Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wielki wieczór

Dorma
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Dorma

Dorma

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano


Wielki wieczór ........... 5.01.2002



Dziś wielki wieczór całkiem wielkich osób
Biegają po sali wystrojone panienki
Facetów odstawionych poznać nie sposób
Na parkiecie wirują krawaty i sukienki


Bardziej niż w kieliszkach - w głowach szumi wszystkim
Tłoczą się w rytmie nogi na parkiecie
A tym trochę bardziej "odpłynięcia" bliskim
Dłonie się podaje w tańca podniecie


Przed okiem kamery przemknął cień wesoły
A tam wśród fleszy i toastów wspaniałych
Falują dokoła i krzesła i stoły
Kołysze się sufit i tłum i świat cały


A ja z nadzieją patrzę w Twe oczy mętne
Tak samo czarne - jak i nieprzytomne
I jest w nich wszystko co mi dziś potrzebne
...Już tego wieczoru nigdy nie zapomnę

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Piotr Sanocki

Piotr Sanocki

Opublikowano
Opublikowano

No cóż Dormo! Napisałaś piękny wiersz - przynajmniej mnie się on podoba. Lecz coś naplątałaś, gdyż jak widzę chciałaś utworzyć lekki zamęt i wir balowej zabawy. Niestety moim zdaniem nie udało Ci się :( Dziewczynki na początku ukazujesz jako rozbiegane i zakręcone, a później (nagle!) zwalniasz do momentu:
"... A tam wśród fleszy i toastów wspaniałych
Falują dokoła i krzesła i stoły... ". Dlaczego? Po co zwalniasz te tempo - tym wolniej tym gorzej, tym smutniejsza sceneria, a przecież jest bal! :)
Sorki za słowa krytyki, ale myślę, że się nie obrazisz :)
Poza tym... wszystko OK!
Pozdrawiam Cię Dormo !

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Agnieszka Charzyńska
      Nie pytaj

      Przez Agnieszka Charzyńska · Opublikowano

      Nie pytaj o dzieci nieżywe, Płomieniem złocistym oblane, O włosy w rój iskier zmienione I krzyki dotkliwe jak rany.   Nie pytaj o usta spękane I wiatrem kąsane palącym, O płaszczyk wełniany rozdarty, Brutalnie wyrwane warkocze.   Nie pytaj o oddech bolesny Z goryczy zgęstniałej i dymu, Czy była dziewczynka – wesoła, Czy chłopak -  posłusznym był synem.   Nie pytaj, czy tyle lat mieli Co mała Alicja lub Johnny, Kto ile zostawił na świecie Niespełnień  różowo  - zielonych.   I będzie też troska daremna O życia w obłoki porwane, Jak owce wełniste zwycięstwu Na stosie w ofierze składane.     Nie mogłeś uczynić niczego. Rozkazy - to sprawa najświętsza I milkną łzy drobne litości, Gdy łoskot się niesie oręża.   Twe ręce tak wprawne i pewne Otwarły dla wielu śmiertelność. Na ziemi  stos gruzów pozostał, A w chmurach odwaga i wierność.   Dłoń twoja w tej sądu godzinie (Gdzie wina – tam zemsta i chwała) Swym gestem stanowczym i twardym Budowle złociście  odziała.   Wśród nocy ze zgrozy uszytej Złączyły się z hukiem westchnienia I pałac swe chwile ostatnie Z umarłym szpitalem podzielił.   Tak zdarzyć musiało się przecież (To prawo uznane od wieków) Dziejopis się świata nie troszczy O serce i oddech człowieka.   I nie ma tu miejsca na słowa, Mądrości, formuły, teorie. Zwycięzcy od wieków żelazem I ogniem  pisali historię.   Dlatego nie pytaj już więcej. Pytania rzucone nie w porę Wpaść muszą – w bez – znaczeń otchłanie, Jak kamień – w  błękity jeziora.   I żalu trzy płatki spóźnione O zmroku dziś będą daremne, Jak zniczy mrugnięcia nieśmiałe, Te – które roztopią się w ciemność.   Historia raz bywa dramatem, Raz farsą, nowelą, komedią, Ognistym zaś piórem pisana, Ponurą się staje  tragedią.
    • Andrzej_Wojnowski
      Demokracja

      Przez Andrzej_Wojnowski · Opublikowano

      @Marek.zak1   Dokładnie tak. Demokracja i tłumu racja tłum wciąż głupi - wszystko kupi   Pozdr.
    • andrew
      Zakopane. Deptak

      Przez andrew · Opublikowano

      deptakiem  płynie tłum niczym strumień górski różnorodność ludzkich stworzeń  spragnionych bliskości NATURY  a ONA   ONA patrzy z wysokości szczytów  bez cienia pychy zaprasza do siebie  jak przyjaciół  licznie zawitali do świątyni gór  uśmiechy na twarzy radość w sercach  trudno było wyrwać się z domu  na niebie woal błękitu  ozlocony słońcem  idą krokiem zdobywców  każdemu będzie dane  spotkać się z górami oko w oko  są wielcy  podnieśli się z foteli  9.2024 andrew Może i Ty, wystarczy weekend 
    • Leszczym
      Dowód

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @FaLcorN Dziękuję, może zajrzę kiedyś, choć książek mam już dużą kolejkę... Również pozdrawiam i życzę zupełnie tego samego :)
    • Leszczym
      * * * (5)

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Corleone 11 W tym opowiadaniu podjąłeś się niebywale trudnego zadania, albowiem wczuwasz się w peelkę. To bardzo trudna jest sztuka. I jeszcze w wierszu, owszem łatwiej, kilka wersów, ale w opowiadaniu to dość ambitna sprawa... wydaje mi się, że bardzo mocno trzeba się mężczyźnie autorowi odwołać do kobiecego pierwiastka w sobie, wiadomo jeden ma większy, inny mniejszy, ale jest to na mój gust naprawdę niełatwe zadanie... I dodatkowo, umieszczając w opowiadaniu Michała zaglądasz w pewien sposób w lustro... No, no, bardzo ambitnie i faktycznie jest to ciekawa próba...

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...