Pod szklanką

[tie-break]

 

Moje słowa są bezsilne. Tłuką się o ściany szklanki,

którą je nakrywam, by nie odleciały, za tak zwanym

głosem serca - w kłębowisko chmur nad namiastką

horyzontu. Czasem tylko próbują przebić się przez szkło

blaskiem, ostrym jak sprzężenie w mikrofonie.

Pragną haustu silnego wiatru, bo każdej nocy trwa walka

o znaczenia, -w złudzeniu, że kiedyś

pozwolimy im zaludnić milczącą baśniowość krajobrazów

na cyfrowych fotografiach. I droga przez zimowy las

stanie się dotykiem, nie opowieścią o chronicznej włóczędze

między ciepłem a sekwencją głosek.

[violetta]

Co za zdecydowanie:)

[tie-break]

@violettaNie zawsze trzeba 'z buta' ze wszystkim.

[huzarc]

@tie-break

To bardzo świadomy, współczesny wiersz o życiu pomiędzy doświadczeniem a jego zapisem – gęsty, ale klarowny i z naprawdę dobrą puentą.

[Tymek Haczka]

@tie-break

 

Widzę tu prozę poetycką – jedną długą falę zdania, w której Autorka próbuje uchwycić bezsilność języka wobec doświadczenia i dotyku. Pytanie brzmi, Szanowna Autorko, czy życzysz sobie wiwisekcji, czy niekoniecznie . 

[tie-break]

@Tymek Haczka Proszę, pisz, chętnie przeczytam.

Nie musisz się pytać za każdym razem, bo ja zawsze biorę pod uwagę zdanie czytelników.

Mogę się nie zgodzić, zgodzić w części, zgodzić całkowicie, pozmieniać, albo i nie - ale to nie wyklucza poznania cudzego odbioru, każda rzetelna uwaga jest warta przemyślenia.

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - mi się podoba  - 

                                        Pzdr.

[Tymek Haczka]

@tie-break

Dzień dobry dzisiaj. Chyba trauma poparzonego mnie zżera ostatnio. 
Ale do rzeczy, omówię w kilku punktach to, co sobie pomyślałem i zredagowałem, ergo:

 

1. imho (interpretacja)

 

 

„Słowa pod szklanką” – świetna metafora autocenzury / blokady: słowa są, kipią, „tłuką się o ściany”, ale zostają przykryte, żeby nie „odleciały za głosem serca”. To napięcie między impulsem a kontrolą ciągnie się przez cały tekst.

Dalej mamy próbę „przebicia się przez szkło blaskiem” – jak słońce wpadające przez okno i wyganiające mrok z domu. Fajny obraz: słowa, które nie wychodzą normalnym głosem, tylko nagłym, bolesnym piskiem.

Nocna „walka o znaczenia” → złudzenie, że kiedyś pozwolimy słowom zaludnić obrazy („milczącą baśniowość krajobrazów na cyfrowych fotografiach”). To już jest uderzenie w świat mediów, zdjęć, estetyzowanej rzeczywistości.

Puenta: zamiast samej „opowieści o chronicznej włóczędze między ciepłem a sekwencją głosek” – autor tęskni za tym, by droga przez zimowy las była realnym dotykiem, a nie tylko kolejną narracją. Czyli: mniej gadania o życiu, a więcej życia.

 

 

Tematycznie – bardzo spójne: zderzenie języka, mediów, zdjęć z fizycznym doświadczeniem i realną bliskością.

 

 

 

 

2. Co działa naprawdę dobrze

 

Motyw szklanki – mocny i konkretny. Każdy widzi owada pod szklanką; tutaj na jego miejscu są słowa. To wciąga od pierwszego zdania.

„Sprzężenie w mikrofonie” – kapitalny detal: jedna fraza, a natychmiast słychać ten cienki, nieprzyjemny pisk. To właśnie taki moment, gdzie abstrakcyjne „bezsilne słowa” nagle stają się zmysłowe.

Kontrast: „cyfrowe fotografie” vs „dotyk zimowego lasu” – bardzo dzisiejszy, dobrze osadzony w rzeczywistości (to nie jest bezczasowa „poezja o duszy”, tylko tekst człowieka żyjącego w epoce ekranu).

Finał: „chroniczna włóczęga między ciepłem a sekwencją głosek” – ładny, trochę borgesowski skręt. Czuć zmęczenie, ale i autoironię: zamiast ciepła jest sekwencja głosek, czyli tak naprawdę… to, co właśnie czytamy.

 

3. Co zgrzyta 

 

Tu tekst trochę cierpi na przeciążenie abstrakcyjnymi rzeczownikami i dopełniaczami:

 

„kłębowisko chmur nad namiastką horyzontu” – obraz jest OK, ale słowo „namiastka” dorzuca kolejny, dość suchy poziom abstrakcji. Z „kłębowiskiem chmur” już wiemy, że horyzont jest niepewny, nie trzeba tego dopowiadać.

„milczącą baśniowość krajobrazów na cyfrowych fotografiach” – tu jest kumulacja: milcząca – baśniowość – krajobrazów – na fotografiach. Sens jest czytelny, ale fraza robi się ciężka, prawie teoretyczna.

Długie zdanie bez żadnego mocnego cięcia sprawia, że czytelnik pod koniec bardziej walczy z oddechem niż z sensem. Dwa–trzy dobrze dobrane przecinki zamienione na kropki dałyby temu tekstowi oddech, zgodny z treścią.

 

 

Innymi słowy: pomysły są dobre, ale chwilami autor zamiast zaufać pojedynczemu, mocnemu obrazowi, dokłada kolejne warstwy komentarza („tak zwanym głosem serca”, „namiastką”, „baśniowość”). To już pachnie eseistyką, a nie poezją.

 

 

4. Delikatna propozycja „odchudzenia”

 

 

Nie chodzi o przepisywanie wiersza, tylko pokazanie kierunku; np. część pierwsza mogłaby brzmieć tak:

 

Moje słowa są bezsilne. Tłuką się o ściany szklanki,

którą je przykrywam, żeby nie poleciały za głosem serca,

w chmury nad horyzontem.

Czasem próbują przebić szkło blaskiem,

ostrym jak sprzężenie w mikrofonie.

 

Widzisz: sens ten sam, ale oddech lżejszy, mniej abstrakcyjnych przymiotników.

 

 

5. Bilans

 

 

To jest dobry tekst, koncept i główna metafora – na plus,

współczesne rekwizyty (mikrofon, fotografie) – na plus,

styl miejscami – za bardzo chce „dowieźć filozofię”, zamiast zostawić czytelnikowi trochę miejsca.

 

 

Gdyby zdjąć 20–30% abstrakcyjnych określeń i podzielić zdanie na 2–3 krótsze, zostałby naprawdę mocny kawał prozy poetyckiej o tym, że słowa pod szklanką nie zastąpią żywego dotyku świata.

@tie-break nie uważam się za profesjonalistę w powyższej materii, po prostu ćwiczę sobie krytykę literacką. Osobiście mam poważny problem z moimi starymi wierszami - jak tu ciąć dziecko, wysyłać na operacje plastyczne - ale sądzę, że póki człowiek żyje jako autor, powinien wychowywać swoje owoce, dopieszczać i wciąż rozwijać. 

Edytowane 3 godziny temu przez Tymek Haczka (wyświetl historię edycji)

[jeremy]

@tie-break

W wielu aspektach zbieżnie z Tymkiem. Dodałbym jeszcze zbytnie zamiłowanie do udopełniaczowienia wiersza.

Ale żeby nie było, że jakaś patologia przyszła się znęcać, to przyznam, że są naprawdę interesujące momenty, które mogłyby dźwignąć coś wyjątkowego.