O Pięknie

[Maksymilian Bron]

Piękno tego świata składa się z szelestu krokusów,
zapachu liści, mgły przed wiosennym ciepłem,
gdzie ptaki śpiewają o miłości.
Z wysuszonych łodyg, polowania
kotów, pełnego tlenu wiatru.
Wszystko jest w nim idealne,
tylko smród człowieka zaburza ten Raj,
gdyż, modląc się do Stwórcy,
wykonujemy diabelską robotę,
zapominając, że w pełni najedzeni będziemy
poprzez czyny, a nie zaklęcia,
ale chyba niestety lubimy przebywać w Piekle.

 

Pianie koguta, promienie, odbijające się od folii na pomidory,
ogrzewają moje zamknięte z wolności oczy.
Nigdy nie podobały mi się wiersze o naturze
Teraz znajduję w nich i w niej
jedyny oddech i tarczę
na ogień języków niby mi bliskich.
Ucieczka w kajdankach nie jest możliwa,
a świat każdego z nas musi być
zgodny ze światem oficjalnym, bo zwariujemy.
W butach mam więc tłumik,
nie chcę, by ktokolwiek mnie widział
i podzielił się ze mną modlitwą pełną rycyny.
Wystarczy uśmiechnięte „dzień dobry”
od kobiety, która straciła dwójkę dzieci,
czy bezinteresowny podarunek od niegdysiejszego wroga.

Już dawno przestałem wierzyć w człowieka,
wolę cieszyć się, gdy mnie zaskakuje.

 

Rosa wciska się w każdy milimetr życia.
Pomarańcz, który zmienia barwę na różową,
wita króla poetów – księżyc.
Zmoczone ciepłym deszczem drzewo czeka na promienie.
W zakątku dzików, jagód i paproci
nieboskłon jest przeogromny,
a w miejscu, gdzie mieszkają smutni ludzie,
niebo zajmuje znacznie mniejszy obszar,
jest siwe i często płacze.
Natomiast w idealnym świecie
każda kropla jest użyteczna
i nie wymaga od drugiej
sztucznej pracy na rzecz bydlaków,
która nie kończy się wraz z wylewem Nilu.
Ich wymyślone godziny, kalendarze, budziki
powodują nieustanne wymioty,
wlewające się mimo tam,
do naszego Ogrodu.
A przecież pstryknięciem palców
mogliby zwrócić nam Eden
na całej powierzchni.

 

Wiatr okrąża moją niemoc.
Za horyzontem i ciepłymi obłokami
skrywa się tajemnica.
Mówią, że droga jest nieskończona,
a wrogiem mi jest niecierpliwość.

Czasami boję się, że wrócą dreszcze
strachu i wstydu, które blokują nam poznanie.
prawdziwej odpowiedzi na sens naszej miłości i przemocy.
Właśnie dlatego wolałbym być w całości tam,
gdzie nie leci krew, a serce bije szczęśliwie.

 

Jak już znajdziesz nasz Las,
zapomnisz o nowych ubraniach, perfumach, serialach.
Dla niektórych takie życie jest niemożliwe,
gdyż żyją na kuli prochu w swoich głowach.
Poruszają się w Ciemnościach,
gdzie jedyną rozkosz daje gwałt i morderstwo.
Ale gdy Tu trafisz świadomie,
zrozumiesz,
że nigdy nie błądziłeś,
tylko wybrałeś objazd,
aby już nigdy nie spojrzeć w lusterko wsteczne.

 

Trawa wydaje się rosnąć.
Daleko słychać pracujący traktor.
Huśtawka lekko drży.
Huśta się na niej duch człowieka,
który z drugiej strony
obserwuje to nasze ludzkie Piekło w cudownym Edenie,
a ja,
w magii natury,
tęsknię
za ludzkim Pięknem.