Gwiaździsta pożoga przegarnia łan podnieba,
pnącze ognia rozciąga się w mętną kolumnę
powietrza szczelnego jak czerń tuląca trumnę,
nad jaką wisi słońca wykluta maceba.
Jestem tu — w owalu światła, u brzegu kresu,
niemy, choć głośny; ślepy, choć nadal widoczny;
bladym palcem naznaczam szept na ustach mroczny,
jak zapis dni ludzkich na krawędzi limesu.
Gwiaździsta pożoga przegarnia łan podnieba,
pnącze ognia rozciągając się w mętną kolumnę
powietrza szczelnego jak czerń tuląca trumnę,
nad jaką wisi słońca wykluta maceba.
Jestem tu — w owalu światła, u brzegu kresu,
niemy, choć głośny; ślepy, choć nadal widoczny;
bladym palcem naznaczam szept na ustach mroczny,
jak zapis dni ludzkich na krawędzi limesu.
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
@Tectosmith Wiersz "kolanowy", a wierszyk w warsztacie, a więc korekty nastąpić mogą i zapewne nastąpią. Dzięki za komentarz. :)
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
.thumb.jpeg.b5ae7bcef73c3501c1166879fc389fb7.jpeg)
Przez hania kluseczka · Opublikowano
Przez tie-break · Opublikowano
Przez Berenika97 · Opublikowano
