów w powietrzu spijający.   Bo to miłością jest, a nie nic innego, Która należy do Boga wysokiego, By uświęcić w pełni Jego zamierzenia, A od nas wymaga jedynie spełnienia.   Od tłumacza: Jak raz trafiłem w porę roku.  I Robert: Oh, give us pleasure in the flowers to-day; And give us not to think so far away As the uncertain harvest; keep us here All simply in the springing of the year.   Oh, give us pleasure in the orchard white, Like nothing else by day, like ghosts by night; And make us happy in the happy bees, The swarm dilating round the perfect trees.   And make us happy in the darting bird That suddenly above the bees is heard, The meteor that thrusts in with needle bill, And off a blossom in mid air stands still.   For this is love and nothing else is love, The which it is reserved for God above To sanctify to what far ends He will, But which it only needs that we fulfil.
    • @violetta rozpieszczasz mnie słowami :):):) W nocy przyśni mi się może, że jestem jakimś Sienkiewiczem czy innym Norwidem :) Przewróci mi się w głowie normalnie. A pamiętasz ten cudowny sonet:       "Już północ - cień ponury pół świata okrywa,  A jeszcze serce zmysłom spoczynku nie daje,  Myśl za minionym szczęściem gonić nie przestaje,  Westchnienie po westchnieniu z piersi się wyrywa.  A choć znużóne ciało we śnie odpoczywa,  To myśl znów ulatuje w snów i marzeń kraje,  Goni za marą, której szczęściu niedostje, A dusza przez sen nawet drugiej duszy wzywa.  Jest kwiat, co się otwiera pośród nocy cienia  I spogląda na księżyc, i miłe tchnienie wonie,  Aż póki nie obaczy jutrzenki promienia. Jest serce, co się kryje w zakrwawionym łonie,  W nocy tylko oddycha, w nocy we łzach tonie,  A w dzień pilnie ukrywa głębokie cierpienia".       A Słowacki miał przyjaciela, Ludwika Spicnagla. Pamiętam jak w jednym z listów do niego napisał tak:  "a czy ty wiesz, że ja według Gala mam organ samobójczy ?" Jak byłem dzieckiem bardzo mnie to intrygowało. I zapamiętałem. Dziwne.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...