Podziękowania

[Maksymilian Bron]

 

Dziękuję Ci za wersy,

których inni nie słyszą,

za chlust mrozu

w policzki na plaży,

kiedy wystukuję

ścieżkę niewydeptaną

ku czerwieni,

którą podzieliłeś się ze mną

i zmierzchem

tuż za mymi plecami.

Za ból,

który przyniósł wytchnienie,

za miłość do innych,

która obróciła się w miłość do siebie,

za koncert wrzasków

zmieniający się

w ambientową ciszę,

w której uśmiechamy się wzajemnie,

bez wykrzywiania ust,

odrzucając wszystkie wesela i pogrzeby,

nazwy i spotkania,

o których myślisz,

rozmawiasz i śnisz,

a których trucizna

Nas od siebie oddala

 

Dziękuję za to,

że najważniejsi

jesteśmy My,

Nie ona lub one,

lecz ja i Ty