za każdym razem

[ot i anka]

kiedy w podartych sandałach
chodzę po brunatnym błocie
chlapiąc obsesyjnie wszystkich dookoła
ludzie gryzą się w podeszwy
swoich żywych nieistocieństw

rozmazuję na grymasach
twarze moich nieprzyjaciół
uśmiecham obłąkańczo
do każdego „nie rozumiem”

skacząc po kamieniach
zapominam gramatycznie
słów potrzebnych i określeń

cieszę się symbiozą
z moim błotem i sandałem

tylko
życie
Życie
ŻYCIE!

[Michał Ziemiak]

Hyh - mam takie indiańskie skojarzenia - wiesz - taniec "modlitwa o deszcz" ;-) A tak poważnie to ciekawe podejście do sprawy - symbioza z obuwiem jest wg mnie dobrą drogą do ukazania treści. Tylko trochę mi się końcówka nie podoba - założenie rozszyfrowałem, ale jakoś do mnie nie przemawia (choć efekt wizualny jest ok)
POZDRAWIAM!

[ot i anka]

dziękuję michale!:) chciałam trochę podkreślić, że to coraz ważniejsze:)(życie):)

[Arkadiusz Nieśmiertelny]

hmmm chyba jeden z lepszych Twoich wierszy. Efekt końcowy może być :)
druga strofa wg mnie najlepsza

pozdrawiam /Arek

[ot i anka]

ja się nie zgadzam że to najlepszy mój wiersz:) ale sandały najlepsze:)

[Amras_Elensar]

A dla mnie 3 strofka jest najlepsza:) I za nią najwiekszy plus:) Chociaż cały wiersz jest na ptrzedwyborczo na tak:)

Pozdrawiam

[Konstancja safle]

'gryzą' i 'grymasach' tak blisko, że coś mi się tu gryzie;) Może się czepiam... Pozdrawiam

[Freney]

Udźwiękowienie wiersza to chwalebny odruch i w jego obronie mam ochotę niechybnie wykonać jakiegoś rejtana albo cuś :) wierzyńsko tu i prosto, i szkoda gadać więcej, żeby nie przegadać :) Nie powiem żeby był najlepszy, i pozostanę tym samym w zgodzie z autorką ;)

[kryz]

podoba mi się ta dziecinnie pijana euforia. dobry wiersz i z dala od przetartych przez Ciebie szlaków.
nie podoba mi się "ludzie gryzą się". może "gryźcie się"? moim zdaniem bardziej oddaje klimat dobrze znanego stanu.