Słowa tkwią w nim cicho,
Jak ziarna w martwej glebie
Czekają na twe zdanie,
By rozkwitnąć w potrzebie.
Bo przecinek, co zginął,
On w sobie gdzieś nosi,
Może kropkę odnajdziesz,
Którą dziś przynosi.
Twój wykrzyknik zagubiony
W jego sercu pobrzmiewa,
Jak echo dawnych pragnień,
Które wciąż go wzywa.
Więc kiedy szukasz słów tych,
Co uciekły w przestworze,
On zbiera je po cichu
I składa w twoje dłonie.
Słowa tkwią w nim cicho,
Jak ziarna w martwej glebie
Czekają na twe zdanie,
By rozkwitnąć w potrzebie.
Bo przecinek, co zginął,
On w sobie gdzieś nosi,
Może kropkę odnajdziesz,
Którą dziś przynosi.
Twój wykrzyknik zagubiony
W jego sercu pobrzmiewa,
Jak echo dawnych pragnień,
Które wciąż je wzywa.
Więc kiedy szukasz słów tych,
Co uciekły w przestworze,
On zbiera je po cichu
I składa w twoje dłonie.
Słowa tkwią w nim cicho,
Jak ziarna w martwej głebie
Czekają na twe zdanie,
By rozkwitnąć w potrzebie.
Bo przecinek, co zginął,
On w sobie gdzieś nosi,
Może kropkę odnajdziesz,
Którą dziś przynosi.
Twój wykrzyknik zagubiony
W jego sercu pobrzmiewa,
Jak echo dawnych pragnień,
Które wciąż je wzywa.
Więc kiedy szukasz słów tych,
Co uciekły w przestworze,
On zbiera je po cichu
I składa w twoje dłonie.
@Sylvia @Waldemar_Talar_Talar pomarzyć zawsze można :)
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
Przez W_ita_M. · Opublikowano
.thumb.jpeg.b5ae7bcef73c3501c1166879fc389fb7.jpeg)
